หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 75

ตอนที่ 75 คนที่ช่วยคุณไม่ใช่ผม

ดูก็รู้ว่าเอฟไม่ใช่คนที่เห็นแก่เงิน ติดค้างบุญคุณเขา ดีกว่าให้อะไรเขา ทำแบบนี้ดีต่อทั้งสองฝ่าย

อีกอย่าง เขาแซ่เย่

ถึงจะไม่เกี่ยวข้องกับตระกูลศรีภักดีเลย แต่ว่าทาวัตมีความรู้สึก เป็นมิตรกันไว้ก็ไม่เสียเปรียบอะไรไม่มีผลเสีย

“ไม่จำเป็น คนที่ช่วยคุณไม่ใช่ผม”เสียงที่เย็นชาเป็นเอกลักษณ์ของเอฟก็ดังขึ้น แต่กำลังบ่งบอกเรื่องจริงเรื่องหนึ่ง

ถ้าไม่ใช่เพราะกวิน เขาไม่มีทางนำตัวคนมาให้บนมือเขาหรอก

กลุ่มห้าคนมีความหยิ่งเข้มแข็งในตัว สำหรับคนนอกไม่ผูกมิตรด้วย อีกทั้งอยู่แต่ในที่ลับที่ส่วนตัวมืดๆจึงทำให้พวกเขายิ่งไม่ยอมที่จะเข้าหาคนนอก ถึงบุคลิกนิสัยพวกเขาจะเยือกเย็น แต่ใช้คำพูดของกวินมาพูดก็คือ ในร้อนนอกเย็นแล้วยังเป็นพี่ๆที่มีความตลก

“ใคร?”ทาวัตมองตาขึ้นบน ดวงตาที่ดำเสมือนหินแตกสลายขึ้นหนึ่งชั้นประกายแสง เย็นชา

ผู้ชายที่แข็งแกร่งเฉยชาสบตากัน ต่างคนต่างไม่ยอมใคร

กวินออกจากห้องที่ทาวัตเตรียมให้วรินทร เอฟกับทาวัตก็คุยกันได้พอเหมาะแล้ว

กวินเกรงว่าถ้ากลับดึกจะไม่ทันแพร่สดของรายการบันเทิง ขาที่สั้นๆเล็กๆวิ่งไปวิ่งมาที่คฤหาสน์ แสงแดดที่ส่องเข้ามาผ่านหน้าต่างจึงทำให้เหงาเขาดูสูงมาก มีสีทองบางๆทับอีกชั้น

คฤหาสน์ใหญ่มาก แต่กวินพึ่งการบอกทางของแม่บ้านจึงหาทางไปชั้นสองได้อย่างว่องไว

ทางโค้ง กวินวิ่งที่ทางโค้ง ไม่รู้ไปชนโดนอะไร ตัวกระเด็นล้มลง เจ็บก้นมาก

เขาลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ตบฝุ่นที่ก้นออก เงยหน้าขึ้นมองคนที่ชนโดน

คือทาวัต

ทาวัตเห็นว่าคนที่ตนชนเป็นกวิน ตะลึงนิดหน่อย อยู่ๆก็ยื่นมือ วางบนศีรษะของกวินแล้วลูบๆนวดๆผมของเขา “ไม่เป็นไรใช่ไหม？”

เอฟบอก คนที่จับตัวสองพี่น้องนั้นได้และส่งตัวมาที่นี้คือกวิน

บนร่างกายของอมันด้าที่เต็มไปด้วยรอยมีด ก็ไม่เกี่ยวกับกวินเลย

ตอนแรก เขาไม่เชื่อ

แต่ว่าไม่มีเหตุผลอะไรที่เอฟต้องโกหก เขาให้กำลังใจกวินใหม่ นี้มองดูแล้วเป็นเด็กอายุแค่ห้าหกขวบ

ตอนที่เอฟไป ที่จริงก็ยังพูดอีกคำ เสียดาย

เสียดายอะไร?

กวินตะลึงนิดหน่อย ที่ทาวัตลูบผมเขา แต่ความรู้สึกนี้……ก็ไม่เลว

“ผมไม่เป็นไรครับ”กวินส่งรอยยิ้มตอบกลับ มองตาของทาวัตที่มีสีสันความอบอุ่น

ทาวัตนั่งลงสบตากับกวิน ในดวงตาดำดวงนั้นมีความสืบสวน เขายกมือขึ้นแบบผีไม่รู้เทวดาไม่เห็น นิ้วค่อยๆจับที่ขาแว่นของกวิน พูดออกปากเบาๆ

“แก……”

ดวงตากวินที่อยู่ภายใต้แว่นตาดำใหญ่โต หัวใจเต้นแรงมาก กำมือทั้งสองข้างแนบตัว เหงื่อตกข้างใน

เขารู้แล้ว?

ความคิดแบบนี้ล่องลอยผ่านสมองของกวิน ก็ทำให้เขาสูดลมหายใจ สิ่งที่ล่องลอยตามมาในสมองคือมามี๊จะเห็นด้วยไหม จะทิ้งเขาไปหรือเปล่า?