หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 76

ตอนที่ 76 คนลักพาตัว？

ที่นี้มืดมาก มองไม่ชัดว่ารอบๆเป็นอะไร อากาศมีกลิ่นน้ำหอมที่เข้มข้น พื้นนิ่มมาก รู้สึกเสมือนปูผ้าขนแกะไว้

วรินทรหมุนตาขาว คนลักพาตัวนี้ก็มีรสนิยมเหมือนกันนะ

……เดี๋ยวๆ คนลักพาตัว？

วรินทรนึกขึ้นได้อย่างกะทันหัน ใบหน้านั้นที่ตนมึนแล้วมองเห็น

ภาพเบลอแล้ว จำไม่ค่อยได้ แต่ว่า……เหมือนคนคนหนึ่งมาก

วาดฝัน！

เธอแน่นอน เสียงและใบหน้านั้นซ้ำๆ ใช่วาดฝันแน่นอน

งั้นที่นี้ ก็เป็นไปได้มากที่จะเป็นห้องของวาดฝัน วรินทรไม่รู้ว่าเธอโง่ถึงขั้นไหน ลักพาตัวเธอแล้วยังเอามาไว้ที่บ้านตนเองอีก นี้เป็นการบอกคนอื่นชัดๆว่าเขาเป็นคนลักพาตัว？

สมองนี้น่อ

ช่วงนี้ไม่เห็นวาดฝันโผล่มาหาเรื่อง ที่แท้ก็คิดไว้ตั้งนานแล้วว่าจะทำยังไงกับเธอ รอเธอเข้ากับดักนี้เอง

คิดถึงตรงนี้วรินทรก็ทำอะไรไม่ได้ เธอไม่หาเรื่อง แต่เรื่องดันมาหาแต่เธอ จะให้คนอยู่อย่างมีความสุขได้ยังไงเนี่ย？

พิสูจน์จากความจริง ไม่ได้

ในขณะที่วรินทรกำลังเอามือค้นๆหาๆของที่สามารถนำมาตัดเชือกได้ ประตูเปิดออกกะทันหัน ไฟที่อยู่บนกำแพงโดนเปิดดังปัง ทันใดนั้นห้องก็สว่างไปทั้งห้อง

วรินทรหรี่ตา รอจังหวะที่เหมาะค่อยลืมตา ก็เห็นวาดฝันยืนอยู่ข้างประตูอย่างได้ใจ มองเธอด้วยความรู้สึกที่ตนชนะแล้วอะ

เธอจริงๆด้วย

ถ้าไม่ใช่เพราะในปากยัดผ้าไว้ วรินทรจะด่าเธอให้ยับเลย เรื่องด้านพูด วาดฝันไม่เคยที่จะมีโอกาสชนะวรินทรเลย หรืออาจจะเป็นเพราะแบบนี้ เลยเอาผ้ามายัดปากเธอไว้

“จือจือจือ นี้ไม่ใช่อนาคตภรรยาของทาวัตหรอ ทำไมน่ารังเกียจขนาดนี้”วาดฝันสองมือกอดอก ใส่รองเท้าส้นสูงเดินอยู่บนผ้าปู ด้านบนมีฝุ่นติดอย่างชัดเจน ดูก็รู้ว่าไม่ทันเปลี่ยนรีบมาเยาะเย้ยซะละ

วรินทรพูดไม่ได้ ได้แต่ชักตาขวางใส่เธอ

“แกรู้ไหมว่าฉันรอแกที่นั้นนานแค่ไหน”

วาดฝันย่อตัวลง เล็บที่ยาวๆทาสีเล็บสีแดงไว้ ขีดผ่านใบหน้าที่สวยงามของวรินทร ใบหน้าที่สวยงามเพิ่มความโหดขึ้นมาหนึ่งชั้น “ตั้งแต่ที่ทาวัตพาตัวแกไป ฉันก็อยู่เฝ้าที่นั้นมาตลอด เพื่อที่จะรอแกออกมา”

“อย่างที่คิดไว้พระเจ้าก็ดีกับไม่เลว ในที่สุดแกก็ออกมา อีกทั้งออกมาตัวคนเดียวด้วย ทำไม ทาวัตไม่เอาแกแล้วใช่ไหม แกก็เลยไม่กล้าหน้าด้านอยู่ต่อ?” เล็บของวาดฝันยาวและแหลมมาก เหมือนตั้งใจตัดมา ขีดผ่านใบหน้าของวรินทร มีรอยแดงเลือด

ก็ว่าทำไมแปลกๆซอยนั้นมีแท็กซี่ได้ไง ตอนนั้นวรินทรก็ไม่ได้คิดอะไรมาก นั่งขึ้นไปเฉยๆเลย คิดแล้วรู้สึกตนซื่อบื้อ

วรินทรเหมือนไม่ค่อยจะรู้สึกเจ็บเท่าไหร่ สำหรับความคิดการกระทำของวาดฝันเธอรู้สึกหมดคำพูด เธอไปจากทาวัตมีแค่เหตุผลที่ไม่กล้าหน้าด้านอยู่ต่อเหตุผลเดียวหรือไง?

งั้นถ้าสมมุติวาดฝันรู้ว่าที่จริงแล้วเธอไม่ได้อยากอยู่ที่นั้นกลับกันกับรู้สึกว่าอยากออกไปจะตายแล้ว

สีหน้าของวาดฝันเบี้ยวบูด ฟังคำพูดของวรินทรไม่ขึ้นหู ยื่นขาออกไปถีบไหล่ของวรินทรโดยตรง ถีบจนเธอล้มลงพื้น

ถึงวรินทรจะเจ็บจริงๆก็จะไม่แสดงอาการออกมาให้เธอเห็นแม้แต่นิดเดียว เพราะถ้าเธอยิ่งเจ็บ วาดฝันจะยิ่งมีความสุข เธอจะให้เธอมีความสุขแบบนี้ได้ไง？

“อีโสเภณี！ดูฉันจะกระทืบให้ตายไปเลย！”วาดฝันยืนขึ้น ถีบที่กายวรินทรอย่างดุเดือด ถีบอย่างไม่มีเยื้อใย ดีที่ถีบไม่โดนแผลขาที่เพิ่งหายเจ็บ ไม่งั้นวรินทรคงทนไม่ไหวแน่ๆ

ซี๊ด！

วรินทรเจ็บจนสูดลมโดยตรง ไม่ร้องออกมาสักคำ ถีบเถอะ ฉันจะไม่มีทางขอร้องแกแกจะทำไงกับฉันได้สีหน้าประมาณนี้！

“ชยุตกับณัฐพิชายังไม่รู้ว่าแกมัดฉันมาสิ่นะ？”ความคิดผ่านหัว อยู่ๆวรินทรก็คิดอะไรได้กะทันหัน

ถ้าพวกเขาอยู่ไม่ยอมให้วาดฝันทำร้ายเธอแบบนี้แน่นอน ไม่พูดถึงณัฐพิชา ก็พูดชยุต เขาไม่เห็นเธอเป็นเพชรพลอยก็ชั่ง แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะให้วาดฝันทำร้ายเธออย่างตามใจ？

อย่างที่คิดไว้ ขาของวาดฝันขยับที วรินทรที่กำลังละเมอคิดอยู่ก็โดนแรงถีบชนกับตู้ข้างๆอย่างกะทันหัน เจ็บจนน้ำตาเธอเกือบไหล

วาดฝันที่ใช้เป็นแต่แค่ความรุนแรงจะสู้วรินทรที่จัดการงานบ้านได้ไง อีกอย่าง ตอนที่อยู่อังกฤษ เพื่อป้องกันตัวของตนวรินทรยังเคยเรียนยูโด

ปีหลังๆนี้วาดฝันอยู่ดีกินดีเลี้ยงจนเนื้อเยอะขนาดนี้ ยิ่งไม่ต้องพูด

“อีโสเภณี！แกกล้าเอาคืนฉันหรอ！”วาดฝันจับพื้นกำลังจะยืนขึ้น แต่กลับได้ยินเสียงตะโกนมาจากข้างล่าง “วาดฝัน เกิดไรขึ้นหรอ？”

เสียงของณัฐพิชา น่าจะได้ยินเสียงแล้ว