หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 80

ตอนที่ 80 พ่อแกเป็นใคร？

ก็แค่ซอสพริก กวินกินได้ เขาก็ไม่ยอมแพ้!

“คู่กับน้ำโค้กเหมาะมากนะ!”กวินยื่นน้ำโค้กที่อยู่ตรงหน้าตนให้เอฟอย่างใจกว้าง ให้เขากอกเข้าไปในปาก

เอฟรับมาแบบไม่รังเรเลย แล้วกอกใส่ปากเลยทีเดียว เสียงซ่าของน้ำโค้กออกมาจากในปาก สลับความเผ็ดกับซอสพริกในปากเลย น้ำโค้กเป็นของเย็น เผ็ดเย็นสลับกัน ให้รสชาติฟ้าผ่าในปากชัดๆ!

การกินแบบนี้กวินแนะนำอย่าใช้บ่อย เพราะไม่ใช่ทุกคนที่จะมีฟันและกระเพาะที่แข็งแรงเหมือนสองแม่ลูกเขานะ

“มาต่อๆ พี่เอฟพี่เก่งมากเลย ลูกผู้ชาย!”กวินคีบเนื้อย่างให้เอฟไปด้วย เทน้ำโค้กให้เขาไปด้วย ไม่หยุด

เร็วๆนี้ในร้านปิ้งย่างก็มีภาพบรรยากาศ：เด็กน้อยคนหนึ่งที่รูปหล่อแบ๊วๆ ดื่มน้ำโค้กไปด้วยแล้วทาซอสบนปิ้งย่างไปด้วย กินอย่างสนุกสนานมาก ไม่มีปัญหาอะไรเลย แต่ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเขากินจนหน้าแดงหูร้อนหมด ปิดปากไว้แสดงความหมายว่าขัดขืน เห็นเด็กผู้ชายคนนั้นยื่นปิ้งย่างมาให้ได้แต่โบกมือ

“ที่จริงก็ไม่ได้เผ็ดมาก”ปากของกวินปาจาปาจา จานบนโต๊ะเยอะมาก ส่วนมากก็เอฟเป็นคนกิน กวินกินน้อยมาก

เพราะมามี๊บอกว่า ของแบบนี้ไม่ดีกินเยอะ

......แต่แกก็ให้เอฟกินไปเยอะเลยนะ

“เอฟ โอเครไหมเนี่ย？”กวินเปิดตากว้างๆมองเอฟ เห็นสภาพใบหน้าที่แดงและทนไว้ก็รู้สึกสงสาร กวินจึงตัดสินใจปลอบใจสักหน่อย

“ปิ้งย่างและซอสพริกของร้านนี้ นายชอบแน่นอน”ธรรศพานรชัยเดินเข้าในร้านปิ้งย่าง ดมกลิ่นหอมปิ้งย่างบนอากาศ นรชัยก็พบว่าน้ำลายย้อยในปากโดยไม่รู้ตัว

“ถ้าไม่เผ็ดนายเลี้ยงทั้งหมดนะ” นรชัยมองรอบๆอย่างเฉยๆ ณ ตอนนั้นเป็นเวลากลางคืน คนที่มากินปิ้งย่างร้านนี้ก็ไม่น้อยเลย เพราะฉะนั้นต้องหาที่นั่งดีๆ

“ไม่มีปัญหา นู้นมีที่นั่ง”

นรชัยพยักหน้า แล้วเดินไปทางมุมที่ไม่มีคนนั่งกับธรรศ

“ผมไปสั่งอาหารที่อร่อยนะ นายรอผมที่นี้”ธรรศพูดจบ เดินไปอีกทาง มุมที่นรชัยนั่ง ก็สงบดี

ไม่พูดก็ไม่ได้ บางทีก็บังเอิญอย่างนี้แหละ

บังเอิญเกิ๊น

กวินจัดการไม้สุดท้ายอย่างไม่เกรงใจ ดื่มโค้กไปหนึ่งคำ พิงที่เก้าอี้ หรี่ตาดวงใสๆของเขา

“อิ่มจุง อิ่มจุง ผมอิ่มแล้วบ””

เอฟแอบๆมองจานที่วางอยู่ข้างๆ แล้วมองท้องของกวินที่ป่องๆ ตะลึง ท้องของเด็กคนนี้ทำไมยัดได้เยอะขนาดนี้

“เอฟ อยากกินอีกหรอ?”กวินมองเอฟที่จ้องเขาตลอด จึงถาม

เอฟได้ฟังปุ๊ปรีบส่ายหัว “ไม่ เอฟไม่อยากกินของพวกนี้อีกต่อไปแล้ว

เขาสามารถรู้สึกได้ว่าในขณะที่พูด ลิ้นทั้งลิ้นคือชาไปหมด

กวินเบะปาก มองเขาด้วยความรู้สึกเสียดาย “งั้นก็น่าเสียดายนะ”

เขายังอยากมากินกับเขาอีก

นรชัยโดนคำคำนี้ดึงสติกลับมาได้ แววตาที่ธรรมดากลับมีคลื่นสึนามิชนตีกันอยู่ซ้ำๆ “ลุงแค่รู้สึกว่าแกหน้าคล้ายเพื่อนลุงคนหนึ่งมาก......พ่อแกเป็นใครหรอ?”

ออ！กวินตระหนักทันที ลุงคนนี้น่าจะพบว่าเขาหน้าเหมือนแดดดี๊ของเขาแล้วหล่ะ เขาบอกว่าเป็นเพื่อนกัน ก็แสดงว่าเขารู้จักแดดดี๊？

“ลุงถามทำไมหรอครับ？”กวินไม่ได้ตอบตรงคำถาม มองนรชัย เปลี่ยนเป็นเด็กคนอื่นคงหนีไปหลบอยู่หลังผู้ใหญ่ตั้งนานแล้ว จะเฉยแบบนี้ได้ไง

นรชัยก็รู้สึกว่าตนก็เกินไปแล้ว แต่ใบหน้าของกวิน ไม่ให้เขาคิดมากก็ไม่ได้

แต่ว่าถ้าไม่ใช่เพราะเขารู้จักทาวัตดี ทาวัตคนหนึ่ง ที่หลายปีนี้สะอาดไม่มั่วซั่ว ไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกับผู้หญิงที่ไหน ไม่งั้นเขาจะคิดว่าเด็กที่อยู่ตรงหน้านี้เป็นลูกของทาวัตจริงๆ

ในใจของเขา เกิดความอยากพากวินไปตรวจDNAกับทาวัตมาก

“พวกเราควรไปแล้ว”เอฟเห็นกวินตระหนัก จึงเอ่ยปากพูด แล้วจับมือน้อยๆของเขาเดินจากไป

“เดี๋ยว......” ครั้งแรกที่นรชัยเสียสติแบบนี้ ยืนขึ้นแล้วจะตามไป แต่กลับโดนธรรศที่เพิ่งสั่งอาหารเสร็จมาห้ามไว้ “ไปไหนของนาย？ไม่กินแล้วหรอ？”

“กินกินกิน นอกจากกินเป็นนายทำอะไรเป็นอีกไหม？” นรชัยมองธรรศด้วยความโกรธแต่ก็ไม่เชิง “นายรู้ไหมว่าผมเจอคนอะไร？”

“ผมหิวเป็นด้วย......” ธรรศเบะปากอย่างไม่ค่อยพอใจ แล้วมองนรชัยด้วยความสงสัย “เจอใคร？อุลตร้าแมนหรือสัตว์ประหลาดน้อย？”

นรชัยทำหน้าเครียด แล้วสุดท้ายก็พูดด้วยความใจเย็น “เด็กคนหนึ่งที่หน้าตาเหมือนพี่ชายเรา เหมือนตอนพี่ชายเรายังเด็กเป๊ะเลยเหมือนสร้างมาเหมือนกัน”

“ไหน？ไหน？ผมดูหน่อยเด้！”ธรรศตื่นเต้นมากมองไปทั่วๆเลย

“อย่างที่คนอื่นพูด พอนายมา ผียังหายไป”นรชัยพูดอย่างอารมณ์เสียแล้วเดินกลับที่นั่งตนเอง เมื่อกี้ถ้าไม่ใช่เพราะอยู่ๆธรรศโผล่ออกมา ไม่แน่อาจจะสืบได้ว่าเด็กคนนั้นบ้านอยู่ที่ไหนอะไรยังไง เสียดายจริงๆ