หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 81

ตอนที่81 หนูเป็นลูกของใคร

ทันใดนั้น นรชัยเหมือนจะคิดเรื่องสักเรื่องแล้วชะงักไป เขาจำได้ว่า วันนั้นตอนที่ส่งคาร่ากลับบ้าน เขาเจอเด็กคนนั้นที่หน้าลิฟต์

กวินจูงมือเอฟมาถึงสวนบุปผธร หลังจากที่เดินเข้าไปในประตูอพาร์ตเมนต์ก็ปล่อยมือเขา เอฟก็หลบไปอยู่ในความมืดด้านนอก กวินก็เดินไปที่ลิฟต์ขณะที่เอามือลูบท้องที่กำลังร้อง

เมื่อลิฟต์ขึ้นถึงชั้นที่เธออาศัยอยู่ กวินได้ก้าวเท้าออกมา พร้อมกับถือกุญแจออกมาหนึ่งพวก เมื่อเดินถึงประตูห้องตัวเอง จึงไขกุญแจเข้าไปในห้อง

มามี้พูดถูก ตอนกลางคืนไม่ควรกินอะไรเยอะ ไม่งั้นท้องจะอืด

กวินรู้สึกแค่ว่ามีของอยู่เต็มท้องขนาดนี้ ดีนะที่แม่ไม่อยู่ ไม่งั้นคงจะโดนตีก้นไปแล้ว

เสียงกุกกักก็ดังขึ้น กวินจึงเปิดประตูเข้าไปดู

เขาได้เปิดไฟไว้ เปลี่ยนรองเท้าแตะของตัวเองที่ระเบียงแล้วเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น แต่ไม่รู้ว่าที่ระเบียงนั้นมีรองเท้าแตะของทั้งของผู้ชายและผู้หญิงวางอยู่ และเนื่องจากเมื่อกี้กินจนอิ่มมาก ที่ปากยังคงมีรสเค็มอยู่ กวินเดินไปข้างๆเครื่องกดน้ำกดน้ำมากินและเตรียมตัวกลับห้อง

“เอ๊ะ?” กวินมาหยุดที่หน้าประตูห้องของวรินทร บานประตูที่เปิดออกอยู่แค่ครึ่งนึง แสงไฟอ่อนๆอันอบอุ่นได้ส่องผ่านออกมาจากด้านใน ดวงตาที่โตของกวินก็สว่างขึ้น

มามี้กลับมาแล้ว

“มามี้!” กวินก็พูดออกมาอย่างตื่นเต้น จากนั้นก็รีบก้าวเท้าสั้นๆของตัวเองวิ่งเข้าไปที่ห้องของวรินทรอย่างดีใจ

แต่เมื่อเห็นคนที่อยู่ในห้อง ใบหน้าที่มีความสุขของกวินก็แข็งทื่อชั่วขณะ ที่มุมปากก็เริ่มมีการกระตุกขึ้น

เช่นเดียวกับเขา ทาวัตที่กำลังนั่งอยู่ข้างๆเตียงของวรินทรอย่างเงียบๆก็ได้ยินเสียงที่นุ่มนวลจากด้านนอก มามี้หรอ?

เมื่อเขาหันหน้าไปมอง ก็เห็นใบหน้าเล็กๆที่น่ารักและอ่อนโยนของกวิน ที่กำลังยืนงง จ้องมองเขาอย่างไม่ขยับเขยื้อน

ทาวัตจึงหายใจเข้าลึกๆ กวินตอนนี้ก็ไม่ได้ใส่แว่นกันแดด ใบหน้าของเขาทั้งคู่ต่างก็เหมือนกันมาก อีกทั้งหน้าตาแบบนี้ ทำให้ทาวัตนึงอะไรขึ้นได้บางอย่าง

เด็กผู้ชายที่ร้านขายเค้ก

เมื่อกี้เขาเรียกใครว่าแม่กันนะ? วรินทร !

เมื่อกวินเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาของทาวัต จึงรีบพูดออกมาว่า “ขอโทษครับ ผมมาผิดห้อง....”

ในขณะที่พูดก็หันหลังแล้วรีบวิ่งออกไปนอกห้อง

ตายแล้วตายแล้ว ทำไมพ่อของเขาถึงมาอยู่ที่นี่ได้? ตอนนี้กวินก็สับสนวุ่นวายไปหมด

“รอเดี๋ยว” ทาวัตก็ลุกขึ้นมาทันที แล้วก็ก้าวเท้ายาวไปข้างๆประตู กวินที่ขาสั้นจะไปเดินเร็วกว่าเขาได้ยังไง แล้วก็ถูกดึงเสื้อกลับมา

“ผมบอกว่าเข้าผิดห้อง คุณคิดอะไรอยู่?” กวินพูดพร้อมกระพริบตาอย่างน่าสงสาร

เสียดายที่วิธีนี้ได้ผลกับวรินทรมาก แต่สำหรับทาวัตแล้ว กลับแย่กว่าที่คิด

“ตกลงหนูเป็นลูกของใครกันแน่” ทาวัตได้วางกวินลงที่พื้น และมองไปที่กวินอย่างจริงจัง

เรื่องมาถึงขนาดนี้ เขาก็ยังไม่เชื่อว่ากวินเดินเข้าผิดห้องหรือด้วยเหตุผลอย่างอื่น ถ้าหากเป็นอย่างที่เขาพูดจริงๆ แล้วทำไมถึงมาโกหกว่าเดินเข้าห้องวรินทรผิด?

ทาวัตมั่นใจ 99 เปอร์เซ็นว่า กวินคือลูกของตัวเอง

แต่ว่าเขาไม่เคยยอมรับ กลับเดินหนีด้วยซ้ำ

สายตาของทาวัตเริ่มจะสับสน

“แม่หนูพูดกับหนูว่ายังไง?” ทาวัตตอนนี้ยังไม่คุ้นชินกับการทักทายแบบนี้ แต่ก็กลับไม่มีกระแสตอบรับจากลูกที่เพิ่งเจอมา เพราะไม่เคยเชื่อว่าตัวเองจะมีความสุขขนาดนี้มาก่อนในชีวิต

เหมือนกับว่าในใจเขาถูกเติมเต็มด้วยความสุขเต็มไปหมด

“มามี้บอกว่า มามี้ผ่ากวินออกมาจากแตงโมลูกใหญ่ เพราะแตงโมมันใหญ่มาก ทำให้มามี้ต้องรอถึงสิบเดือน ถึงจะเอากวินออกมาได้ พ่อของกวินก็คือเมล็ดแตงโม” กวินเล่าเรื่องที่วรินทรเล่าให้ฟังอย่างไหลลื่น รวมถึงท่าทางที่จริงจัง ทำให้คนฟังอดขำออกมาไม่ได้

ทาวัตได้แต่ซุบซิบที่มุมปาก เด็กคนนี้มาจากแตงโมเนี่ยนะ? ยัยคนนี้สมองมีแต่แตงโมรึไง?

“หนูเชื่อหรอ?”

กวินพยักหน้า “ถ้าเป็นเรื่องที่มามี้เล่าลูกก็ต้องเชื่อฟัง อีกอย่างมามี้ยังมีรูปด้วย”

“รูปอะไร?” ในหัวของทาวัตเริ่มจะมีความรู้สึกที่ไม่ดีออกมาอย่างไม่ทันตั้งตัว

“ก็รูปที่แม่เอาทารกออกมาจากแตงโมไง” กวินได้แต่พูดแบบกระพริบตา ถึงแม้ว่าตัวเองอยากจะเรียกเขาว่า แด้ดดี้มาก แต่ถ้าแม่ยังไม่ยินยอม เขาก็ไม่ยอมทำง่ายๆ

อีกอย่างเรื่องที่เขาแกล้งคุณแม่ไว้ก็ยังไม่ได้สะสาง

ไม่ว่าจะเป็นใครทาวัตก็มั่นใจในตัวกวินมาก ลูกไม่มีทางที่จะไม่รู้จักเขา

“......” ทาวัตไม่ได้พูดอะไรออกมา ได้แต่มองไปที่กวินอย่างจริงจัง ราวกับว่าตัวเองไม่เคยหันกลับมามองในช่วงหลายๆปีมานี้ ในใจก็เริ่มมีความสงสัย

นี่คือลูกเขาหรอ?

นี่คือลูกเขาจริงๆหรอ?