หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 82

ตอนที่ 82 มันไม่ง่ายขนาดนั้น

ทันใดนั้น เขาก็ลุกขึ้นและเดินออกไปข้างนอก

กวินก็ไม่ได้ถามว่าเขาไปไหน เพราะเด็กที่ตกใจ ไม่ว่าใครก็ไม่ใจเย็นๆ ไม่น่าเชื่อถือ เขาเอามือไปจับที่คางและมองไปที่วรินทร อีกพักนึงต้องสนุกแน่ๆ

ผ่านไปประมาณ 20 นาที ทาวัตก็กลับเข้ามานั่งข้างๆกวิน กวินได้กลิ่นไหม้ของบุหรี่จากตัวเขา เป็นกลิ่นที่ไม่แรง เป็นแบบอ่อน ดังนั้นจึงไม่ค่อยเหม็นมาก

พอกวินสูดดมเข้าไป ก็ทำท่าเหมือนกับจะขยับตัวให้ออกห่างจากทาวัตแล้วพูดว่า “ห้ามสูบบุหรี่ในที่ๆมีเด็กเล็กอยู่นะ”

ทาวัตก็อึ้ง และก็พูดขอโทษเขาว่า “ครั้งต่อไปแดดดี้จะไม่ทำแล้ว”

ด้วยความเร่งด่วนนี้ จะทำให้กวินยอมรับเขาเร็วขึ้น แล้วค่อยมาเคลียร์กับวรินทรทีหลัง

“เหอะๆ คุณยังไม่ใช่พ่อซะหน่อย” กวินตั้งใจพูดเหอะๆ พร้อมด้วยมั่นใจ

ทาวัตทำหน้าเคร่งขรึม “ทำไมล่ะ?”

“ในตอนแรกคุณไม่ต้องการมามี้กับผม ตอนนี้จะมาดีกับลูก? มันไม่ง่ายขนาดนั้นนะ”

ทาวัตรู้สึกตกใจ ขณะที่จะถามกลับไป ก็เห็นว่าดวงตาของวรินทรเริ่มขยับ จนลืมตาตื่นขึ้นมา คนที่ยังไม่ได้ตื่นเต็มที่ ก็ไม่รู้ตัวว่าตัวเองกำลังตกอยู่ในสถานการณ์ที่ร้ายแรงขนาดไหน

ในผ้าห่มเธอเริ่มยืดแขนที่ยังรู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อย จากนั้นก็ลุกขึ้นมานั่ง พร้อมกับยืดเอวที่เมื่อย

กวินมองไปที่มามี้ แล้วก็มองไปที่ทาวัต มามี้นะมามี้ อย่าไปยอมให้แดดดี้โกรธจนน่าสงสารนะ

“วรินทร” ทาวัตหันกลับมาพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม เขามีข้อสงสัยที่จะต้องการเคลียร์กับวรินทรให้กระจ่าง

“อะไร?” วรินทรหันมาพร้อมรอยยิ้ม เมื่อเห็นทาวัตแบบนี้ ไม่เห็นคงจะดีกว่า เพราะทุกครั้งที่เจอกันต้องมีเรื่องเสมอ

เธอเธอเธอเห็นอะไร?

ทำไมลูกชายของเธอถึงไปอยู่กับทาวัต? ！

“นี่มันอะไรกัน......” วรินทรเริ่มฉุนเฉียว เริ่มที่จะแน่นหน้าอก ราวกับว่าหัวใจได้สลายหายไป

“เรื่องอะไรน่ะหรอ? ผมควรถามคุณมากกว่า?” ทาวัตมองไปที่เธอด้วยสายตาที่เย็นชา ใบหน้าของเธอที่แสดงออกถึงอาการตกใจนั้นมันหมายความว่าไง? หรือเธอยังไม่อยากให้เขารู้ความจริง?

ทาวัตรู้สึกยินดีมาก ที่คืนนี้ได้กลับมาที่นี่พร้อมกับวรินทร แต่ก็อาจจะไม่รู้ความลับนี้เลย เพราะวรินทรซ่อนไว้อย่างดีมาก

วรินทรมองไปที่กวิน แล้วก็ไปดึงกวินมาด้วยความหวาดกลัว เธอกอดกวินไว้ในอ้อมอกอย่างแน่น ด้วยท่าทีที่ปกป้องเขา และพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอย่างสั่นๆว่า “เด็กคนนี้เป็นลูกของฉัน ไม่มีความเกี่ยวข้องกับคุณเลย！”

ทาวัตก็หัวเราะ แล้วพูดเสียดสีเธอว่า “เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว วรินทร คุณยังจะปิดบังอะไรอีก?”

คำพูดอันเสียดสีของเขานั้นบาดลึกลงไปในก้นบึ้งในใจของวรินทร ทำให้เธอเจ็บปวดมากขึ้น

“เอาลูกมาให้ผม” ทาวัตยืนมือออกไป พร้อมกับมองหน้าเธออย่างเย็นชา เมื่อนึกย้อนกลับไปถึงเรื่องราวของตัวเองในช่วงปีที่ผ่านมา เรื่องราวเหล่านั้นล้วนแต่เป็นเรื่องตลกทั้งสิ้น

เธอกำลังปิดบังลูกในไส้ของเขา หลังจากที่กลับประเทศก็ไม่ส่งข้อความมาหาแม้แต่นิดเดียว อีกทั้งยังไม่อยากให้เขารู้ว่าตัวเองมีลูกอีกต่างหาก