หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 86

ตอนที่ 86 พ่อแท้ๆ ปะทะ พ่อบุญธรรม

ใบหน้าที่สดใสไร้เมคอัพ ดวงตาที่ทั้งกลมทั้งสดใส คู่กันกับใบหน้าเล็กๆละเมียดละไมคล้ายฝ่ามือ แสดงให้เห็นถึงจิตวิญญาณที่น่ารักของวรินทร

“วริน ทางนี้” ประภาพกวักมือเรียกเธอให้มาหา ใบหน้าที่สดใสราวกับสายลมในฤดูร้อนทำให้คนที่มองเห็นก็อดไม่ได้ที่จะมีรอยยิ้ม

เมื่อได้พบกับหน้าตาที่หล่อเหลาที่ไม่ได้เจอมานาน วรินทรเลยแซวไปว่า “ประภาพ ทุกวันที่ส่องกระจกนี่ไม่หลงตัวเองบ้าง หรอ”

“ทำไมถึงพูดแบบนี้?”

“คุณไม่เคยหลงหน้าตาตัวเองบ้างเลยหรอ?” วรินทรหัวเราะประภาพเมื่อขณะที่นั่งที่ตรงข้ามเขา

ประภาพหัวเราะเบาๆ “ถ้างั้นผมจะถือว่าคุณชมผมว่าหล่อนะ”

วรินทรที่กำลังยิ้มแย้มได้กำชับเพิ่มไปว่า “ได้อยู่แล้ว”

ถ้าจะกล่าวว่าทาวัตเป็นผู้ชายที่เย็นชาดั่งอากาศที่หนาว ประภาพก็คงเป็นชายที่อบอุ่นเหมือนสายลมแห่งฤดูใบไม้ผลิ

สำหรับชนุตร์ที่จะมีนิสัยคล้ายกับประภาพ เป็นเจ้าชายที่หล่อๆในวงเกย์เนี่ย

“เห็นว่าที่คุณกลับมาเป็นเพราะว่าบริษัทที่อังกฤษล้มละลายใช่ไหม?” หลังจากที่สั่งอาหาร วรินทรก็วางเมนูไว้ด้านหนึ่ง ก็ถามแบบไม่ได้ตั้งใจ

ขณะที่กำลังดื่มกาแฟ ประภาพไม่เคยคิดมาก่อนว่าวรินทรมีความสามารถที่จะพูดให้คนขาดใจตายได้ เขาจึงค่อยๆกลืนกาแฟ แล้วตอบไปอย่างยิ้มๆว่า “ใช่แล้ว ล้มละลายละ รอคุณมาเลี้ยงดูไง”

“ไม่มีปัญหา เงินยังเหลือเฟือถ้าจะเลี้ยงคุณเพิ่ม” วรินทรยิ้มกว้าง เธอรู้ว่าเขากำลังล้อเล่น จึงตอบกลับไปแบบตลกๆ

“เอ้อใช่ แล้วกวินล่ะ?” ประภาพคิดถึงใบหน้ากลมๆอันนุ่มนิ่มของกวิน ในใจคิดถึงมาก วันนี้ก็ไม่เห็นวรินทรพามา จึงได้ถามไปว่า “ทำไมน้องไม่มากับคุณ?”

ตอนอยู่ที่อังกฤษ กวินยอมรับประภาพเป็นพ่อบุญธรรม นอกจากวรินทรกับฐานทัตแล้ว ประภาพก็ถือว่าเป็นคนรักกวินมากที่สุดคนหนึ่ง เพราะในใจของกวิน ประภาพคือคนที่เขาเคารพมาก อีกทั้งเมื่อตอนที่เขายังไม่เข้าใจโลก ก็อยากให้ประภาพมาเป็นแดดดี้ของเขา

วรินทรหยุดคิดชั่วครู่ แล้วพูดต่อว่า “กวินอยู่บ้านน่ะ คราวหน้าจะพาไปหานะ เขาก็พูดทุกวันว่าคิดถึงคุณ”

แต่ก็ไม่รู้ว่าคราวหน้านั้นคือเมื่อไหร่ ค่อยว่ากันเมื่อถึงวันที่ทาวัตพากวินกลับมาละกัน ขณะที่วรินทรกำลังคิดคำนวนแบบลูกคิดอยู่ในใจ ก็ไม่รู้ตัวเลยว่าอันตรายกำลังเข้ามาใกล้

“มามี้” ในขณะที่วรินทรกำลังคิด ก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย ถ้าไม่ใช่กวินแล้วจะเป็นใคร

วรินทรได้แต่เงียบ การที่คนเราไม่สามารถพูดโกหก ขึ้นจะโดนแทงก็คงจะเอาหนังวัวมาปิดไม่มิด

ดวงตาของกวินได้เปิดกว้างทั้งสองข้าง “มามี้จริงๆ！” เขาอยากจะปล่อยมือจากทาวัตแล้ววิ่งไปหาวรินทร แต่ก็ถูกทาวัตดึงไว้

กวินหันกลับมามองด้วยความสงสัย เห็นแค่สายตาที่ทาวัตมองมาที่เขา กวินก็เข้าใจความหมายของเขาในทันที จึงค่อยๆเดินไปที่หน้าโต๊ะตัวนั้นพร้อมกับทาวัต

“กวิน” เมื่อเห็นกวิน ถึงแม้ว่าเขาสงสัยว่าทำไมวรินทรถึงโกหกเขา แต่ก็ไม่เปิดเผย

“พ่อบุญธรรม！” กวินเพิ่งเห็นว่าคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามวรินทรคือประภาพ ก็ไม่ลังเลที่จะปล่อยมือจากทาวัต แล้วเข้าไปกอดประภาพ

ทาวัตได้แต่หน้าบึ้ง ทั้งๆที่ตัวเขาซึ่งเป็นพ่อเด็กยืนอยู่ที่นี่ ลูกชายเขาก็ไปเรียกชายคนนั้นว่า”พ่อบุญธรรม” แล้วยังไปกอดกับเขาอีก ทำไมถึงมีเรื่องให้ร้อนอกร้อนใจขนาดนี้

“นี่มัน นี่มันช่างบังเอิญจริงๆ ฮ่าฮ่า” วรินทรไม่คิดว่าทาวัตจะพากวินมากินข้าวที่นี่ ในใจรู้สึกเสียดายมากที่มา

กวินมองทาวัตอย่างสงสัย เขาไม่เคยบอกชื่อจริงกับแดดดี้เลย แล้วแดดดี้รู้ได้ยังไง

“คุณชายทาวัตครับ ผมได้ยินชื่อเสียงมานาน หลังจากนี้คงต้องฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ” ประภาพนั่งลงอย่างสง่างาม ราวกับว่าวางแผนจะอยู่ที่จีนเป็นระยะเวลานานแล้ว

“เป็นเรื่องปกติครับ” ทาวัตพยักหน้า แล้วก็นั่งลงข้างๆวรินทรโดยอัตโนมัติ กวินก็นั่งเบียดอยู่ระหว่างทั้งสอง ช่างเป็นภาพที่มีความสุขที่พ่อแม่ลูกมาอยู่พร้อมหน้า

“คุณชายเป็นพ่อของน้องกรจริงๆหรอครับ” ประภาพถามขึ้นขณะมองดูกวินที่กำลังกินติ่มซำในจาน

“ทำไมล่ะครับ คุณประภาพสงสัยอะไรรึเปล่า?” ทาวัตเริ่มยืดขาทั้งสองข้างมาไขว้กัน พร้อมส่งสายตาที่ทำให้คนที่มองมารู้สึกสับสน พูดด้วยน้ำเสียงเบาๆแต่เย็นชา วรินทรที่นั่งอยู่ข้างๆก็แกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน ก้มหัวกินอาหารต่อ

“ก็ตามที่ผมรู้มา วรินทรก็พาน้องกรไปอยู่อังกฤษด้วยตัวคนเดียว ขอถามว่าช่วงนั้นคุณชายไปอยู่ไหนหรอครับ” ประภาพถามไปพร้อมกับรอยยิ้ม ราวกับกำลังซักถามทาวัต

การปรากฏตัวของทาวัต ทำให้ประภาพรู้สึกประหลาดใจ

ที่ประเทศอังกฤษ วรินทรไม่เคยพูดถึงพ่อของกวินเมาก่อน เขาจึงคิดว่ากวินไม่มีพ่อ หรือไม่ก็พ่อของกวินได้เสียชีวิตไปแล้ว

เขาชอบวรินทร แต่ก็ไม่เคยใช้กำลังบังคับให้เธอทำเรื่องที่ไม่อยากทำ ถึงวรินทรจะมีกวินอยู่เคียงข้าง เขาก็ไม่เคยว่าอะไร

พอทาวัตปรากฏตัว ก็ทำให้เขารู้สึกถึงแย่ เขาคิดว่า วรินทรจะกลับไปอยู่กับทาวัต

“เรื่องราวในอดีตของพวกเรา ผมขอไม่อธิบายให้คุณฟังนะครับ แต่ยังไงก็ขอบคุณคุณประภาพมากๆที่คอยดูแลสองแม่ลูก” ทาวัตเริ่มมีรอยยิ้มที่มุมปาก หันไปเห็นว่าวรินทรปากเลอะ ก็เอาผ้าไปเช็ดให้ แสดงออกถึงความรักอันหวานซึ้ง

วรินทรก็หน้าแดง ทาวัตพูดอะไรออกไปก็จำไม่ได้แล้ว จึงก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อไป