หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 85

ตอนที่ 85 ผมอยากพบคุณ

วรินทรก็สั่นหัว แล้วก็นึกขึ้นได้ว่ากวินถูกทาวัตพาตัวไปตั้งแต่เมื่อคืน ดูท่าจะไม่ได้กินอาหารเช้าของกวินแน่ๆ

ตอนนี้ มือถือก็ดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงตะกรุดตะกักที่ดังขึ้นบนโต๊ะ

สายที่โทรเข้ามากลับไม่ใช่ทาวัต วรินทรมองไปที่จอ เป็นเบอร์ที่ไม่รู้จัก “ฮัลโหล?”

“วริน” เป็นเสียงที่ใสๆ ราวกับสายลมอ่อนๆที่เมื่อพัดมาแล้วจะทำให้คนรู้สึกถึงความอ่อนโยน ช่างคุ้นเคย

ตาทั้งสองข้างของวรินทรได้เบิกกว้าง เริ่มมีรอยยิ้มที่มุมปาก แล้วตอบไปอย่างหวานๆว่า “ประภาพ?”

ประภาพเหมือนจะรู้สึกถึงความสุขอีกด้านของโทรศัพท์ จึงรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา มือทั้งสองข้างก็ล้วงกระเป๋ากางเกง ขณะที่กำลังยืนอยู่ที่สนามบินก็เงยหน้ามองท้องฟ้า และตอบไปว่า “อืม”

ความดีใจของวรินทรเป็นเรื่องที่เห็นได้ง่ายมาก เมื่อได้ยินเสียงของประภาพพูดมาว่า “ผมกลับมาแล้วนะ”

“จริงหรือหลอกกันเนี่ย? ไม่ใช่ว่าคุณต้องอยู่อีกสองปีถึงจะกลับมาได้หรอ?” วรินทรรู้เรื่องของครอบครัวประภาพหนิดหน่อย ครอบครัวเขามีพ่อคนเดียว ใช้ชีวิตกับพ่อมาตั้งแต่เด็กๆ อยู่ที่จีนสองสามปีก็ย้ายไปอังกฤษ ในตอนแรกแบบถูกบังคับ แต่สุดท้ายตัวเขาก็ไม่อยากกลับจีนซะเอง พ่อเขาไม่มีทางเลือก จึงให้คนไปตามตัวกลับมา

วรินทรเจอประภาพเมื่อตอนที่ประภาพหลบคนที่พ่อเขาใช้ให้มาหาตัวเขา ตอนนั้นฐานทัตได้กลับฝรั่งเศสไปแล้ว วรินทรกลัวว่าคนจะหาเธอเจอจึงปฏิเสธข้อเสนอของฐานทัตที่จะพาเธอกับกวินกลับฝรั่งเศสไปด้วยกัน คิดไม่ถึงเลยว่า พวกคนที่มองสองแม่ลูกคู่นี้ก็อดทนไม่ได้แล้ว วรินทรรู้สึกขอบคุณประภาพอย่างไร้ข้อกังขา จนถึงตอนสุดท้าย เขาก็กลายเป็นเพื่อนสนิทของเธอ

“ไม่มีทางอื่น ที่บ้านเคร่งครัดมาก กลับมาดีที่สุด” ประภาพพูดด้วยน้ำเสียงที่มีความรู้สึกที่ไร้ทางเลือก แต่แฝงไปด้วยความปิติยินดี

“มีเวลามั๊ย ผมอยากเจอคุณ” ประภาพถามไปตรงๆ แต่ก็ไม่อยากให้คนตกใจ เพราะถ้าการใช้ชีวิตที่อังกฤษมานานขนาดนั้น ถ้าเป็นการโดนขังไว้ นั่นจึงเป็นปัญหา

วรินทรก็ไม่ปฏิเสธ หันไปมองนาฬิกาบนกำแพง แล้วพูดว่า “ฉันคุ้นเคยกับที่นี่มากกว่าคุณ คืนนี้ฉันขอเลี้ยงข้าวที่ร้านอาหารที่อร่อยที่สุดที่ฉันรู้จักละกันนะ”

“โอเค แล้วเจอกันนะ” เมื่อประภาพพูดจบพร้อมกับรอยยิ้ม แล้วก็วางสาย

ตอนนี้ รถโรลส์-รอยซ์มาจอดที่ด้านหน้า เขาได้เปิดประตูเข้าไป และที่ตามเขามาก็คือเงาของอีกคนหนึ่ง

“จะมาโกหกเธอแบบนี้มันดีแล้วหรอ?” เสียงๆนั้นเหมือนจะไม่พอใจ เริ่มจะบ่น

ประภาพมองไปหน้าต่างด้านอก ดวงตาที่เยือกเย็นทั้งสองข้างก็หงอยเหงา “เรื่องพวกนี้สำคัญด้วยหรอ?ขอแค่ฉันได้สิ่งที่ต้องการก็พอแล้ว ขับรถไปเถอะ”

ในที่สุดร่างนั้นก็หยุดพอ จนไม่มีอะไรจะพูดอีก ได้แต่มองไปที่นอกหน้าต่าง

วรินทรได้วางสายลงก็เพิ่งรู้ว่าในบันทึกข้อมูลการโทรนั้นมีโทรศัพท์หลายสายที่ไม่ได้รับ และส่วนใหญ่คือเบอร์ของทาวัต เธอจึงสงสัยว่า ต้องรอให้ตัวเธอเองคิดได้ก่อนแล้วค่อยกลับไปหาเขาไม่ใช่หรอ? ทำไมถึงใจร้อนอย่างนี้?

ช่างเป็นวันที่แย่จริงๆ สายที่โทรเข้ามานี้คือกวินใช้มือถือของทาวัตโทรมาทั้งนั้น ทาวัตก็ได้แต่รอให้เธอมาเอง จนถึงตอนนี้กลายเป็นเขาที่กังวลไปเอง จะโทษใครดี

“คุณลุงครับ หนูรู้จักร้านที่อาหารอร่อยนะ หนูไปกินข้าวที่นั่นกับแม่บ่อยๆ..... “ กวินพูดออกมา

คุณลุง? ทาวัตเริ่มขมวดคิ้ว นี่เขาเพิ่มระดับจากน้าเป็นคุณลุงแล้วหรอ?

“บอกแล้วไงว่าผมเป็นพ่อแก！” ยัยวรินทรนี่ ถ้าเขาได้ตัวมา จะต้องให้เธอมาบอกให้กวินยอมรับว่าเขาเป็นพ่อแน่ๆ

-------

ร้านอาหารใบเมเปิ้ล ร้านอาหารร้านนี้อยู่ในซอยเล็กๆ เป็นร้านที่ไม่ได้โด่งดังอะไร คนจีนมีน้อยคนที่จะรู้จัก วรินทรเป็นคนที่ชอบกิน ราวกับว่าเธอช่ำชองกับอาหารที่อร่อยในร้านอาหารทั่วประเทศจีน สามารถบอกได้ว่าเธอเป็นคนชอบกินจริงๆ

ร้านอาหารใบเมเปิ้ลนี้ตั้งอยู่ในซอยลึก จุดเด่นของร้านคือตำแหน่งที่ตั้ง แต่สภาพรอบร้านนั้นเงียบ วรินทรได้เป็นลูกค้าประจำของที่นี่มานานแล้ว ถึงคนจะน้อย แต่ก็สะอาดสะอ้าน

ลูกค้าประจำอย่างวรินทรจึงชอบมาที่นี่มาก

พอวรินทรมาถึง ก็พบว่าประภาพได้มารอเธออยู่ที่นี่นานแล้ว เขานั่งที่โต๊ะริมหน้าต่าง เขาเป็นคนที่โดดเด่นจากฝูงชน มีหน้าตาที่สะอาดสะอ้าน กลมกลืนไปกับวิวด้านนอก ราวกับเป็นรูปภาพที่วาดอย่างประณีตสวยงาม มันให้ความรู้สึกเหมือนแสงอุ่น ๆ ที่ส่องจากดวงอาทิตย์ เช่นเดียวกันกับชนุตร์ เขาเป็นคนสุขุมเงียบๆ ซึ่งทำให้คนรอบข้างอยากจะเข้าใกล้

วันนี้เขาใส่เสื้อลำลองสีขาว ดูๆแล้วเหมือนพี่ใหญ่ที่เป็นที่เพิ่งของบ้าน

และวันนี้ วรินทรก็สวมชุดลูกไม้สีขาวยาวคลุมหัวเข่า ท่อนบนก็ใส่เสื้อรัดรูป เพื่อโชว์สัดส่วนโค้งเว้าอันงดงามของเธอ ท่อนล่างใส่กระโปรงพลีต ใส่รองเท้าบูธสั้นสีดำ ซึ่งพอได้ดูแล้วก็รู้สึกถึงความบริสุทธิ์และมีพลัง