หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 84

ตอนที่ 84 ผมคือพ่อของแก

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าหน้าตาอันหน่ารักของกวินนั้น ช่างดามเมจแรงเหลือเกิน เพียงแค่ได้มอง ทุกคนก็อดที่จะตกตะลึงไม่ได้

ท่ามกลางความรู้สึกที่ถูกส่งผ่านสายตาของกลุ่มคน ทาวัตก็จูงมือกวินไปที่โต๊ะ แล้วสั่งให้คนใช้ไปยกเก้าอี้ที่เบาะนุ่มมาไว้ข้างๆ ให้กวินได้นั่งเก้าอี้เบาะนุ่มตัวนั้น

เหล่าคนใช้แทบไม่อยากจะเชื่อ คุณชายรักความสะอาดขนาดนี้ ทำไมถึงยอมให้เด็กคนนี้เข้ามาใกล้? แล้วทำไมเด็กคนนี้ถึงมีหน้าตาเหมือนกันกับคุณชายซะขนาดนี้?

“พี่ลิง” ทาวัตพูดออกมาเบาๆ

พี่ลิงที่กำลังสงสัย พยักหน้าตอบไปว่า “ค่ะ คุณชาย”

“ฝากบอกต่อด้วยนะ ว่าตั้งแต่วันนี้ เด็กคนนี้คือคุณชายน้อยของพวกคุณ พวกคุณต้องปฏิบัติต่อเขาเหมือนผมทุกอย่าง อย่าพลาดแม้แต่นิดเดียว เข้าใจนะ?” ด้วยน้ำเสียงที่เย็นชานี้ ทำให้ผู้คนต้องทำตามราวกับเป็นคำสั่งของเจ้าชาย

“ค่ะ” พี่ลิงไม่กล้าถามต่อ แล้วก็ก้าวถอยไป

“ไปทำอาหารเช้ามาใหม่อีกหนึ่งชุด ทำรสชาติให้เด็กกินได้” ทาวัตออกคำสั่งพร้อมมองไปอาหารที่วางในรอบๆโต๊ะ

กวินนั่งเกร็งจนแก้มสั่น ใจเขาตื่นเต้นมาก จึงเข้าไปดึงแขนเสื้อของทาวัตแล้วพูดว่า “ไม่ต้องหรอกครับ มามี้บอกว่าถ้าทำแบบนี้มันจะสิ้นเปลือง กวินกินได้หมดครับ”

อาหารที่วางอยู่บนโต๊ะทิ้งไปก็ช่างน่าสงสาร ถ้ามามี้ที่เป็นนักกินมาเห็นเข้าคงจะกระโดดโลดเต้นแล้วมาสู้กับเขา

พี่ลิงมองไปที่กวินอยู่หลายรอบ ใบหน้าเล็กๆอันนุ่มนวลช่างเหมือนกับเจ้านายน้อยซะเหลือเกิน ทำให้ใครๆก็อดชอบไม่ได้

ทาวัตก็ดีอ่อน พยักหน้าตอบไปว่า “โอเค”

“คุณน้า บ้านน้าหลังใหญ่นะ” กวินพูดขึ้นขณะที่กำลังหั่นขนมปัง ใบหน้าแสดงออกอย่างจริงใจ ว่าเขาชอบที่นี่ ที่ๆทั้งกว้างใหญ่และเงียบสงบ

ทาวัตโดนเรียกแบบนั้น ก็เริ่มไม่พอใจ แต่กลัวว่าจะกระทบความรู้สึกของกวิน จึงพูดตอบว่า “แล้วลูกชอบที่นี่ใช่มั๊ย? อยากมาอยู่ที่นี่หรือเปล่า?”

“อยาก แต่มามี้ต้องมาอยู่กับหนูด้วยนะ” กวินไม่ใช่คนที่หลอกง่ายขนาดนั้นนะ ไม่ว่าเรื่องอะไรมามี้ต้องสำคัญที่สุด

“เรื่องนี้มันง่ายมาก ขอแค่มามี้เห็นด้วย พวกลูกก็มาอยู่ที่นี่ได้” ทาวัตยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย

กวินก็ดีใจ แต่หลังจากนั้นก็มองไปที่ทาวัตอย่างยังไม่ค่อยเชื่อใจ “จริงหรอครับ?”

“จริงสิ” สิ่งที่ทาวัตคิดกลับเป็น การที่วรินทรไม่ยอมแพ้เขาง่ายๆเขาเลยเอามาได้แค่กวิน ขอแค่เข้ามาในคฤหาสน์ เขาก็จะกดดันเธอเอง

“มามี้เดี๋ยวก็มาละ” กวินพูดออกมาอย่างสุขุมเยือกเย็น โดยไม่เปิดเผยความคิดในใจของทาวัต เพราะจากที่เขาดูๆมา การที่ทำให้ความสัมพันธ์ของมามี้กับแดดดี้ดีขึ้นถือเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด

หลังจากพูดเสร็จกวินก็กินอาหารเช้าต่อ แต่อยู่ดีๆก็ถามขึ้นมาว่า “คุณน้าครับ ผมอยากไปห้องน้ำ......”

“บอกแล้วไงว่าผมเป็นพ่อแก！”

บรรยากาศของที่นี่เริ่มจะคุ้นเคย อีกทั้งยังเป็นการเริ่มต้นแผนการที่จะหลอกวรินทรมาที่นี่ยังไง แต่ที่นั่น วรินทรกำลังนอนหลับเป็นตาย โดยปกติแล้วจะมีนาฬิกาปลุก แต่วันนี้เธอก็ปิดมันลง เพื่อไม่ให้มีเสียงรบกวน

ไม่เหมือนกับที่กวินคิดว่าแม่จะห่วงเขามาก

พี่ลิงเอาผลไม้มาเสิร์ฟ วางไว้ที่โต๊ะข้างๆ แล้วค่อยจากไป

แต่เธอก็ทำใจลำบากเหมือนกัน เธอเป็นคนดูแลบ้านธัมรุจินันท์มาตั้งหลายปี ไม่เคยคิดจะแหกกฎใดๆ แต่ตอนนี้สิ่งที่เธอกำลังสงสัยว่าเด็กคนนี้เป็นลูกของใครกันแน่ แล้วคุณวรินทรล่ะจะทำยังไง?

ถ้าหากคุณวรินทร รู้แล้วจะต้องเสียใจมากแน่ๆ

พี่ลิงก็เห็นทาวัตกับวรินทรเติบโตมาด้วยกัน จนมารักกันและก็เกือบจะหมั้นกัน ถ้าดูผู้หญิงส่วนใหญ่จากภายนอกก็ไม่ชอบเท่ากับวรินทร แต่ถ้ามองด้วยใจ ยังไงวรินทรก็คือคุณหญิงของบ้านธัมรุจินันท์

แต่ระหว่างทางมานี้ คุณชายมีลูกมากี่คนแล้วล่ะ?

พี่ลิงกับคนในคฤหาสน์ต่างก็สงสัยเหมือนกัน แต่เมื่อทาวัตไม่พูด ก็ไม่มีใครกล้าไปถาม

“ปกเกศได้ยืนยันแล้ว เธอไม่เคยออกจากบ้าน ดังนั้นไม่มีอันตราย ไม่ต้องกังวล” ทาวัตพูดออกมาในขณะที่จ้องมองไปที่มือถือบนโต๊ะราวกับว่าจะขุดหลุมในนั้น

ยัยบ้านี่ ตั้งใจจะไม่รับสายเลยหรอ?

กวินก็ไม่ได้พูดอะไร เพราะหัวแต่คิดอยู่ว่า ตอนนี้ถ้ามามี้ไม่รับโทรศัพท์และไม่ได้ออกไปไหน งั้นคงมีแค่เหตุผลเดียวคือ

“อาจเป็นเพราะ......มามี้กำลังนอนอยู่......” กวินพูดออกมาอย่างเยือกเย็น เขารู้ใจมามี้มากที่สุด ถ้าไม่ได้นอนหลับก็จะต้องมารับสายแล้ว มีเพียงเพราะนอนหลับอยู่เท่านั้นทำให้ไม่มารับโทรศัพท์อยู่อย่างนี้

ทาวัตก็ถอนหายใจ มองดูนาฬิกาข้อมือ ใกล้จะสี่โมงแล้ว นี่เธอนอนไปหนึ่งวันเลยหรอ? เธอนอนเก่งขนาดนั้น?

ทางด้านนี้ วรินทรตะเกียกตะกายลุกขึ้นมาเพราะนอนไม่หลับแล้ว เธอเดินไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแบบสะลึมสะลือ และไม่รู้ตัวว่าตัวเองนั้นนอนหลับมาถึงตอนบ่าย จึงคิดว่าจะไปหาอะไรกิน แต่กวินอยู่ไหนล่ะ?