หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 93

ตอนที่ 93 ทั้งสั้นทั้งเล็กตาไม่ถึง

โง่จะตาย!

เธอหายใจเข้าลึกๆหนึ่งที พยายามให้ตนเองสงบอารมณ์ สู้แรงไม่ไหว ก็สู้ความสงบละกัน “ได้ วันนี้คุณนอนโซฟาฉันนอนเตียง ไม่มีปัญหาใช่ไหม?”

“มี”ทาวัตตอบ นำกุญแจวางไว้บนโต๊ะ

“อะไรนะ?”

“ผมก็จะนอนเตียง”เขาหน้าไม่แดงใจเต้นไม่แรง พูดข้อเสนอแนะของตนออกมาโดยตรง

วรินทรเครียดจนไม่ไหว มองเขาแล้วกัดฟัน “เตียงมีแค่เตียงเดียว คุณคงไม่ให้ฉันไปนอนโซฟาหรอกมั้ง?ความเป็นลูกผู้ชายไปไหนหมด?”

ทาวัตกลับยิ้มแล้วเดินเข้าใกล้เธอเรื่อยๆ “ใครบอกจะให้คุณนอนโซฟา?”

วรินทรรีบถอยหลัง มองเขาด้วยความตักเตือน เหมือนคิดอะไรออก จ้องจนตากลม “อย่าบอกนะว่าคุณอยาก……”

“วางใจเถอะ สำหรับหุ่นที่ผอมแห้งแบบคุณผมไม่มีอารมณ์” ทาวัตยิ้มอ่อน แล้วหยิบเสื้อนอนเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำเตรียมตัวอาบ

“เป็นเพราะว่าคุณทั้งสั้นทั้งเล็กแล้วยังตาไม่ถึง……”วรินทรบ่นเบาๆ

ทาวัตที่หูดีมาตลอดก็ได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าเขาแย่มากแล้วมองที่เธอกะทันหัน “คุณพูดอะไร?”

ทั้งสั้นทั้งเล็ก?

“ไม่ ไม่ ไม่ ฉันหมายถึงนิ้วมือฉัน ทั้งสั้นทั้งเล็ก ถ้ายาวๆผอมๆจะดีมากเลย……”เหมือนกำลังพิสูจน์คำพูดของตนว่าคือความจริง วรินทรสีหน้าเสียใจแล้วมองนิ้วมือตน

นิ้วมือเธอขาวสวย ยาว ไม่ใช่อย่างที่เธอพูดเลยว่าทั้งสั้นทั้งเล็ก

ทาวัตออกเสียงเย็นไปหนึ่งที ปล่อยเธอไปก่อนละกัน หันตัวเข้าไปในห้องอาบน้ำ

วรินทรโล่งอกไปที มองชุดนอนบนร่างกายของตน เป็นชุดนอนกระโปรง ถึงเข่าพอดี ตรงเอวยังมีสายมัด ดีมากมิดชิด

เธอขึ้นเตียง นำผ้าห่มบางๆมาห่มที่ตัวของตนอย่างแน่น มีแค่ศีรษะที่โผล่ออกมา

เสียงน้ำในห้องอาบน้ำหยุดแล้ว สมองของวรินทรที่ง่วงนิดหน่อยตื่นทันที จ้องทางห้องอาบน้ำไม่กล้าผ่อนคลายเลยแม้แต่นิด

สักพัก ทาวัตเดินออกมา สวมใส่ชุดนอนสีเทา

ผมยังเปียกนิดหน่อย ร่างกายที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จมีกลิ่นหอมสบู่ผู้ชายอ่อนๆ

วรินทรคอยๆหดหน้าเข้าในผ้าห่ม หน้าร้อนนิดหน่อย เธอไม่ยอมรับหรอกว่าเจอทาวัตแบบนี้แล้วเธอจะหน้าแดง

ทาวัตใช้ผ้าขนหนูเช็ดผมของตน เงยหน้าขึ้นก็เห็นวรินทรที่ห่อตัวเองจนแน่นแบบนี้ เผลอหัวเราะออกมา

“อยากให้ตัวเองขาดลมหายใจตายหรือไง?” เขาเดินไป นั่งอีกข้างของเตียง

“ทาวัตฉันจะบอกคุณนะ คืนนี้ถ้าคุณกล้าแตะเนื้อต้องตัวฉัน ระวังฉันกัดคุณ” วรินทรตักเตือนเขาอย่างดุร้าย เหมือนแมวโกรธ

ทาวัตหัวเราะ “จะมองยังไงคนที่อันตรายก็คือผม? อย่าโฉยโอกาสดึกๆมากินเต้าหู้ผมหล่ะ”

“ใครจะกินเต้าหู้ของคุณ？คุณเห็นฉันเป็นโรคจิตหรือไง？！”วรินทรไม่เคยเห็นใครหน้าด้านขนาดนี้ ที่ว่าเธอเป็นแบบนี้

เธอไม่ใช่คนแบบนั้น！

“ไม่ทำก็ดี ปิดตา นอน”ทาวัตใช้รีโมทปิดไฟใหญ่ของห้องนอน แล้วก็ปรับแสงโคมไฟข้างหัวนอน นอนอีกข้าง

วรินทรอึดอัด ห้องนอนทั้งห้องเงียบไปหมดได้ยินแค่เสียงลมหายใจแล้ว

อีกทั้งเธอสามารถได้กลิ่นตัวหอมสบู่ของทาวัตจากทางนู้นอีกด้วย กลิ่นที่เข้มข้นของผู้ชายเสมือนจะห่อเธอทั้งตัว ทำให้แก้มของเธอแดงกว่าเดิม

ใจเธอวุ่นวายไปหมด นอนไม่หลับด้วยซ้ำ

“เห้ ทาวัต คุณนอนหรือยัง？”วรินทรค่อยๆหันหน้า ใบหน้าของเขาอยู่ภายใต้แสงไฟที่อ่อนทำให้หน้าคมขึ้นไปอีก