หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 96

ตอนที่ 96 ฉันจะแต่งงานกับคุณ

“ไม่หรอก คุณอยู่ไหน ผมไปรับคุณตอนนี้เลย” ทาวัตพูดอยู่ ก็หยิบเสื้อสูทที่วางไว้บนเก้าอี้แล้วเดินออกไปข้างนอก “อืม คุณอยู่ที่นั่นแหละอย่าไปไหน รอผมไปหา”

……

บูกัตติสีดำวิ่งอยู่บนท้องถนนอย่างไหลลื่นและมั่นคง รูปทรงรอยเส้นของรถเรียบๆโดนแสงส่องประกายความสว่างสวยงาม

ธารีนั่งอยู่ตรงที่ข้างๆคนขับ ร่างกายของเธอทั้งร่างนิยมกระโปรงเดรสสีน้ำเงินลม ผมลอนนิดหน่อย ปล่อยทับอยู่ที่ไหล่

เหมาะจนทำให้ใบหน้านั้นยิ่งดูสวยฉลาด แต่งหน้าบางๆ ทาลิปสีน้ำผึ้ง ขมวดคิ้วหนึ่งทีขยับหนึ่งทีดิ้นหนึ่งทีก็มีความป่วยคนสวยแบบหนึ่ง

เธอยิ้มหวานมาก ท่าทางที่น่ารักไม่ดื้อ มองดูไม่มีพิษมีภัย

สองมือของทาวัตที่วางอยู่บนพวงมาลัยแน่นแล้วแน่นอีก มองธารีทางข้างๆไปแวบหนึ่ง ความรู้สึกผิดในใจสานกันเป็นตะข่ายใหญ่ๆ ติดอยู่จนหายใจไม่ออก

“พวกเราจะไปไหน?” ธารีหันหน้ามาถาม แล้วแวะเสยเส้นผมที่บังหน้าไปหลังหู เหมือนเด็กผู้หญิงเล็กๆเลย

“โรงแรมไม่ปลอดภัย คุณกลับไปอยู่กับผมที่คฤหาสน์ดีกว่า” ทาวัตพูดกับเธออย่างนุ่มนวล

แก้มทั้งสองข้างของธารีแดงทันที มองผู้ชายที่อยู่ข้างๆตน ใจเต้นไม่หยุด

“ครั้งนี้ที่คุณกลับมาเมืองcเพราะอะไร?”ทาวัตถามกะทันหัน

“กลับมาเพื่อดูคุณไง คุณไม่รู้หรอกว่าฉันอยู่ฝรั่งเศสเหงาขนาดไหน”ธารีพูดอย่างอ่อนโยน แบะปากด้วยความน้อยใจ ท่าทางขี้อ้อนมาก

คำแรกที่ทาวัตพูดกับเธออัตโนมัติ “ก็มีจันทรีอยู่เป็นเพื่อนอยู่ไม่ใช่หรอ?”

จันทรีเป็นพี่เลี้ยงที่อยู่ติดตัวธารีตลอด ตอนแรกทาวัตเพื่อที่จะหาคนดูแลขาของธารีอย่างดี ตั้งใจให้ปกเกศไปคัดเลือกมาจากสถานที่ฝึกแม่บ้านโดยตรงแล้วได้จันทรีมาดูแลธารี

ธารีแบะปาก มองจันทรีที่นั่งเงียบนิ่งเสมือนตุ๊กตาหุ่นอยู่หลังรถผ่านกระจกรถไปทีหนึ่ง

เหมือนคิดอะไรได้กะทันหันแล้วมองทางทาวัต “ทาวัต คุณยังจำได้ไหมที่คุณบอกว่าจะให้ฉันขอพรได้สามอย่าง? ตอนนี้ฉันคิดได้แล้วว่าพรข้อที่สามจะขออะไร”

ทาวัตขมวดคิ้วแล้วคิด รู้สึกว่าก็เคยมีเหตุการณ์นี้ “คุณพูด”

“ฉันจะแต่งงานกับคุณ” ธารีพูดแล้วยิ้ม แววตาที่อบอุ่นประกายแสงและมีความมั่นใจสูง

ดวงตาของทาวัตมืดและลึกลงทันที ลึกเหมือนมหาสมุทร ลึกจนไม่เห็นใต้พื้น

แต่งกับเขา?

ยามดึก แต่ไฟที่คฤหาสน์ยังคงสว่าง ซอยทางเมเปิ้ลแดงเปิดไฟไว้ทั้งทาง แพร่กระจายแสงสีส้มที่อบอุ่น

มองทะลุผ่านใบไม้ไปชั้นๆ คฤหาสน์สีขาวที่อยู่ในยามดึกเสมือนสิ่งที่เพ้อฝัน

เก้าโมงแล้ว

วรินทรแบกศีีรษะดูโทรทัศน์อยู่บนโซฟา แต่สายตากลับมองลอยไปทางประตู ไอ่นั้นทำไมยังไม่กลับมานะ

“มามี๊ ลูกไปนอนแล้วนะครับ มามี๊ก็รีบนอนนะ ไม่ต้องดูจนดึกเกินไป”กวินยื่นหัวมาทางข้างบันได ขยี้ตา ที่จริงเขาเวียนหัวนิดหน่อย แต่ไม่อยากให้วรินทรเป็นห่วง นอนหลับตื่นก็คงหายแหละมั้ง

“ค่ะ ฝันดีจ้าลูก จุ้ปๆ”วรินทรส่งจูบให้กวินทางอากาศ เห็นกวินขึ้นไปแล้วสายตาจึงกลับมามองที่โทรทัศน์อีกครั้ง