หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 97

ตอน97 กวินป่วย

ทาวัตมองใบหน้าของธารีที่นอนค่อยๆผ่อนคลายคิ้วที่ขมวดออก ถ้าหากมีอะไรเกิดขึ้นกับเธอ งั้นเขาก็รู้สึกใจไม่ดีไปทั้งชีวิต

ห่มผ้าให้ธารีเสร็จปุ๊ป ทาวัตยืนอยู่ข้างๆแล้วมองเธอสักพัก กำลังเตรียมตัวจากไป

ไม่รู้ว่าธารีตื่นเมื่อไหร่? หรือเธออาจจะนอนไม่หลับด้วยซ้ำ เห็นแค่เธอเปิดตามองทาวัตแล้วขอร้องด้วยความเศร้า ดึงมือเขาไว้ ขอร้องแล้วพูด “ไม่ไปได้ไหม ฉันกลัวที่ต้องอยู่คนเดียว……”

“ครับ ไม่ไป” ทาวัตตอบตกลง ดวงตาอยู่ภายใต้แสงที่ส่องดำมืดมองไม่ชัดแยกไม่ออก ร่างกายที่สูงยาวแลดูเหงาหงอย เหงาแบบพูดไม่ถูก

ในที่สุดธารีก็ยิ้มขึ้นมาอย่างพึงพอใจ ก็ไม่ได้ปล่อยมือที่จับเขาไว้ ค่อยๆนอนหลับไปแบบนี้

ทาวัตมองนอกหน้าต่างไปแวบหนึ่ง แสงพระจันทร์กำลังเข้ม เวลานี้วรินทรเธอคงนอนแล้วแหละ ในคฤหาสน์มีพี่ลิงกับบอดี้การ์ดอยู่ คงไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก

พอธารีนอนหลับไปลึกๆก็ปล่อยมือเขาออก แต่ทาวัตกลับไม่ได้จากไปไหน เขาตอบตกลงกับเธอไว้แล้วว่าจะไม่ไป พูดได้ก็ทำได้

เขาเดินออกจากห้องนอน ไปห้องอาบน้ำอีกฝั่ง ไม่ได้ยินเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ที่เขาวางไว้บนโต๊ะ

ยามดึกคฤหาสน์ วรินทรง่วงมาก เตรียมตัวขึ้นไปนอน เดินไปถึงหน้าประตูห้องกวินเปิดประตูแล้วมองเข้าไปข้างใน พึ่งแสงสว่างจากนอกหน้าต่างเห็นแค่ร่างกายเล็กๆของกวินที่ห่อตัวไว้เป็นกลมๆ

วรินทรใจอ่อน ช่วงนี้รู้สึกไม่ค่อยได้สนใจเขาเลย แล้วจึงค่อยๆเดินเข้าไป เดินไปถึงข้างเตียง ดึงผ้าห่มห่มให้กวินดีๆ

ในขณะที่นิ้วสัมผัสโดนแก้มของกวิน

รู้สึกได้ถึงความไม่ปกติของอุณหภูมิ

ทำไมร้อนขนาดนี้?

วรินทรรีบใช้รีโมทเปิดไฟทั้งหมด ก็เห็นใบหน้าน้อยๆของกวินแดงผิดปกติ ผมก็เปียกเหงื่อเย็น ริมฝีปากแห้งไปหมด ขมวดคิ้วแน่น ท่าทางทรมานมาก

ใจของวรินทรเหมือนโดนอะไรบีบไว้แรงๆเจ็บปวดเหลือเกิน ไม่กล้าเขย่า

ปลุกกวินตื่น ยื่นมือไปจับอุณหภูมิในร่างกายกวิน

ร้อนมาก！

อุณหภูมินี้สูงจนวรินทรกลัว ตกใจจนเธอรีบเก็บมือกลับ

เธอรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งออกไปทางข้างนอก วิ่งแบบไม่หยุดทั้งทางจนเจอพี่ลิงที่ชั้นล่าง เร่งรีบ น้ำเสียงก็สั่นและกระอัก “พี่ลิง รีบเรียกมอให้ฉันที กรกรเขาไม่สบาย！”

นี้คือครั้งแรกที่วรินทรเรียกชื่อเล่นของกวินต่อหน้าคนนอก เธอชินกับการเรียกกวินว่าลูกกับกวิน

สีหน้าของพี่ลิงก็เปลี่ยนไปกะทันหัน รีบปลอบใจ “คุณวรินทรใจเย็นๆนะคะ ฉันจะเรียกหมอสเลเตอร์มาเดี๋ยวนี้แหละ มีเขาอยู่ คุณชายน้อยไม่เป็นอะไรแน่นอน”

วรินทรพยักหน้า เพราะความหวาดกลัวและความตื่นเต้นทำให้เธอสั่นไปทั้งตัว แต่ก็พยายามทำให้ตนตั้งสติไว้

พี่ลิงโทรหาสเลเตอร์ไปหนึ่งสาย แต่กลับโดนบอกมาให้ทราบว่าสเลเตอร์ไม่ได้อยู่ที่คฤหาสน์ แต่อยู่อีกคฤหาสน์หนึ่งของทาวัต บังคับให้เขาอยู่ดูแลคนคนหนึ่งที่นั้น สำหรับคือใครนั้น ก็ไม่สามารถรู้ได้

วรินทรได้ฟังว่าสเลเตอร์อยู่กับทาวัต ก็ไม่ได้คิดมาก รีบโทรหาเขา

ไม่มีใครรับโทรศัพท์ เสมือนมีมือใหญ่ๆบีบหัวใจของวรินทรไว้ ขอแค่นึกถึงใบหน้าของกวินที่ทรมานเพราะป่วยไม่สบาย วรินทรก็จะรู้สึกว่าเหมือนโลกของเธอจะล้มละลายทั้งใบ

แต่ว่า เธอจะใจร้อนวุ่นวายไม่ได้ วุ่นวายไม่ได้เด็ดขาด......

“ค่ะค่ะ ขอบคุณนะคะหมอ”วรินทรไม่เคยรู้สึกว่าหมอคนไหนพูดได้น่ารักขนาดนี้มาก่อน เธอเกลียดโรงพยาบาลตั้งแต่เด็ก คนที่ไม่อยากเจอที่สุดก็คือหมอ

เพราะบ้านธัมรุจินันท์ กวินโดนส่งเข้าไปในห้องผู้ป่วยวีไอพี

วรินทรเดินเข้าห้องผู้ป่วยอย่างอ่อนล้า ห้องผู้ป่วยขาวทั้งห้อง กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อที่เข้มข้นเข้าไปในรูจมูก เงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจ

ปกติหน้าของกวินที่เต็มไปด้วยชีวิตชีวาตอนนี้กลับขาวซีด บนมือยังฉีดเข็มไว้ไหลเวียนโลหิต ร่างกายที่เล็กนอนอยู่บนเตียงทำให้คนมองแล้วรู้สึกเป็นห่วงและเจ็บใจ

วรินทรนั่งอยู่ข้างๆเตียง จับที่แก้มของกวินเบาๆ สัมผัสอุณหภูมิของเขา ไม่ร้อนขนาดนั้นแล้ว ในที่สุดหินที่คาอยู่ในใจก็ค่อยๆปล่อยวางลง

อีกฝั่ง ทาวัตอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้วพบว่ามือถือไม่ได้อยู่ข้างกายเขา จึงกลับไปที่ห้องนอน กะจะเอามือถือกลับมา

ธารีนอนหลับได้หอมหวานมาก ไม่ได้ตื่นเพราะเขาเข้ามา

ทาวัตเปิดหน้าจอมือถือออก ปลดล็อคหน้าจอ กลับเห็นสายที่ไม่ได้รับ เขากดเปิดมาดู สายจากวรินทรมีแค่สายเดียว ที่เหลือเป็นสายจากพี่ลิงทั้งหมดเลย

ไม่เพียงแค่สายเดียว

ทาวัตขมวดคิ้ว มองธารีที่อยู่บนเตียงไปแวบหนึ่ง แล้วกดเบอร์ของพี่ลิงเดินออกไป

พอเขาจากไป ธารีที่นอนอยู่บนเตียงก็ลืมตาขึ้นมา

“พี่ลิง เรื่องอะไรโทรมาหลายสายขนาดนี้ ？”ทาวัตกลับไปถึงอีกห้อง พิงนอนบนเตียงแล้วถาม

ตาขวากระตุกไปไม่กี่ครั้ง มีเซ้นส์บอกเขา มีเรื่องร้ายเกิดขึ้นแล้ว