หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 98

ตอนที่98 โกรธ

“คุณชาย รับสายสักที คุณชายน้อยไม่สบายหนักมาก ตอนนี้ยังนอนอยู่ที่โรงพยาบาล！”น้ำเสียงของพี่ลิงผสมความโมโหนิดหน่อย เธอดูทาวัตมาตั้งแต่เล็กจนโต รู้ว่าทาวัตไม่สนใจหรอก

กวิน!

หัวใจของทาวัตเหมือนโดนตบไปแรงๆทีหนึ่ง ไม่ทันได้คิดอะไรมากหยิบเสื้อมาจากตู้เสื้อผ้ามาแล้วรีบเปลี่ยนไปด้วยแล้วก็ถามไปด้วย “อยู่ที่โรงพยาบาลไหน？”

“อยู่ที่โรงพยาบาลใจกลาง อาการของคุณชายน้อยหนักมาก คุณผู้หญิงวรินทรเป็นห่วงไม่ไหวแล้ว......” พี่ลิงยังพูดไม่จบก็โดนตัดสายทิ้งไปแล้ว เธอมองมือถือที่โดนตัดสายไปแล้วปิดปากหัวเราะ เมื่อกี้คาดว่าคุณชายน่าจะรู้ตัวแล้วว่าทำให้คุณหญิงโมโหแล้วแหละ คุณชายยิ่งใจร้อนยิ่งเร่งรีบก็แสดงว่าเขาแคร์คุณผู้หญิงวรินทรและคุณชายน้อยมาก

เปลี่ยนเสื้อเสร็จ ทาวัตหยิบกุญแจบนโต๊ะแล้วเดินออกไปข้างนอก

ขายาวก็มีข้อดี เดินไว แปปเดียวเขาก็เดินลงถึงชั้นล่างแล้ว ขึ้นรถสตาร์ทรถ รถหายไปในค่ำคืนโดยเร็ว

ธารีก็ยืนอยู่ข้างหน้าต่างมองรถของทาวัตยิ่งวิ่งยิ่งไกลไป ในดวงตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

เขาบอกไว้แล้วว่าจะอยู่เป็นเพื่อนเธอ

หรือเป็นเพราะว่าผู้หญิงที่โทรมาเมื่อกี้ ？ธารีคิดแล้วคิดอีก ชื่อของเบอร์นั้น ชื่ออะไรนะ......

วรินทร!

สนิทสนมจัง เป็นอะไรกับเขากันแน่？

ธารีจับผ้าม่านที่อยู่ข้างหน้าต่างอย่างแน่น แน่นจนนิ้วขาวซีด สายแค่สายเดียวสามารถทำให้เขาลืมคำสัญญาของตนได้คนคนนั้น เธอแปลกใจมากว่าคนคนนั้นคือใคร

พี่ลิงยังไม่รู้ว่าตนยิงปืนโดนเป้าอย่างสวย

ทาวัตขับรถเร็วจนจะลอยฟ้าแล้ว เพราะเหตุนี้ จึงทำให้ถึงโรงพยาบาลโดยเร็ว

หลังจากที่สอบถามห้องของกวินจากเคาว์เตอร์ ทาวัตก็มาถึงตึกนั้น ขณะที่เดินไปถึงหน้าห้องของกวิน พี่ลิงที่รออยู่หน้าประตูเจอเขาแล้วจึงถอนหายใจไปหนึ่งทีโล่งอกสักที

“คุณชาย ท่านมาสักทีนะ”ตอนที่พี่ลิงพูดแบบนี้รู้สึกกังวลนิดหน่อย เธอรู้ วรินทรโกรธทาวัตแน่นอน

ลูกไม่สบาย แต่ไม่รู้ว่าพ่อไปไหน ใครจะไม่โกรธหล่ะ？

พี่ลิงยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่าไม่ยุติธรรมกับวรินทร อีกทั้งกระทั่งวรินทรยังได้คลอดลูกชายที่น่ารักน่าเอ็นดูขนาดนี้ให้กับบ้านธัมรุจินันท์

ทาวัตไม่ได้พูดอะไร เม้มปาก เขามองเข้าไปทางประตู เห็นวรินทรนั่งเงียบๆอยู่ที่ข้างเตียง ก้มหน้าดูแลกวิน มองสีหน้าไม่ชัด

เขารู้สึกแค่ว่าปวดใจ และรู้สึกเสียใจที่ตอบตกลงกับธารีว่าจะอยู่เป็นเพื่อนด้วยจนไม่ได้อยู่กับวรินทรสองแม่ลูก

ถึงเขาจะรู้สึกผิดกับธารีขนาดไหน ก็เทียบกับตำแหน่งวรินทรและกวินที่อยู่ในใจเขาไม่ได้

เขาเปิดประตูออกเบาๆแล้วเดินเข้าไป วรินทรไม่เงยหน้าเลย ก้มหน้าไว้เหมือนหนักศีรษะ ดวงตาทั้งสองข้างที่ตกลงไปก็มองไม่ชัดเลยว่ารู้สึกอะไรอยู่

หันหน้าไปมองกวินที่นอนอยู่บนเตียง เขารู้สึกว่ายิ่งเจ็บปวดเข้าไปใหญ่เลย เหมือนกับขาดอะไรไปทำให้ใจเขาวุ่นวายไปหมด

เขาเดินไปด้านหลังของวรินทร นำมือวางไว้บนไหล่เธอ สามารถสัมผัสได้เลยว่าตัวเธอสั่นเล็กน้อยและท่าทางขัดขืนปฏิเสธเขา ขยับหลีกจากเขาโดยไม่พูดอะไรเลย

ตาทาวัตมืดเลย ใบหน้าที่หล่อเหลามีความงง นึกว่าเธอตกใจ จึงพูดว่า “ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ลูกไม่เป็นไรหรอก”