หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 99

ตอนที่ 99 เชื่อ

“ออ? วรินทรนี้ปากไม่ตรงกับใจ” ทาวัตก็ไม่โกรธ กลับกันอารมณ์ดีกว่าเดิมอีก ตาทั้งสองก็สว่างขึ้น

วรินทรโกรธเพราะเขาอยู่กับธารี ก็แสดงว่า ในใจเธอ ก็ยังชอบเขานั้นแหละ

ตรงนี้ ทาวัตมั่นใจได้

“คุณนั้นแหละปากไม่ตรงกับใจ！พูดไปมั่วอีกเชื่อไหมฉันจะกัดคุณ？” วรินทรเสมือนเด็กที่คนอื่นสามารถมองทะลุความในใจได้หน้าทรงไข่แดงขึ้นมาทันที แต่ก็ยังจะปากแข็งใช้คำด่ามาปกปิด

“ถ้าวรินทรชอบ งั้นก็กัดเลย”ทาวัตหัวเราะเบาๆ ใบหน้าที่หล่อเหลาปกติดูแล้วเย็นชาตอนนี้อบอุ่นขึ้น ปากที่แบนๆยังพูดคำกวนๆ แต่ไม่ทำให้คนเกลียดเลยแม้แต่นิด

กัดกัดกัดฉันจะกัดคุณให้ตายไปเลย

คิดอยู่ วรินทรจับมือทาวัตภายใต้สายตาของเขา กัดลงไปแรงๆ！

แรงกัดของเธอไม่เบา กัดลงไปหนึ่งคำสามารถรับรู้ถึงรสชาติกลิ่นคาวเลือดได้เลย

ทาวัตได้แต่ขมวดคิ้วซ้ำๆ ไม่ออกเสียง ตามใจเธอกัด แววตาเต็มไปด้วยความรักและห่วงใย

เปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าแค่ร่างกายเขายังเข้าใกล้ไม่ได้ ก็โดนปกเกศโยนออกไปก่อนส่ะแล้ว จะอนุญาตให้ตนโดนคนอื่นกัดได้ไง

ที่จริงแล้ว ทาวัตลำเอียงวรินทรมาตลอด แต่แค่บางทีวรินทร มองไม่เห็นจริงๆ และคิดไม่ถึง

หรือ ตอนนี้เธอไม่กล้าคิดไปทางแง่นี้เลย

ใช้คำพูดของกวิน ก็คือวรินทรไม่มีหัวใจไม่เป็นเวลาตลอดเลย

ทางความรักที่โรแมนติกของทาวัต ยังต้องเดินไปอีกยาวไกล

วรินทรกัดไปสักพัก จนกว่าในปากจะได้รับรสชาติของเลือด จึงจะปล่อยออกช้าๆ ถอยหลังไม่กี่ก้าวใช้แรงเช็ดเลือดที่ติดอยู่ริมฝีปากออก

เธอมองแขนของทาวัตที่มีเลือดไหลออกจากรอยกัดไปทีหนึ่ง ดวงตาประกาย รู้สึกเจ็บปวดหัวใจโดยไม่รู้ตัว กัดริมฝีปากล่างอย่างแน่น

“ยังโมโหอยู่ไหม？”ทาวัตรู้สึกว่าตนไม่เคยเสียงต่ำและยอมใครขนาดนี้มาก่อน

ตอนนี้เพื่อผู้หญิงคนนี้ที่อยู่ตรงหน้า เขาข้ามผ่านเส้นของตนเรื่อยๆ ฝึกฝนตนเองให้รู้จักควบคุมความอดทนขอตนเอง เขารักเธอ เพราะฉะนั้นเขาจึงคิดว่านี้เป็นเรื่องที่สมเหตุสมผลอยู่แล้ว

ทาวัตเนี่ย เขาไม่ใช่วัยรุ่นคนเดิมที่เอาแต่ใจคนนั้นแล้ว ในระยะเวลาห้าปีที่ผ่านมานี้ เจริญเติบโตไปพร้อมกับความรักที่มีให้เธอ ไม่เคยติดขัด

เขาไม่เคยลืมวรินทรเลย ขนาดตอนนี้เขายังเก็บเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวนั้นที่วรินทรเคยกัดไว้เลย

วรินทรกัดปากล่าง ถึงเธอจะโง่แค่ไหนก็สามารถสัมผัสได้ถึงความที่ทาวัตลำเอียงเธอ การลำเอียงแบบนี้ เธอเคยได้รับ

เธอไม่ได้ตั้งใจไม่สนใจทาวัตที่ยอมและทำเพื่อเธอทุกอย่าง แต่ตอนนี้ พูดว่าไม่หวั่นไหวไม่ใจอ่อนก็เป็นไปไม่ได้

เห็นแววตาของวรินทรไม่ได้เคร่งเหมือนเมื่อกี้แล้ว ทาวัตถอนหายใจเบาๆ เดินไปข้างหน้า ขยี้ผมของเธอ “ผู้หญิงคนนั้นที่คุณพูดถึงชื่อว่าธารี เพิ่งกลับจากฝรั่งเศสแล้วมาที่เมืองC ผมกับเธอเป็นแค่ความสัมพันธ์ระหว่างคนชดใช้กับคนโดนชดใช้”

วรินทรหันตาขึ้นอย่างตะลึง มองหน้าทาวัตที่สีหน้าธรรมชาติมาก

เขา……นี้กำลังอธิบายกับตนหรอ？

ทาวัตที่เสมือนทองคำและสูงส่งมาตลอด มาอธิบายกับเธอ?

“คุณฟังไว้นะ คนบนโลกนี้สามารถไม่เชื่อใจผมได้ แต่คุณคนเดียว ไม่ได้”ตาของเขาดำมาก เสมือนสนามแม่เหล็กที่คอยดูดเธอให้มองเข้าไปในนั้น เข้าไปข้างในที่ลึก ไม่สามารถถอนตัว

ถึงแม้ว่าคนทั้งโลกจะไม่เชื่อใจหรือเข้าใจผิดเขา เขาก็ไม่แคร์ แต่ว่าวรินทรคนเดียว เขาแคร์จนสมควรตาย

ณ ตอนที่ทาวัตเอ่ยปากอธิบายให้วรินทรฟังเธอก็เชื่อเขาไปแล้ว ภูมิใจเขา ที่ไม่โกหก