หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 100

ตอนที่ 100 แดดดี๊เก่งมาก

แต่ในสายตาของกวินสุดหล่อมันเป็นความพ่ายแพ้ นึกถึงตั้งแต่เด็กจนโต ร่างกายแข็งแรง กินดีกินอร่อย ใช้นิ้วมือข้างเดียวนับครั้งตอนป่วยได้เลย ครั้งนี้ซวยเลย

แต่ว่า กวินสุดหล่อไม่กล้าบอกความจริงกับแดดดี๊มามี๊ ถ้าให้พวกเขารู้ว่าเหตุผลไร้สาระขนาดนี้ คอมพิวเตอร์ต้องไปจากเขาแน่ๆเลย

ช่วงสองสามวันนี้กวินจึงเงียบมาก กินยาแล้วนอนหลับอย่างดีๆไม่ดื้อ ป้องกันวรินทรกับทาวัตถามไม่รู้ว่าจะตอบว่าอะไร

รอกวินหายดีทั้งหมด ก็ผ่านไปสองวันแล้ว ภายใต้การรักษาของสเลเตอร์ กวินดีขึ้นเยอะมาก กระโดดเต้นได้เหมือนเมื่อก่อน ไม่มีอาการไม่สบายเลย

วรินทรนอนอยู่บนเก้าอี้ที่ชั้นบนดาดฟ้า อาบแดดอย่างสบาย ช่วงนี้เพราะเรื่องของกวินเป็นห่วงจนแทบบ้า พอตอนนี้ว่างๆขึ้นมา แม้แต่นิ้วเธอยังไม่อยากขยับเลย

นี้ก็คือวิถีการดำรงชีวิตของคนขี้เกียจระดับวีไอพี

วรินทรหรี่ตานอนอย่างสบายๆ ใบหน้าที่สวยงามโดนแสงแดดส่องอ่อนๆทำให้ผิวยิ่งดูใสออร่า มีใบไม้บังนิดหน่อย แดดจึงส่องไม่โดนเธอโดยตรง

ณ เวลานี้ ประตูใหญ่ของคฤหาสน์ก็เปิด มีรถเฟอรารี่สีแดงและรถมาเซราติขับเข้ามาในคฤหาสน์ จอดอยู่ที่จอดรถ คนสองคนเดินลงมา

ธรรศกับนรชัย ที่โตมากับทาวัต

“ลมที่ไหนพัดคุณชายสองคนนี้มา คนในบ้านพวกนายปล่อยทางให้พวกนายด้วยหรอ？”ทาวัตกำลังตีกอล์ฟ ก็มีสายของธรรศโทรมา แล้วหลังจากนั้นก็เห็นพวกเขาเดินเข้ามา

“แน่นอนก็เป็นกลิ่นหอมของสาวสวยไงล่าว~”ในสามคนธรรศดื้อที่สุด อีกอย่างชอบสาวสวย สำหรับผู้หญิงที่หน้าตาสวยหรือหุ่นดีมาให้หมดเห้อะไม่ปฏิเสธเลย

สะอาดผ่องใส เซ็กซี่ ขี้อาย หยิ่งดูแพง ไม่มีที่ธรรศไม่เคยเล่น

เปรียบเทียบ นรชัยเป็นคนที่ซื่อบื้อรักเดียวใจเดียว เวลารักคนคนหนึ่งสามารถนานถึงห้าปีหรือมากกว่านั้น แต่กลับแสดงออกไม่เป็น

ใช้คำพูดของธรรศมาแทน ก็คือแรดเงียบ

“เข้ามาเถอะ”สองมือทาวัตเสียบไว้ที่กระเป๋ากางเกง ร่างกายราบ ปัดมือของธรรศทิ้ง เดินเข้าไปในคฤหาสน์

“เอ้อพี่ชาย พี่ไม่รู้หรอกว่าตอนนี้คนที่บ้านยุ่งกับผมและนรชัยจนน่ารำคาญหงุดหงิดมาก มาบ่นที่หูผมทุกวันเหมือนพระถังซัมจั๋งกลับชาติมาเกิดเลย ขอพลังวิเศษเก็บพวกเขาที” พอธรรศนั่งลง ก็ทนไม่ได้ที่จะต้องเก็บความแค้นไว้

พี่ลิงชงชาให้พวกเขาเสร็จแล้วก็ไป นรชัยยกชาขึ้นหนึ่งแก้ว ไม่มีความคิดเห็นอะไรกับคำพูดของธรรศ “นายพูดว่าไปจัดการพวกเขาด้วยตัวเองยังจะดีกว่านะ พระถังซัมจั๋งกับฝาไห่เป็นไปได้หรอที่จะเป็นคนในโลกเดียวกัน？นายดูหนังสือยังไงเนี่ย”

ธรรศแบะปาก ไม่ได้สนใจ “ก็เหมือนกันนั้นแหละ ในพวกเราสามคนคะแนนพี่เราดีสุดแล้ว มีเขาอยู่ ถึงผมไม่ทบทวนไปก็ไม่ตกทุกวิชาแน่นอน”

“นายพอเห้อะ มีคำตอบให้ลอกนายไม่ลอกสุดท้ายส่งกระดาษเปล่ายังโดนพ่อกับแม่สั่งสอนไปที คือใครหล่ะ？”ทาวัตค่อยๆเปิดรอยแผลเขาออก โรยเกลือด้านบน

“เจ็บปวดจัง โดนกระทืบจนชินแล้ว ไม่กระทืบผมผมยังรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเลย”ธรรศหยิบแก้วขึ้นแล้วดื่มชาไปหนึ่งคำ แก้กระหายน้ำ

“……”ทาวัต

“……”นรชัย

“เอ้อพี่ชาย พี่รู้ไหม ครั้งก่อนผมกับนรชัยไปกินอาหารที่ร้านปิ้งย่างร้านหนึ่ง พี่เดาว่านรชัยเห็นอะไร？”ธรรศตั้งใจถาม แต่ว่าทาวัตกลับไม่มีสีหน้าท่าทางอะไรเลย มองดูแล้วเหมือนไม่สนใจ

ธรรศถอนหายใจด้วยความเศร้าไปหนึ่งครั้ง ไม่สนุกเลย ทำไมไม่ให้ความร่วมมือเลยอะ