หนึ่งกระบี่นิจนิรันดร์ นิยาย บท 107

บทที่ 107 ถ้าเจ้าชอบใครสักคน (ต้น)

“นี่มันอะไรกัน ?”

หมายความว่ายังไงกัน ทุกคนต่างสงสัยและงุนงงกับคำทักทายนั้น

“เข้ามาสิ !”

ในตอนนี้เองที่เสียงจากในตำหนักดังขึ้นอีกครั้ง

ทุกคนมองหน้ากันด้วยความประหลาดใจ หากทว่าไม่มีผู้ใดกล้าเคลื่อนไหว

นั่นก็เพราะว่าพวกเขาทั้งหมดต่างก็ไม่คิดว่าข้างในนั้นจะมีคนอยู่ !

ทันใดนั้นเยี่ยฉวนพลันเป็นคนเดินนำหน้าไปยังตำหนักนั่น ทุกคนต่างมองที่เยี่ยฉวนเป็นตาเดียว องค์ หญิงเก้าที่ยืนอยู่ข้าง ๆ รีบคว้าตัวชายหนุ่มเอาไว้ “เจ้าจะทำอะไรน่ะ ?”

ในสมองของเยี่ยฉวนนั้นว่างเปล่า “ข้าจะทำอะไรหรือ ?”

“มีบางอย่างผิดปกติ !”

“ต้องเป็นเพราะกระบี่หลิงเซี่ยวแน่ ๆ!”

สีหน้าของเยี่ยฉวนสลดลง เมื่อครู่ก่อนหน้านี้ มีพลังลึกลับผลักดันให้เขาค่อย ๆ ก้าวเข้าไปใกล้ที่พำนัก ขึ้นเรื่อย ๆ พลังนี้มากระบี่หลิงเซี่ยวไม่ผิดแน่ !

“กระบี่หลิงเซี่ยวมีความเกี่ยวข้องอะไรกับจ้าวแห่งกระบี่หรือไม่ ?”

“จ้าวแห่งกระบี่หรือ ?”

เมื่อครุ่นคิดมาถึงตรงนี้ เยี่ยฉวนก็พอนึกออก “คงไม่ใช่ว่าจ้าวแห่งกระบี่เสียชีวิตในหอคอยแห่งเรือนจำหรอกกระมัง ? แล้วแบบนี้จะมีสิ่งใดที่ข้าต้องทำให้กับเขาหรือเปล่า ?”

ในเวลานี้เอง ชายในชุดคลุมสีดำซึ่งยืนอยู่ไม่ไกลก็พลันพูดขึ้นทันที “ผู้กล้ายอมประสบผลสำเร็จมากกว่าพวกคนขี้ขลาด ข้าจะเข้าไปก่อน !”

เมื่อพูดจบ คนของเขาทั้งหมดก็กลายเป็นควันดำ ก่อนจะลอยตรงเข้าไป

หลังจากที่ชายในชุดคลุมสีดำเข้าไปแล้ว ทุกคนที่มารวมตัวกันจึงรีบวิ่งตามหลังไปโดยพลัน

เยี่ยฉวนและองค์หญิงเก้าเองก็เช่นกัน ทั้งสองคนรีบปรี่เข้าไปอย่างรวดเร็ว แต่ทว่าเมื่อทุกคนก้าวเข้ามาในตำหนักแล้ว ทั้งหมดก็กลายเป็นอัมพาต ไม่อาจเคลื่อนไหวด้วยความตะลึงงัน

ภายในที่พำนักนั้นมีประติมากรรมภาพนูนสูงของชายคนหนึ่งประดับอยู่ หากมองผ่านตา แวบแรกจะมีประติมากรรมที่มีลักษณะเหมือนกันอีกเกือบเป็นพันชิ้นเลยทีเดียว เมื่อดูจากรูปร่างลักษณะของรูปปั้นแล้ว คนผู้เป็นต้นแบบน่าจะยังอายุไม่มากนัก ดูยังหนุ่มยังแน่นอยู่เลย มีกระบี่ไม้เล่มหนึ่งแขวนอยู่ที่เอวของรูปแกะสลัก ซึ่งมันก็ทำเอาเยี่ยฉวนรู้สึกตกตะลึงตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น

“กระบี่หลิงเซี่ยว !”

กระบี่ไม้พวกนี้เหมือนกันกับกระบี่หลิงเซี่ยวที่อยู่ในร่างเขาทุกประการ และเหนือสิ่งอื่นใด พวกมันยังถูกสลักไว้ด้วยอักขระสองตัวอย่าง ‘หลิง’ และ ‘เซี่ยว’ อยู่บนนั้น

“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ?”

เยี่ยฉวนเต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย !

ทันใดนั้นพวกเขาทั้งหมดก็พลันหันกลับมาเพื่อมองไปยังระยะไกลโดยพร้อมเพรียงกัน ที่มุมห้องโถง ใหญ่มีสตรีผมยาวผู้หนึ่งกำลังจดจ่ออยู่กับการแกะสลักไม้ตรงหน้า หญิงสาวนั่งพับเพียบเรียบร้อยกับพื้น ชุดที่ นางสวมใส่อยู่ดูเหมือนจะเสียรูปทรงเดิมไปตั้งนานแล้ว ผมยาวสลวยแผ่กระจายเต็มพื้น เส้นผมของนางทั้ง หมดเป็นสีขาวราวกับหิมะ นางเอาแต่แกะสลักไม้ชิ้นนั้นทีละน้อยอย่างระมัดระวังและจริงจัง

เมื่อได้เห็นสตรีนางนี้ ทุกคนที่อยู่ในที่นั้นจึงรู้สึกตัวทันที !