หนึ่งกระบี่นิจนิรันดร์ นิยาย บท 16

บทที่ 16 ผู้เยี่ยมยุทธ์ ! (ปลาย)

ผู้เฒ่าตระกูลเยี่ยไม่ว่ากล่าวอะไรอีก แต่เมื่อสองมือนั้นได้กุมมือของเยี่ยหลางไว้สีหน้าจึงค่อยดูดีขึ้นมา

เยี่ยหลางยิ้ม ก่อนจะกล่าวว่า “ข้ารู้ว่ามันทำตัวยโสโอหังจนน่าฆ่าให้ตายนัก แต่ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา… อีก 2 วันถัดจากนี้ รบกวนท่านแจ้งให้ทุกคนในเมืองชิงช่วยมาดูการประลองด้วย ข้าต้องการเอาชนะมันและสร้างชื่อให้กับตัวเอง !”

เมื่อได้ยินดังนั้นผู้เฒ่าตระกูลเยี่ยก็ขมวดคิ้ว “เจ้าหมายความว่าอย่างไร ?”

เยี่ยหลางคลี่ยิ้ม “หากท่านต้องการดึงความสนใจจากกองกำลังภายนอกทั้ง 3 ตระกูลนั่น ก่อนอื่นก็ต้องมีชื่อเสียงเสียก่อน เยี่ยฉวนจะเป็นหินก้อนแรกให้ข้าเหยียบขึ้นไป เมื่อข้าก้าวผ่านมันไปได้แล้ว ข้าก็จะสามารถสร้างชื่อในเมืองชิง และจากนั้นโอกาสก็จะมาหาข้าเอง !”

ผู้เฒ่าตระกูลเยี่ยดูผ่อนคลายลงเล็กน้อย “เจ้าพูดถูก ทั้ง 3 ตระกูลใหญ่นั้นโดดเด่นเป็นอย่างมาก หากเราไม่เคลื่อนไหวตอนนี้ ต่อไปจะทำอะไรคงยากมากกว่านี้”

เยี่ยหลางพยักหน้า “ท่านผู้เฒ่าโปรดมั่นใจ อีกสองวันให้หลัง ข้าจะให้มันต้องตายอย่างอัปยศอดสูเพื่อชำระล้างความเกลียดชังในใจให้ท่านแน่ !”

ผู้เฒ่าตระกูลเยี่ยพยักหน้าและฉุกคิดบางอย่างขึ้นมาได้ จึงเอ่ยอย่างจริงจัง “ไอ้คนผู้นั้น แม้ว่าจุดตันเถียนจะถูกทำลายไปแล้ว แต่เราก็มิอาจมองข้ามความสามารถในการต่อสู้ของมันไปได้ เจ้าจงอย่าประมาท !”

เยี่ยหลางมองไปที่ผู้เฒ่าตระกูลเยี่ยพลางส่งยิ้มให้ เขาไม่พูดอะไรแต่ทว่าในใจนึกรังเกียจนัก

เขาเห็นกับตาว่าการต่อสู้แบบตัวต่อตัวกับเยี่ยฉวนนั้น ผู้เฒ่าตระกูลเยี่ยเป็นฝ่ายเสียเปรียบ หากแต่ในความคิดของเขาตอนนี้ไม่ใช่ว่าเยี่ยฉวนแข็งแกร่งเกินไป แต่ผู้เฒ่าตระกูลเยี่ยอ่อนแอเกินไปต่างหาก !

คนในตำแหน่งสูงย่อมรู้จักแต่วิธีที่จะดื่มด่ำกับความสะดวกสบาย แม้ว่าจะเป็นผู้ฝึกยุทธ์ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าผู้เฒ่าตระกูลเยี่ยตอนนี้คือชายชราคนหนึ่งที่ยังไม่สามารถบรรลุไปถึงขั้นแยกกายละเอียดออกจากกายหยาบได้ !

ในใจของเขานั้นไม่ใช่แค่ผู้เฒ่าตระกูลเยี่ย แต่บรรดาผู้อาวุโสทั้งหมดในตระกูลเขาล้วนเห็นเป็นเพียงชายวัยไม้ใกล้ฝั่งไม่ต่างกัน !

เยี่ยหลางดึงความคิดของตัวเองกลับมา เขามองไปยังทิศทางที่เยี่ยฉวนเพิ่งเดินจากไปเมื่อครู่และหัวเราะเยาะ

“นับเป็นเกียรติของเจ้าแล้วที่จะได้กลายมาเป็นก้อนหินให้ข้าเหยียบย่ำ !”

…

เยี่ยฉวนกลับไปที่ห้องและรีบเทเม็ดยาบำรุงจิตวิญญาณออกมาเพื่อป้อนให้กับเยี่ยหลิง

เยี่ยฉวนมองไปที่เยี่ยหลิงด้วยความกังวล ตอนนี้เขารู้สึกอับจนหนทางขึ้นมาเล็กน้อย และได้แต่กล่าวโทษตัวเองในใจที่หลงลืมเรื่องยาของน้องสาวไปเสียได้ !

ไม่นานนักเมื่อรู้ตัวว่าถูกจ้องมองอยู่ เยี่ยหลิงจึงค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาทีละน้อย และเมื่อเห็นเยี่ยฉวน นางก็พลันส่งยิ้มหวานให้ “ท่านพี่ แค่ได้เห็นท่านข้าก็สบายดีแล้ว”

เยี่ยฉวนยิ้ม เขาจับมือเยี่ยหลิงไว้แน่นและถามอย่างอ่อนโยน “เจ้ารู้สึกดีขึ้นหรือยัง ?”

เยี่ยหลิงพยักหน้าเบา ๆ “ตอนนี้ข้าไม่ค่อยหนาวแล้วเจ้าค่ะ”

เยี่ยฉวนกล่าวอย่างอ่อนโยน “เป็นความผิดข้า ข้าสัญญาว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีก ไม่แน่นอน !”

เยี่ยหลิงมองไปที่เยี่ยฉวน ทันใดนั้นน้ำตาก็ไหลลงมา “ท่านพี่ ข้าเคยอยากตายเพราะจะได้ไม่เป็นภาระของท่าน แต่ตอนนี้ข้ากลัวที่จะตาย ข้ากลัวว่าถ้าหากข้าตายไปแล้วท่านพี่จะต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว ข้าอยากจะอยู่กับท่านพี่ !”

ดวงตาของเยี่ยฉวนเปียกชื้น เขาระบายยิ้มอ่อน “หลิงเอ๋อร์ เจ้าจะไม่เป็นไร เราสองคนจะต้องไม่เป็นอะไร!”

เยี่ยหลิงเช็ดน้ำตาบนใบหน้า “ข้า ข้าจะใช้ชีวิตให้ดี แล้วข้า ข้าก็จะอยู่กับท่านพี่ตลอดไป !”

เยี่ยฉวนเหยียดนิ้วก้อยของตัวเองออก และเกี่ยวเข้ากับนิ้วก้อยของเยี่ยหลิง เขาอมยิ้มจากนั้นจึงพูดขึ้น

“งั้นมาตกลงกัน เราสองคนจะไม่มีใครตายก่อน !”