หนึ่งกระบี่นิจนิรันดร์ นิยาย บท 58

บทที่ 58 ยอดหญิงงามแห่งเมืองหลวง ! (ต้น)

ทั้งเยี่ยฉวนและเยี่ยหลิงที่เห็นเข้าเช่นนั้นก็ถึงกับตะลึงงัน

ผ่านไปชั่วขณะ เยี่ยฉวนได้แต่ส่ายหน้า “ช่างชวนให้คิดถึงเรื่องเก่า ๆ เสียจริง !”

เหมือนกับที่เมืองชิง ที่แห่งนั่นผู้ที่มาอยู่ใหม่ย่อมต้องการผูกมิตรกับตระกูลที่มีอิทธิพลในเมือง ส่วนคนที่เป็นผู้มีอิทธิพล พวกเขาเองก็ทำเพียงมองหามิตรที่สามารถให้คุณประโยชน์กับตนเองได้เท่านั้น

“พี่ใหญ่ ชายคนนั้นมันดูถูกท่าน ให้ข้าไปแก้แค้นมันดีไหม ?” ลู่หมิงที่ยืนอยู่ข้างชายหนุ่มตลอด เวลาพูดอย่างแค้นเคือง

เยี่ยฉวนหันไปมองเด็กน้อยก่อนจะห้ามปราม เขาส่ายหน้าพร้อมกับยิ้ม “คนพวกเดียวกันย่อมคบกัน เป็นเรื่องธรรมดา”

อันที่จริงลู่หมิงอยากจะพูดต่อ ทว่าเมื่อมองเห็นบิดากำลังเดินเข้าพร้อมกับชายหนุ่มอายุประมาณ 26 ปีผู้มีใบหน้าหล่อเหลา และดวงตาเปล่งประกายแวววามอย่างผู้มีอำนาจวาสนา เขาจึงเงียบลง

ชายคนนั้นเดินมาหยุดยืนเบื้องหน้าเยี่ยฉวน ก่อนจะจ้องมองอีกฝ่ายและยิ้มออกมาน้อย ๆ “นี่คงเป็น น้องชายเยี่ยฉวน ?”

เยี่ยฉวนหันไปมองลู่เสี่ยวหราน สหายผู้เป็นขุนนางจึงรีบเร่งอธิบาย “เยี่ยฉวนสหายข้า ท่านผู้นี้คือ เจียงเหนียนเฉิง องค์ชายใหญ่แห่งแคว้นเจียง

องค์ชายใหญ่ !

เยี่ยฉวนตกตะลึง พอได้สติ เขาพลันรีบกระแทกกำปั้นกับฝ่ามือแสดงคารวะต่อองค์ชายทันที “เกล้า กระหม่อมเยี่ยฉวนแห่งเมืองชิงพ่ะย่ะค่ะ”

สุ้มเสียงกล่าวด้วยจริงใจไร้ซึ่งทั้งประจบสอพลอและยโสโอหัง

“ท่านเป็นคนที่ขุนนางลู่กล่าวถึง น้องชายเยี่ยฉวน ข้าละอยากจะรู้จักเจ้าให้มากขึ้นเสียจริง !”

เยี่ยฉวนยังมิทันเอ่ยปาก น้ำเสียงเจือตื่นเต้นพลันดังมาจากบริเวณลานกว้าง “โม่สุ่ยชิง มาถึงแล้ว”

โม่สุ่ยชิง !

สิ้นเสียงคนผู้นั้น พลันสายตาทุกคู่ก็หันเบนไปทางบันไดกันเสียสิ้น

แม้แต่องค์ชายใหญ่เองก็เช่นเดียวกัน ทรงขยับปัดฉลององค์แล้วเดินออกไปทางนั้นทันที

ลู่เสี่ยวหรานทำท่าเหมือนกำลังจะกล่าวออกมา ทว่าองค์ชายกลับเสด็จไปเสียก่อน ดังนั้นเขาจึงได้แต่ กล้ำกลืนคำพูดนั้นเสีย เห็นได้ชัดว่าเขาตามประกบเพื่อต้องการแนะนำเยี่ยฉวนต่อองค์ชาย และด้วยความกลัวว่าชายหนุ่มจะไม่ยินยอม ดังนั้นเขาจึงยังไม่ได้เปิดเผยเรื่องราวของอีกฝ่ายมากนัก เพียงแต่ต้องการทูลให้องค์ ชายทรงทราบถึงความแข็งแกร่งของเยี่ยฉวน ทว่าเขากลับต้องหยุดความคิดนั้นเสีย เพราะผู้ฝึกกระบี่อย่าง เยี่ยฉวนคงไม่ชอบใจนัก

อาจจะเป็นการดีกว่าที่ไม่สามารถทำให้เยี่ยฉวนเป็นที่พอพระทัยขององค์ชายได้ ด้วยเพราะชายหนุ่ม เองก็มิได้ปรารถนาเช่นนั้น นี่เรียกได้ว่าเป็นความพ่ายแพ้ตั้งแต่ยังไม่เริ่มต้น !

ท่ามกลางสายตาที่เฝ้ามองในที่นั้น สตรีนางหนึ่งได้ก้าวขึ้นมาตามบันไดบนชั้นที่สี่ของอาคาร

หญิงสาววัย 20 ปีในเสื้อผ้าอาภรณ์ยาวสีแดงเพลิง รูปร่างสูงและผอมบางดูงดงามอย่างยากจะหาใด เปรียบ คิ้วโก่งเรียวกับดวงตาเป็นประกาย นี่ยังไม่นับผิวหน้าขาวใสราวกระเบื้องเนื้อดีที่อ่อนนุ่มละมุนละไม ที่ ยิ่งดูโดดเด่นขึ้นไปอีกด้วยตากลมโตดั่งดวงดาวสุกสกาวในเพลาค่ำคืน เพียงแค่ชายตามองชั่วแว่บเดียวก็แทบทำให้ผู้พบเห็นเคลิบเคลิ้มใหลหลงในบัดดล

ช่างเป็นอิสตรีที่งดงามอย่างที่สุด !

แม้แต่เยี่ยฉวนเองก็ยังมองหญิงสาวนิ่งจนแทบไม่กระดิกตัว

ชายหนุ่มไม่อาจปฏิเสธได้เมื่อพบเห็นของสวยหรือคนงาม ทว่าเพียงเพราะชื่นชมอย่างบริสุทธิ์ใจเท่านั้น หาได้มีความคิดที่เคลือบแฝงใดไม่

เยี่ยฉวนละสายตาหันมาถามลู่เสี่ยวหรานซึ่งยืนอยู่ข้างกันว่า “นางคือใครกัน ผู้อาวุโส ?”

ลู่เสี่ยวหรานยิ้มและตอบมาว่า “นางคือโม่สุ่ยชิง หญิงที่งามที่สุดในเมืองหลวง !”

ยอดหญิงงามแห่งเมืองหลวง !

ชายหนุ่มหยุดชะงักก่อนจะถามกลับตามสัญชาตญาณ “แล้วแม่นางอันหลานซิ่ว ?”