ฮูหยินใหญ่ นิยาย บท 6

6 /165

อวิ๋นซือยิ้มบาง ดวงตาโค้งรีเล็กน้อย เสี่ยวเซียงนับว่าทำให้นางได้เปิดหูเปิดตาแล้ว สาวใช้คนหนึ่งสามารถคิดอ่านได้ขนาดนี้ นางที่เป็นเจ้านายชื่นชมนัก

ทว่า... อีกฝ่ายเลือกวางเดิมพันผิดคนแล้ว มิใช่ว่าร่างกายไม่อาจมีบุตร แต่เป็นนางเองต่างหากที่ไม่ต้องการมี ดังนั้นยาบำรุงที่ฮูหยินผู้เฒ่าและหลันชิงมอบให้จึงเป็นได้แค่ของไร้ค่า เมื่อถูกผสมเข้ากับยาห้ามตั้งครรภ์ที่ใส่เพิ่มลงไป นับตั้งแต่รู้ว่าตนเองต้องตบแต่งเข้าสกุลหลัน หญิงสาวก็ศึกษาตัวยาที่จะนำมาใช้และทำให้เกิดผลข้างเคียงน้อยที่สุด นางจึงใช่ว่ามีบุตรไม่ได้ ทว่าตั้งใจไม่มีเองต่างหาก

นางมิอาจรักหลันชิงต่อไปได้ ยิ่งเห็นการกระทำที่ไร้ใจของอีกฝ่ายก็ยิ่งไม่กล้าผูกพันด้วย จึงไม่คิดมีทายาทสืบทอดให้แก่เขา แต่ในสังคมที่ไร้ปากเสียงของสตรี นางจึงไม่มีสิทธิ์เป็นฝ่ายหย่าขาดสามีเอง อีกทั้งมารดาที่อยู่ในจวนเสนาบดีก็ยังต้องพึ่งพาตำแหน่งฮูหยินใหญ่สกุลหลัน เพื่อพยุงฐานะของฮูหยินเอกของตัวเองไว้ ดังนั้นอวิ๋นซือจึงต้องจำยอมแบกรับสถานะในตอนนี้

ทว่าใจดวงนี้กลับไม่เคยหยุดคิดที่จะโบยบินเลยสักครา

หวังเพียงสักวันหนึ่ง มารดาจะเห็นตนสำคัญกว่าบุรุษใจดำที่อีกฝ่ายงมงาย และเมื่อวันนั้นมาถึง นางก็คงได้โบยบินสู่ฟ้ากว้างสมดั่งใจหวัง

“เสี่ยวเซียง ใช่ว่าข้าไม่อยากช่วยเหลือเจ้า แต่จนใจที่มิอาจฝ่าฝืนคำสั่งของฮูหยินผู้เฒ่า”

เสียงหวานเอ่ยถ้อยคำจนใจ แต่เสียวเซียงรู้นิสัยอดีตเจ้านายของตัวเองดี ถ้าอีกฝ่ายคิดช่วยเหลือมีหรือจะทำไม่ได้ ที่สำคัญ... แม้อวิ๋นซือจะไม่ได้ลงมือด้วยตัวเอง ทว่านางมั่นใจว่าคนตรงตรงหน้าต้องอยู่เบื้องหลังเหตุการณ์ครั้งนี้เป็นแน่

นางยังมีความหวังอยู่ ขอเพียงยื้อเวลาให้นายท่านกลับมา ด้วยความโปรดปรานที่มีให้เห็นตลอดสองสามวันมานี้ เขาต้องยื่นมือช่วยเหลือนางเป็นแน่

อวิ๋นซือมองท่าทางไม่ยอมแพ้พลางอมยิ้ม เสี่ยวเซียงช่างคิดและฉลาดทำ ทว่ากลับมองคนไม่ออก ดูใจชายไม่ทะลุ อีกฝ่ายยังหวังว่าหลันชิงจะออกหน้าช่วยเหลือตัวเองสินะ และอวิ๋นซือผู้นี้ก็เป็นคนใจดีที่อยากเตือนให้ใครบางคนตื่นจากฝันเสียด้วย!

ร่างบางรั้งเท้ากลับ เตรียมจะหันหลังผละจากมา พลางเอ่ยประโยคเห็นใจ “คำสั่งของฮูหยินผู้เฒ่ามิอาจไม่กระทำตาม เจ้าทำใจเสียเถอะ” หางตาเห็นเงาร่างสูงในชุดตัวยาวสีอ่อน เรียวปากสีสดขยับอีกครา ดวงตาเปล่งประกายคมกริบ

“แต่เกรงว่าสาวใช้หน้าตางดงามอย่างเจ้า... คงหลีกหนีชะตานางโลมมิพ้น!”

เสียงนั้นดังออกมาแผ่วเบา ทว่าคนที่คุกเข่าได้ยินชัดเจน เสี่ยวเซียงผวาเฮือก นางโลมอย่างนั้นหรือ ตอนที่อีกฝ่ายพบก็เป็นตอนที่นางกำลังจะถูกขายเข้าหอนางโลมเช่นกัน ทำให้ในใจสาวใช้เกิดความคับแค้นพุ่งขึ้นมาทันที

“เจ้าเองสินะที่อยู่เบื้องหลัง ฮูหยินใหญ่ที่ออกไข่ไม่ได้อย่างเจ้าคิดอิจฉาข้าสินะ ถึงได้ใช้แผนการอุบาทว์เยี่ยงนี้!”

อีกฝ่ายว่าพลางขยับพุ่งเข้าใส่ อวิ๋นซือแสร้งผงะ ก้าวเท้าถอยอย่างตกใจ นางพลันเสียหลักจนร่างผวาหงายหลัง ท่ามกลางเสียงร้องตกอกตกใจของสาวใช้ข้างกาย

“ฮูหยินใหญ่!”

ร่างบางของอวิ๋นซือมิได้หงายลงกับพื้นดั่งที่ทุกคนคาดคิด แต่กลับถูกโอบประคองโดยบางคนที่มาใหม่เสียก่อน พอเห็นใบหน้าของผู้มา สาวใช้ก็ร้องประสานเป็นเสียงเดียวกัน

“นายท่าน!”

หลันชิงโอบรัดเอวบางของฮูหยินไว้ ดวงตาคมหรี่มองหลายคนแล้วถามเสียงขรึมผิดกับยามปกติ “นี่มันเรื่องอะไรกัน”

เสี่ยวอิงกับเสี่ยวหยวนมองร่างในอ้อมแขนอีกฝ่ายด้วยท่าทางลำบากใจ เสี่ยวเซียงเห็นดังนั้นก็แสยะยิ้ม มั่นใจว่าที่สาวใช้ทั้งสองอ้ำอึ้งต้องเป็นเพราะเกรงว่า นายท่านจะรู้เรื่องที่พวกนางนายบ่าวรวมหัวกันกลั่นแกล้งตนเป็นแน่

ครั้นเห็นอดีตสาวใช้ถลาเข้ามากอดขาบุรุษข้างกาย อวิ๋นซือก็แค่นหัวเราะในลำคอ นางอยากดูการแสดงฉากต่อไปเร็วๆ เสียแล้ว

“นายท่าน... ท่านต้องช่วยเสี่ยวเซียงนะเจ้าคะ ฮูหยินใหญ่กลั่นแกล้งข้าเจ้าค่ะ”

ดวงตาสีนิลสบประสานกับผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นสามี นางคลี่ยิ้มบาง ทว่าแววตากลับแดงก่ำแฝงแววผิดหวัง ร่างบางขยับตัวยืนด้วยตนเองพลางเบี่ยงกายออกจากอ้อมแขนแกร่ง

หลันชิงให้รู้สึกวูบวาบอย่างประหลาด ฮูหยินผู้อ่อนโยนของเขาก็มีมุมเจ้าแง่แสนงอนแบบนี้ด้วยหรือ ที่ผ่านมาทำไมเขาจึงไม่เคยรู้เลยนะ

“เกิดอะไรขึ้น ใครบอกข้าได้บ้าง”

ไม่ทันที่เสี่ยวเซียงจะร่ำร้องรำพัน เสี่ยวอิงก็ถลาเข้ามาคุกเข่ากรีดเสียงร้องไห้โฮเสียก่อน กิริยาท่าทางเต็มไปด้วยความโศกเศร้าเสียใจอย่างแท้จริง

“นายท่านโปรดให้ความยุติธรรมแก่ฮูหยินของบ่าวด้วยเถอะเจ้าค่ะ ฮูหยินใหญ่ดูแลจวน ปรนนิบัตินายท่านและฮูหยินผู้เฒ่าไม่เคยบกพร่อง มีครั้งใดบ้างทำเรื่องไม่ดี แต่กลับต้องถูกคนว่าร้ายให้เจ็บใจ”