หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 618

“ไม่ต้องขอบคุณหรอกครับ ถ้าจะขอบคุณไปขอบคุณธนพัตที่ตัดสินใจได้ถูกต้องเถอะครับ” คุณหมอมองดูท่าทางของคนสองคนที่รักกัน ก็ยิ้มออกมา

จากนั้นธนพัตก็บอกว่าต้องขอบคุณคุณหมอ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ ธนพัตกับชัชวาลเดินมาที่หน้าประตูโรงพยาบาล แล้วก็ร่ำลาแยกย้ายกัน ชัชวาลยังต้องไปจัดการเรื่องงานในบริษัทอีก ธนพัตจะกลับบ้านพร้อมกับสาริศา

“ธนพัต ริศา ขับรถดีๆ นะ” หลังจากชัชวาลกำชับแล้ว ก็หมุนตัวขับรถเดินจากไป ธนพัตโอบเอวสาริศา พาสาริศากลับบ้าน

ตอนที่อยู่บนรถ จู่ๆสาริศาก็นึกขึ้นได้ว่ายังมีอีกเรื่องหนึ่งที่ตนเองยังไม่ได้จัดการ นั่นก็คือกันยายังนอนอยู่ในโรงพยาบาล ตอนนี้ไม่รู้ว่าเป็นอย่างไรบ้าง

สาริศาถามเรื่องนี้กับธนพัต ธนพัตเองก็ส่ายหน้า แสดงว่าตนเองก็ไม่รู้เช่นกัน ตอนนั้นที่สาริศาเกิดเรื่องกะทันหันมาก ทำให้ธนพัตลืมเรื่องกันยาไปสนิทแล้ว จะไปนึกถึงได้อย่างไร

ตอนนี้ถูกสาริศาถามถึงแบบนี้ จึงนึกขึ้นได้ว่าตอนแรกยังมีกันยาคนนี้อยู่ด้วย ถ้าไม่บอก ธนพัตคงลืมไปแล้วจริงๆ

“งั้นพรุ่งนี้พวกเราไปเยี่ยมเธอที่โรงพยาบาลกันนะ” หวังว่าตอนนี้กันยาจะยังอยู่ในโรงพยาบาล แต่ถ้าเป็นแบบนี้ เธอไปเอาเงินที่ไหนมาอยู่โรงพยาบาล แล้วไหนจะกินข้าวอีก

คิดมาถึงตรงนี้ สาริศาก็อยากจะไปเยี่ยมกันยาเสียตอนนี้เลย ไม่อย่างนั้นสาริศาก็จะรู้สึกไม่สบายใจเป็นพิเศษ สาริศาบอกความคิดในใจตนเองกับธนพัต แต่ธนพัตยืนกรานว่าไม่ไป

“ตอนนี้คุณเพิ่งจะหาย กลับบ้านพวกเราไปนอนพักก่อนนะ พรุ่งนี้ผมไปเป็นเพื่อนคุณ” ธนพัตคิดว่าคนประเภทกันยานี้เป็นคนที่ไม่ควรจะดีด้วยอย่างจริงจังขนาดนั้น ในเมื่อเป็นแบบนี้ ก็ถูกหักหลัง แล้วยังไงล่ะ

แต่ในเมื่อสาริศามีความสุข และเธอไม่มีท่าทีจะทำร้ายสาริศา ธนพัตจึงอนุญาตให้ทั้งสองติดต่อกัน แต่ถ้ากันยายังมีเล่ห์เหลี่ยมอยู่ ธนพัตก็ไม่รังเกียจที่จะให้กันยาไปอยู่กับลูกสาวแท้ๆ ของเธอ

หลังจากเห็นสาริศาเสียสติหลายครั้ง ธนพัตก็กลัวว่าจะสูญเสียสาริศาไปมากเป็นพิเศษ เพราะเขารู้รสชาติความสูญเสียในตอนนั้นแล้วธนพัตไม่อยากล้มรสชาตินั้นอีกแล้วตลอดชีวิตนี้

“โธ่ ธนพัต คุณก็ให้ฉันไปเถอะนะ” แม้ว่าที่ธนพัตพูดจะมีเหตุผล แต่ถ้าสาริศาไม่ได้ไป ในใจก็รู้สึกโหวงเหวง รู้สึกเหมือนว่ามีอะไรจะเกิดขึ้น

ดังนั้นสาริศาในตอนนี้มีความคิดที่เร่งด่วนมากเป็นพิเศษ แต่ก็ยังสู้ความดื้อรั้นของธนพัตไม่ได้ เมื่อธนพัตตัดสินใจแล้ว แม้แต่สาริศาก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ ตอนนี้จึงเอาตามนี้

เพราะทุกครั้งที่ธนพัตยืนกรานหนักแน่น ไม่มีทางเปลี่ยนใจ ทุกอย่างก็เพื่อผลประโยชน์ของสาริศา ธนพัตกลับมาถึงบ้านเร็วมาก เพราะกลัวว่าระหว่างนั้นสาริศาจะเปลี่ยนใจ ผ่านการออดอ้อนหลายครั้ง ธนพัตกลัวว่าตนเองจะทนไม่ไหวเผลอตอบตกลงไป

ดังนั้นตอนนี้ในเมื่อมาถึงบ้านแล้ว สาริศาจะเสียใจภายหลังก็ไม่มีเวลาแล้ว ธนพัตยิ้มมุมปากอย่างมีความสุข แล้วมองไปที่สาริศา

“ทำไมเหรอ ไม่เข้าไปเหรอ” มองสาริศาที่ยืนอยู่ที่ประตูมองไปโดยรอบ ธนพัตก้าวเข้ามาโอบเอวสาริศาแล้วเอ่ยถาม หรือว่าสาริศาเสียใจภายหลังแล้วจริงๆ

“เปล่า ก็แค่รู้สึกว่าฉันไม่ได้กลับบ้านมานานมากแล้ว ตอนนี้เห็นก็รู้สึกคิดถึงเล็กน้อย” สาริศาพูดพลาง มองไปยังธนพัต เดินไปทางประตูใหญ่

คิดถึงแค่ไหน ตอนที่ควรเข้าไปก็ต้องเข้าไป ที่นี่เป็นบ้านของตนเอง บ้านที่เธออยู่กับธนพัตแล้วก็ธีร์ตลอดไป

สาริศายืนอยู่ที่ประตูครู่หนึ่ง แล้วก้าวเข้าไปผลักประตูเดินเข้าไป ความรู้สึกแรกที่เห็นก็คือช่วงนี้ตนเองต้องสร้างความวุ่นวายภายในบ้านแน่นอน แม้ว่าแม่บ้านจะเก็บกวาดจนสะอาดแล้ว แต่เธอก็สามารถสัมผัสได้จากอากาศ

“ธนพัต ช่วงนี้ลำบากคุณแล้วนะคะ” สาริศาก้าวมาข้างหน้า ยื่นมือมาโอบรอบเอวธนพัต เอาหน้ามาวางบนหน้าอกของเขา ช่วงนี้เขาต้องรับความเดือดร้อนมากมายจริงๆ

ความจริงบางครั้งก็กอดธนพัต มันสามารถทำให้หัวใจที่กระสับกระส่ายของตนสงบลงได้จริงๆ ธนพัตมองไปที่ผู้หญิงตัวเล็กๆในอ้อมแขนของเขา หลังจากได้สติกลับมาดูเหมือนว่าเธอจะมีความเป็นผู้หญิงมากขึ้นกว่าเดิม