หวางเฟยเสด็จ ท่านอ๋องหลีกไป นิยาย บท 19

บทที่ 19 สัตว์มีพิษกองเท่าภูเขา

องครักษ์ที่วิ่งตามไปจับนางด้วยความเร็ว พังประตูเข้าไป......

“โอ๊ยๆๆ......”

ได้ยินเสียงร้องสองสามครั้ง แล้วเสียงข้างในก็เงียบลง หลานเฉินมู๋จ้องมองอยู่พักหนึ่ง แววตายิ่งแสดงออกถึงเจตจำนงที่ต้องการจะลงมือฆ่า จึงได้ก้าวเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว

นิ่งซือและหลานชิวหยุนรู้สึกเอะใจเล็กน้อย แต่ก็เปลี่ยนเป็นหันมายิ้มและหัวเราะให้กันและกัน

วันนี้จะต้องเป็นวันตายของหลานเยาๆ!

“ปัง......”

ประตูที่ถูกเปิดไว้ครึ่งหนึ่ง ถูกหลานเฉินมู๋ถีบจนพัง พวกที่ตามมาก็รีบตามเข้าไปทันที ไฟทำให้ทั้งห้องส่องสว่างขึ้นอย่างรวดเร็ว มีฉากสยองขวัญปรากฏขึ้นต่อหน้าพวกเขาในเวลานี้

สิ่งที่รอพวกเขาอยู่ตรงหน้า คือสัตว์มีพิษกองโตที่อยู่กลางห้อง พวกมันกองรวมกันเหมือนกับเนินเล็กๆ กำลังเลื้อยไปเลื้อยมาอย่างคึกคัก แล้วก็ตรงเข้าไปกัดหลายคนอย่างรวดเร็ว

ในนั้น!

มีหนึ่งคนที่ทั้งตัวเต็มไปด้วยสัตว์มีพิษเกาะอยู่ เหลือเพียงใบหน้าที่โผล่ออกมา ทั่วทั้งหน้าถูกกัดจนเป็นแผลเลือดออก ดวงตาเบิกโพลงด้วยความกลัว ทันใดนั้น ปากที่ปิดอยู่ก็อ้าออก และมีงูเลื้อยออกมาจากข้างใน......

ภายในกองของสัตว์มีพิษ ก็มีทั้งมือและเท้าโผล่ออกมา ดูจากเครื่องแต่งกายที่มือและเท้า พวกเขาก็คือเหล่าองครักษ์

“โอ๊ย.......”

ภายในห้องเต็มไปด้วยเสียงกรีดร้อง

คนที่เพิ่งเข้ามา ล้วนตกใจจนหน้าซีด บางคนขี้ขลาดจนทรุดลงไปกองอยู่กับพื้น บางคนก็รีบหนีออกไปข้างนอก

หลานชิวหยุนตกใจจนหน้ามืด นิ่งซือเองก็ไม่เคยเห็นเรื่องที่น่ากลัวเช่นนี้มาก่อน เวลานี้ จึงทรุดลงไปกองอยู่กับพื้น และกรีดร้องด้วยความกลัว

แม่แต่คนที่เคยออกรบอย่างหลานเฉินมู๋ ทันทีที่ได้เห็นภาพที่น่ากลัวเช่นนี้ ตาก็เบิกโพลง ขาอ่อนแรงโดยไม่รู้ตัว

แต่ว่า!

เขาก็ยังตั้งสติได้เร็ว รีบสั่งให้คนพาหลานชิวหยุนและนิ่งซือ ออกไปจากที่นี่ทันที

อีกทั้งในเวลานี้ บรรดาสัตว์มีพิษทำราวกับว่าได้กลิ่นอาหารอันโอชะ ทั้งหมดพุ่งเข้ามาโจมตีพวกเขาอย่างบ้าคลั่ง

หลานเฉินมู๋มองดูด้วยความโกรธ แล้วด้านที่โหดร้ายในตัวก็ปรากฏขึ้น พร้อมตะโกนว่า:

“ฆ่ามัน จงฆ่าสัตว์ร้ายพวกนี้อย่างไม่ต้องปรานี”

พูดจบ ก็ดึงดาบที่เอวออกมา ฟันไปที่สัตว์มีพิษเหล่านั้น เหล่าองครักษ์ที่กลัวจนหัวหด เมื่อเห็นแม่ทัพออกโรงต่อสู้ด้วยตนเอง พวกเขาก็จำที่จะต้องสู้ด้วย

แต่ว่า!

กำลังในการต่อสู้ถดถอยลงอย่างรวดเร็ว

ไม่นาน องครักษ์หลายคนที่โดนกัด พิษก็กำเริบจนตาย ถึงแม่หลานเฉินมู๋เองจะไม่เป็นไร แต่ตอนนี้กำลังใจในการต่อสู้ ก็ค่อยๆถดถอย

เมื่อเห็นว่าทางขวามือมีงูพิษตัวหนึ่งกำลังพุ่งมาที่เขา เขาก็ดึงเอาองครักษ์ที่อยู่ใกล้ตัวมาบังไว้ องครักษ์ยังไม่ทันได้ตั้งตัวก็ถูกกัดตายเสียแล้ว

จากนั้นก็ถูกหลานเฉินมู๋โยนลงที่พื้น สัตว์มีพิษเหล่านั้นก็เข้ามาล้อมพันตัวเขา

หลานเฉินมู๋มองดูสัตว์มีพิษที่กำลังถาโถมเข้ามากัดองครักษ์ ก็ไม่พูดไม่จา เตรียมที่จะเดินออกไปและปิดประตูห้อง หลังจากนั้นก็จะจุดไฟเผาห้อง

แต่ไม่นึกว่า พอเดินออกมาถึงประตู บนขื่อมีแมงป่องพิษตัวหนึ่งกำลังกระโดดลงมา แต่กว่าที่หลานเฉินมู๋จะรู้ตัว ก็สายไปเสียแล้ว ในตามองเห็นแมงป่องกำลังจะหล่นมาถึงตัวเขาแล้ว......

“ท่านพ่อ หมอบลง”

เสียงที่ดังมาอย่างกะทันหัน ทำให้เขาหมอบลงโดยไม่ทันได้คิด

หลานเยาเยายิ้มมุมปาก แล้วก็ใช้ไม่ตีจนแมงป่องลอยกระเด็นออกไป หลังจากนั้นก็ตีที่ตัวของหลานเฉินมู๋อีกหนึ่งครั้ง

ครั้งนั้นเป็นการตีอย่างสุดแรง!

“โอ๊ย!”

หลานเฉินมู๋ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เมื่อเงยหน้าขึ้นมอง ก็มีคางคกตัวหนึ่งหล่นลงมาจากบนตัวเขา เมื่อมองไปที่คนที่มาปรากฎตัวอยู่ข้างๆ หลานเฉินมู๋ก็ตะโกนออกมาโดยไม่รู้ตัวว่า:

“......เยาเยา!”

เมื่อเห็นท่าทีที่ตะลึงของหลานเฉินมู๋ หลานเยาเยาก็แอบยิ้มเยาะ แล้วทำทีพูดด้วยความกังวลและหวาดกลัวว่า: “ท่านพ่อรีบออกไปเร็ว สัตว์มีพิษเต็มไปหมดเลย”