หวางเฟยเสด็จ ท่านอ๋องหลีกไป นิยาย บท 24

บทที่ 24 สวมกางเกงหน่อยมิได้หรือ

 หลานเยาเยารู้ว่า ไม่ว่านางจะตอบเช่นไร เขาก็จะดันสายคล้องบนไหล่นางออกตามอำเภอใจอยู่ดี

เมื่อชาติก่อน นางเป็นคนโดดเด่นในสายตาของผู้คน เป็นต้นแบบในการเรียนของเหล่าเด็กน้อย ใคร ๆ ก็ล้วนให้เกียรตินาง อิจฉานางกันทั้งนั้น

 ไม่เคยมีใครทำให้นางอับอายเช่นนี้มาก่อน

 ยิ่งไปกว่านั้น นางยังไม่สามารถต้านทานได้เลยแม้แต่น้อย!

 นางรู้สึกว่านางถูกเหยียบย่ำศักดิ์ศรีเข้าอย่างจัง

 ดังนั้น!

 นางจึงตะโกนเสียงดังว่า

“ข้าผิดก็ผิดที่ข้าไม่ควรถูกบีบบังคับให้กระโดดลงเหวมา ข้าไม่ควรมาเจอท่าน ข้าไม่ควรฉีกเสื้อของท่าน ไม่ควรมัดท่านไว้ และยิ่งไปกว่านั้นคือ ไม่ควรช่วยชีวิตท่านเพื่อให้ท่านกลับมาปฏิบัติกับข้าเช่นนี้”

 ขณะที่พูด น้ำตาของนางก็หยดลงเม็ดใหญ่.....

“ตั้งแต่เล็ก คนอื่นก็แกล้งข้ารังแกข้า ข้าก็ทน เพราะว่าข้ายังเล็กนัก สู้ไม่ชนะพวกเขา ข้านึกว่าขอเพียงข้าเติบใหญ่แล้ว พวกเขาก็จะรังแกข้าไม่ได้อีก ทว่าในความเป็นจริงน่ะหรือ

 พวกเขากลับหนักข้อยิ่งกว่าเดิมเสียอีก คู่หมั้นถูกพวกเขาแย่งชิงไปยังมิพอ มิหนำซ้ำยังพยายามกำจัดข้าครั้งแล้วครั้งเล่า!

 ส่วนท่านน่ะหรือ

ท่านอ๋องเทพสงครามผู้อยู่สูงเหนือผู้คนทั้งมวล ทั้งอยู่เหนือกฎหมายจะกระทำสิ่งใดก็ย่อมได้ ข้าช่วยท่านไว้แล้ว ไม่ต้องการสิ่งตอบแทนใด ทว่า ท่านถือสิทธิ์อันใดมากระทำกับข้าเช่นนี้ ท่านถือสิทธิ์อันใดกัน ฮือฮือ......”

 เสียงนั้นเจ็บปวดและไร้ที่พึ่ง น้ำตาร่วงเผาะ ๆ หยดน้ำตาอุ่นหยดลงบนเย่แจ๋หยิ่ง

 ทำให้หัวใจของเขาอดหวั่นไหวไม่ได้!

 เขาตะลึงงัน

หลานเยาเยาร่ำไห้แล้ว ซ้ำยังสะอื้นหนักขึ้นเรื่อย ๆ เขาก็รู้สึกจนปัญญา และไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวเช่นไร.....

เป็นเวลายาวนาน!

หลานเยาเยายังคงน้ำตาร่วงเผาะ ๆ ด้วยความเจ็บปวดอยู่ตรงนั้น เย่แจ๋หยิ่งรู้สึกหงุดหงิดอยู่บ้าง สตรีน่ารำคาญผู้นี้ เขาทนมาเป็นเวลานานมากแล้ว นางยังคงร้องไห้อย่างไม่หยุดหย่อน นึกว่าเขาจะไม่รู้ว่านางจงใจทำเช่นนี้หรือ

ทำได้เพียงกล่าวเสียงเยือกเย็นขึ้นว่า

 “อย่า อย่าร้องนะ!”

 หลานเยาเยาเงยหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา สะอื้นไปพลางกล่าวไปพลางว่า “เช่นนั้นท่านช่วยนำมือออกไปได้หรือไม่”

 มือที่คุกคามของเขายังคงวางอยู่บนสายคล้องผ้าปิดหน้าอกของ ข้า อยู่เลย

 ถ้าหากไม่ทันระวัง แล้วสายคล้องขาดขึ้นมา มิใช่ว่านางจะเปลือยหมดหรอกหรือ นางมิยอมให้เป็นเช่นนั้นหรอก!

 พอได้ยินเช่นนั้น!

 เย่แจ๋หยิ่งเคลื่อนสายตาไปยังไหล่ขาวเนียนนุ่มของนาง อดกระแอมขึ้นมาทีหนึ่งไม่ได้ จากนั้นจึงรีบชักมือกลับอย่างรวดเร็ว

ทว่า หลังจากเขาดึงมือกลับไป หลานเยาเยายังคงร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดแม้แต่น้อย ทันใดนั้นสีหน้าของเขากลับเย็นชาขึ้นมา

 “ทำไมยังร้องอยู่อีกเล่า”

 “ท่าน ท่านอ๋อง ท่านช่วยสวมกางเกงได้หรือไม่ “ ท่านเป็นเช่นนี้ ข้าหวั่นใจเหลือเกิน รู้สึกไม่ปลอดภัยนัก

    “······”

หลานเยาเยาก็จนปัญญาเช่นกัน!

เจ้าหนุ่มน้อยนั่นกดนางแนบเสา ทั้งร่างเปลือยเปล่า มือหนึ่งบีบคอนาง มือหนึ่งฉีกเสื้อของนาง หากมีคนผ่านมาพบเข้า คงนึกว่าเขากำลังจะขืนใจนางเสียอีก!

เย่แจ๋หยิ่งที่เพิ่งตระหนักได้ว่าร่างของตนไร้ซึ่งสิ่งปิดบัง รู้สึกร้อนขึ้นมาที่หลังหูโดยพลัน สีหน้าแลดูไม่ค่อยจะสู้ดีนัก จากนั้นหรี่ตาลง ขยับเข้ามาที่ข้างหูนางในทันใด แล้วพูดข่มขู่ว่า

“หากกล้าป่าวประกาศออกไปล่ะก็ ข้าไม่มีทางอภัยให้เจ้าง่าย ๆ เป็น.....”

 ยังกล่าวไม่ทันจบ

 “เจ้านาย คุณชายเหลียงเฉินมาแล้วขอรับ!”

จื่อซีเหินเข้ามาข้างในอย่างองอาจ ยังพูดไม่ทันจบร่างกายหยุดก็ชะงักโดยพลัน ตื่นตระหนกกับภาพเหตุการณ์เบื้องหน้าจนอ้าปากค้าง

 เขามาไม่ได้จังหวะหรอกหรือ มาขัดขวางเรื่องดี ๆ ของเจ้านายไปหรือเปล่า

เห็นท่าทางเช่นนั้น ราวกับว่าเจ้านายกำลังจะสมปรารถนาโดยเร็วนี้แล้ว จื่อซีแสดงอาการเสียใจเล็กน้อย จากนั้นก็น้ำตาคลอเบ้าขึ้นมาในทันที

 เจ้านาย ในที่สุดท่านก็คิดได้แล้ว!

 เช่นนั้น จึงวางมาดขรึมโดยพลันแล้วกล่าวว่า “เจ้านาย เชิญท่านเสพสุขต่อเถิด!”

 พอพูดจบก็พลันถอยออกไปอย่างสุขุม เมื่อก้าวพ้นประตูก็กระโดดโลดเต้นขึ้นมาทันใด จากนั้นจึงวิ่งหายลับไป

 เย่แจ๋หยิ่ง “……”

 หลานเยาเยา “……”

 โถงทางเดินเงียบสงัดขึ้นมาในทันใด น่ากระอักกระอ่วนใจเป็นที่สุด!

 หลังผ่านไปเป็นเวลานาน!

 เย่แจ๋หยิ่งก็ปล่อยนางไป แสร้งเดินอย่างองอาจไปยังฉากกั้นที่มีเสื้อคลุมวางไว้อยู่ แท้จริงแล้วทั้งร่างนั้นแข็งทื่อ ไม่เป็นธรรมชาตินัก

 หลังสวมเสื้อคลุมเรียบร้อยแล้ว เย่แจ๋หยิ่งไม่แม้แต่จะหันมามองนางสักนิดก็เดินจากไปแล้ว!

 เอ.....

 จากไปเช่นนี้เลยหรือ