หวางเฟยเสด็จ ท่านอ๋องหลีกไป นิยาย บท 23

   บทที่ 23 ผิดไปที่ใดกัน

 “ตูม” หลานเยาเยาตกลงไปในน้ำเหมือนดั่งลูกตุ้มตาชั่ง

 จบกัน จบกัน คราวนี้ข้าไม่รอดแน่!

มิน่าล่ะ ที่ร้านประมูลเสินตูนางจึงรู้สึกได้ถึงแรงอาฆาตอันเข้มข้น และไม่แปลกใจเลยว่า เหตุใดทุกครั้งที่เห็นท่านอ๋องถึงได้รู้สึกว่าเขาอันตราย.....

เดิมทีนางว่ายน้ำเป็น แต่เพราะความตื่นตระหนกจึงตีน้ำในบ่ออย่างส่งเดช ทันใดนั้นเอง นางราวกับว่าคว้าจับที่พึ่งสุดท้ายได้ โผล่ขึ้นมาพ้นน้ำโดยพลัน จากนั้นพยายามปีนขึ้นไปข้างบนอย่างสุดชีวิต

 ทว่า!

พอปีนไปปีนมา นางเริ่มรู้สึกไม่ชอบมาพากล มือของนางสัมผัสไปโดน “ของ” บางอย่าง คิดไม่ถึงว่าจะมีความอบอุ่น ทั้งยังมีไอร้อนออกมาปะทะบนหน้านางด้วย

 เอ.....

 ทันใดนั้น นางตระหนักได้ถึงบางสิ่ง!

 “หลานเยาเยา นั่นเจ้ากำลังปีนต้นไม้อยู่หรือ”

น้ำเสียงเย็นชาน่าเกรงขามดังขึ้นที่ข้างหู ทั่วทั้งร่างถูกปกคลุมไปด้วยไอหนาวที่ไร้ซึ่งรูปทรง หลานเยาเยาตกใจจนมิกล้าขยับตัวอีก

นางลืมตามองดูใบหน้าอันหล่อเหลาที่อยู่ห่างนางเพียงแค่เอื้อม เพียงประเดี๋ยวก็ตื่นตระหนกจนเบิกตากว้าง จากนั้นจึงพบว่า นางไม่เพียงนอนเหยียดอยู่บนตัวของท่านอ๋อง เท้าทั้งสองยังโอบรอบเอวของท่านอ๋องไว้แน่นอีกด้วย

 ท่าทางอันคลุมเครือเช่นนี้ ช่างเหมือนกับภาพวาดการเสพสังวาสชุนกงถูภาพหนึ่งอย่างยิ่ง.....

 “อึก.....”

 นาง “กลัว” จนต้องกลืนน้ำลายลงไปอึกใหญ่

 แล้วสูดหายใจไปเฮือกหนึ่ง น้ำอุ่น ๆ สองสายไหลรินออกมาจากรูจมูก

 ในช่วงเวลาแห่งความตื่นตระหนก นางลูบคลำน้ำอุ่น ๆ นั้น มองดูให้แน่ใจ เป็นเลือดหรือนี่!

“ข้าตกใจน่ะ ท่านเชื่อข้าไหม” อย่างไรแม้ตัวนางเองก็ยังมิเชื่อ

    “……”

เย่แจ๋หยิ่งที่หน้าเหมือนคนโดนของ หรี่ตาลง ทำตัวแข็งทื่อ มองดูหลานเยาเยาที่นอนแผ่เป็นปลาหมึกยักษ์อยู่บนตัวเขา ขมวดคิ้วเป็นปม พยายามอดกลั้นความรู้สึกที่อยากจะตีนางให้ตายไปเสียอย่างสุดกำลัง

 เมื่อข่มอารมณ์ขุ่นเคืองในใจแล้ว พ่นคำพูดสองพยางค์ออกมาอย่างเย็นชาว่า

 “ออกไป!”

 “อ้อ อ้อ กำลังจะลงไปแล้ว จะลงไปแล้ว”

หลานเยาเยารีบตอบเป็นพัลวัน ทว่าร่างกายของนางนั้นอ่อนยวบจากความตกใจ จึงลงมาได้อย่างเชื่องช้าสักหน่อย วินาทีต่อมา เสียงดัง ‘ตูม’ ถูกโยนเป็นเส้นโค้งวงกลมลงไปในน้ำ

 คงเป็นเพราะท่าทางตอนโยนลงน้ำไม่ถูกต้อง นางถึงได้สำลักน้ำไปหลายอึกก่อนจะยืนอย่างมั่นคงได้

 ตาบ้า คนเลว!

 ข้าได้ไปขุดหลุมศพบรรพชนของเขามาหรืออย่างไรกัน

 หยาบคายได้ถึงเพียงนี้ ไม่รู้จักทะนุถนอมอ่อนโยนกับสตรีบ้างเลยรึ!

เงยหน้ามองไปยังเย่แจ๋หยิ่งที่อยู่ห่างจากนางไปหลายขุม แล้วเริ่มกวาดสายตามองตั้งแต่ใบหน้าอันคมคายของเขา ก่อนเคลื่อนลงมาข้างล่างอย่างช้า ๆ หลังมองเห็นหน้าอกที่แข็งแรงกำยำ สายตาก็เคลื่อนลงต่ำไปอีก จึงมองเห็นกล้ามท้องที่น่าดึงดูด แม้จะยังอยากมองต่ำลงไปอีกสักหน่อย แต่กลับถูกเสียงอันเดือดดาลสกัดไว้ก่อน.....

 “นี่เจ้าดูพอหรือยัง”

 ได้ยินเช่นนั้น!

 หลานเยาเยา รีบกวาดตามองดูร่างกายของท่านอ๋องอีกสามรอบ ก่อนพูดอย่างเหนียมอายว่า

 “พอแล้ว ข้าดูพอแล้ว อ๋องเย่ ท่านวางใจได้ ข้าสาบานว่าข้าไม่เห็นอะไรทั้งสิ้น”

 “ออกไปเดี๋ยวนี้!”

 แม้ไม่มอง เขาก็สามารถรับรู้ได้ถึงสายตาที่ไม่ยอมลดละของหลานเยาเยา

 “ได้ ข้าจะออกไปเดี๋ยวนี้แหละ”

 ดังนั้น!

 หลานเยาเยาจึงเดินไปยังริมบ่ออย่างรวดเร็ว พอจะก้าวขาขึ้น “ติ๋ง” เลือดหยดหนึ่งหยดลงบนขอบบ่อ

 บ้าจริง!

 เลือดกำเดาดันไหลลงมาเสียนี่!

เช่นนั้น หลานเยาเยาจึงหมุนตัวกลับก่อนจะย่อตัวลง ใช้มือรองน้ำในบ่อมาล้างจมูกตนเอง พร้อมทั้งล้างหน้าไปด้วยเลย พอจะลุกขึ้น ทันใดนั้นนางรู้สึกถูกปะทะด้วยแรงอาฆาต จึงกระโดดห่างออกมาสามเมตรในบัดดล

 “โครม....”