บทที่ 23 ผิดไปที่ใดกัน
“ตูม” หลานเยาเยาตกลงไปในน้ำเหมือนดั่งลูกตุ้มตาชั่ง
จบกัน จบกัน คราวนี้ข้าไม่รอดแน่!
มิน่าล่ะ ที่ร้านประมูลเสินตูนางจึงรู้สึกได้ถึงแรงอาฆาตอันเข้มข้น และไม่แปลกใจเลยว่า เหตุใดทุกครั้งที่เห็นท่านอ๋องถึงได้รู้สึกว่าเขาอันตราย.....
เดิมทีนางว่ายน้ำเป็น แต่เพราะความตื่นตระหนกจึงตีน้ำในบ่ออย่างส่งเดช ทันใดนั้นเอง นางราวกับว่าคว้าจับที่พึ่งสุดท้ายได้ โผล่ขึ้นมาพ้นน้ำโดยพลัน จากนั้นพยายามปีนขึ้นไปข้างบนอย่างสุดชีวิต
ทว่า!
พอปีนไปปีนมา นางเริ่มรู้สึกไม่ชอบมาพากล มือของนางสัมผัสไปโดน “ของ” บางอย่าง คิดไม่ถึงว่าจะมีความอบอุ่น ทั้งยังมีไอร้อนออกมาปะทะบนหน้านางด้วย
เอ.....
ทันใดนั้น นางตระหนักได้ถึงบางสิ่ง!
“หลานเยาเยา นั่นเจ้ากำลังปีนต้นไม้อยู่หรือ”
น้ำเสียงเย็นชาน่าเกรงขามดังขึ้นที่ข้างหู ทั่วทั้งร่างถูกปกคลุมไปด้วยไอหนาวที่ไร้ซึ่งรูปทรง หลานเยาเยาตกใจจนมิกล้าขยับตัวอีก
นางลืมตามองดูใบหน้าอันหล่อเหลาที่อยู่ห่างนางเพียงแค่เอื้อม เพียงประเดี๋ยวก็ตื่นตระหนกจนเบิกตากว้าง จากนั้นจึงพบว่า นางไม่เพียงนอนเหยียดอยู่บนตัวของท่านอ๋อง เท้าทั้งสองยังโอบรอบเอวของท่านอ๋องไว้แน่นอีกด้วย
ท่าทางอันคลุมเครือเช่นนี้ ช่างเหมือนกับภาพวาดการเสพสังวาสชุนกงถูภาพหนึ่งอย่างยิ่ง.....
“อึก.....”
นาง “กลัว” จนต้องกลืนน้ำลายลงไปอึกใหญ่
แล้วสูดหายใจไปเฮือกหนึ่ง น้ำอุ่น ๆ สองสายไหลรินออกมาจากรูจมูก
ในช่วงเวลาแห่งความตื่นตระหนก นางลูบคลำน้ำอุ่น ๆ นั้น มองดูให้แน่ใจ เป็นเลือดหรือนี่!
“ข้าตกใจน่ะ ท่านเชื่อข้าไหม” อย่างไรแม้ตัวนางเองก็ยังมิเชื่อ
“……”
เย่แจ๋หยิ่งที่หน้าเหมือนคนโดนของ หรี่ตาลง ทำตัวแข็งทื่อ มองดูหลานเยาเยาที่นอนแผ่เป็นปลาหมึกยักษ์อยู่บนตัวเขา ขมวดคิ้วเป็นปม พยายามอดกลั้นความรู้สึกที่อยากจะตีนางให้ตายไปเสียอย่างสุดกำลัง
เมื่อข่มอารมณ์ขุ่นเคืองในใจแล้ว พ่นคำพูดสองพยางค์ออกมาอย่างเย็นชาว่า
“ออกไป!”
“อ้อ อ้อ กำลังจะลงไปแล้ว จะลงไปแล้ว”
หลานเยาเยารีบตอบเป็นพัลวัน ทว่าร่างกายของนางนั้นอ่อนยวบจากความตกใจ จึงลงมาได้อย่างเชื่องช้าสักหน่อย วินาทีต่อมา เสียงดัง ‘ตูม’ ถูกโยนเป็นเส้นโค้งวงกลมลงไปในน้ำ
คงเป็นเพราะท่าทางตอนโยนลงน้ำไม่ถูกต้อง นางถึงได้สำลักน้ำไปหลายอึกก่อนจะยืนอย่างมั่นคงได้
ตาบ้า คนเลว!
ข้าได้ไปขุดหลุมศพบรรพชนของเขามาหรืออย่างไรกัน
หยาบคายได้ถึงเพียงนี้ ไม่รู้จักทะนุถนอมอ่อนโยนกับสตรีบ้างเลยรึ!
เงยหน้ามองไปยังเย่แจ๋หยิ่งที่อยู่ห่างจากนางไปหลายขุม แล้วเริ่มกวาดสายตามองตั้งแต่ใบหน้าอันคมคายของเขา ก่อนเคลื่อนลงมาข้างล่างอย่างช้า ๆ หลังมองเห็นหน้าอกที่แข็งแรงกำยำ สายตาก็เคลื่อนลงต่ำไปอีก จึงมองเห็นกล้ามท้องที่น่าดึงดูด แม้จะยังอยากมองต่ำลงไปอีกสักหน่อย แต่กลับถูกเสียงอันเดือดดาลสกัดไว้ก่อน.....
“นี่เจ้าดูพอหรือยัง”
ได้ยินเช่นนั้น!
หลานเยาเยา รีบกวาดตามองดูร่างกายของท่านอ๋องอีกสามรอบ ก่อนพูดอย่างเหนียมอายว่า
“พอแล้ว ข้าดูพอแล้ว อ๋องเย่ ท่านวางใจได้ ข้าสาบานว่าข้าไม่เห็นอะไรทั้งสิ้น”
“ออกไปเดี๋ยวนี้!”
แม้ไม่มอง เขาก็สามารถรับรู้ได้ถึงสายตาที่ไม่ยอมลดละของหลานเยาเยา
“ได้ ข้าจะออกไปเดี๋ยวนี้แหละ”
ดังนั้น!
หลานเยาเยาจึงเดินไปยังริมบ่ออย่างรวดเร็ว พอจะก้าวขาขึ้น “ติ๋ง” เลือดหยดหนึ่งหยดลงบนขอบบ่อ
บ้าจริง!
เลือดกำเดาดันไหลลงมาเสียนี่!
เช่นนั้น หลานเยาเยาจึงหมุนตัวกลับก่อนจะย่อตัวลง ใช้มือรองน้ำในบ่อมาล้างจมูกตนเอง พร้อมทั้งล้างหน้าไปด้วยเลย พอจะลุกขึ้น ทันใดนั้นนางรู้สึกถูกปะทะด้วยแรงอาฆาต จึงกระโดดห่างออกมาสามเมตรในบัดดล
“โครม....”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หวางเฟยเสด็จ ท่านอ๋องหลีกไป
เรื่องนี้ไม่ลงต่อแล้วหรอค่ะ...
ไม่ลงต่อแล้วเหรอคะ...