หวางเฟยเสด็จ ท่านอ๋องหลีกไป นิยาย บท 22

บทที่ 22 ใบหน้าภายใต้หน้ากาก

คราวนี้ นิ่งซื่อลุกขึ้นมาในทันใด แผดเสียงใส่บรรดาแม่นมที่ยืนอยู่ทางฝั่งหนึ่งของห้อง

 “นี่พวกเจ้ายังรีรอสิ่งใดอีก”

 “เจ้าค่ะ เจ้าค่ะ!”

 พอเหล่าแม่นมได้สติ ก็รีบรุมกันเข้าไปจัดการในทันที เช่นนี้จักต้องจับหลานเยาเยามาทรมานให้สาสมได้แน่

 หึหึ!

 นิ่งซื่อยังคงเป็นกังวลไม่น้อย แม้จะดูไม่สมศักดิ์ศรีที่นางถือไพ่เหนือกว่าอยู่บ้าง ทว่ามีคนมากจึงจะสนุกมิใช่หรือ

นางหลบหลีกไปที่ข้างประตูในทันใด บรรดาแม่นมทะยานสู่ความว่างเปล่า ทว่าพวกนางตอบสนองได้อย่างรวดเร็ว รีบยืนล้อมนางไว้โดยรอบเป็นวงกลมโดยพลัน

 หลานเยาเยาแอบหยิบยาผงห่อหนึ่งออกมา ฉีกปากห่อออก แล้วจึงโยนลงไปบนพื้น

 เพียงพริบตาเดียว!

 มีกลุ่มควันลอยขึ้นรอบทิศทาง เข้าปกคลุมทั่วทั้งห้องอย่างรวดเร็ว

 เหล่าแม่นมและสาวใช้ไม่ทราบว่าเกิดสิ่งใดขึ้นไปชั่วขณะหนึ่ง จึงเริ่มเกิดความสับสนอลหม่านขึ้น

 “เกิดเหตุอันใดขึ้น เหตุใดจึงมีควันมากมายถึงเพียงนี้”

 “เจ้าคนต่ำล่ะ อย่าให้นางหนีไปได้เชียวนะ!”

 “มีคนพุ่งตัวมาทางข้าแล้ว ต้องเป็นหลานเยาเยาแน่ พวกเจ้ารีบจัดการนางสิ”

    “……”

ยามนี้ นิ่งซื่ออยู่ท่ามกลางกลุ่มควัน หลานเยาเยาฉวยโอกาสชุลมุนนี้ ปลีกตัวออกไปจากหมู่คน ท้ายที่สุดก็ลอบเข้าไปหานิ่งซื่ออย่างเงียบเชียบ

 ท่ามกลางความพร่ามัว เห็นเพียงนิ่งซื่อที่กำลังปัดหมอกควัน อยากมองให้ชัดเจนว่าแท้จริงแล้วเกิดเหตุอันใดขึ้นกันแน่

 หลานเยาเยายิ้มมุมปาก!

นัยน์ตาแฝงไปด้วยเล่ห์เหลี่ยม จากนั้นเดินอ้อมไปข้างหลังนิ่งซื่อ ยกเท้าขึ้นมาวาดที่บั้นท้ายของนาง ก่อนถีบเข้าไปอย่างจังทีหนึ่ง นิ่งซื่อจึงถูกผลักเข้าไปอยู่ท่ามกลางหมอกควันที่หนาทึบ

 เสียงดัง “โครม”

ล้มลงไปอยู่ตรงข้างเท้าของแม่นมนางหนึ่งพอดี แม่นมนางนั้นส่งเสียงร้องขึ้นในทันใดว่า “เจ้าคนต่ำอยู่ที่ข้างเท้าของข้า พวกเจ้ารีบมาจัดการสั่งสอนนางอย่างสาสมสักชุดเร็ว”

 พอกล่าวจบ ตัวนางเองก็ยกแส้ขึ้นมาก่อน แล้วฟาดลงไปอย่างจัง.....

 “เพียะ.....”

 “โอ๊ย!”

 นิ่งซื่อที่กำลังมึนงง ยังไม่ทันจะได้ตั้งสติ ก็ถูกแส้ฟาดใส่อย่างรุนแรงไปหนึ่งหน นางปวดร้าวจนหน้าตาบิดเบี้ยว

 “นี่ข้าเอง อย่าตีข้า ข้าคือคุณหญิงแม่....”

ยังไม่ทันพูดจบก็ถูกคนที่ทะยานมาจากด้านหลังถีบเข้าให้ ภายหลังเสียงของนางจึงมีเพียงเสียงร้องโอดครวญเข้ามาแทนที่

ทันใดนั้น ภายในห้องยุ่งเหยิงอีนุงตุงนัง เมื่อรอจนควันจางหายไปหมด เหล่าสาวใช้และแม่นมต่างตกใจกลัวเบิกตากว้าง ใบหน้าบวมช้ำเปื้อนเลือดที่อยู่เบื้องหน้า คนที่มีผมเผ้ากระเซอะกระเซิงซ้ำยังสวมเสื้อผ้ายับยู่ยี่ผู้นี้ คือคุณหญิงหรือ

 ยิ่งไปกว่านั้น ภายในห้องไม่มีแม้แต่เงาของหลานเยาเยามาเนิ่นนานแล้ว

   ——

ที่หน้าประตูจวนอ๋องเย่

หญิงสาวร่างบอบบางนางหนึ่ง ยืนสองมือเท้าสะเอวอยู่หน้าประตูบานใหญ่ จ้องตากับหนึ่งในองครักษ์เฝ้าประตูที่ใบหน้าเป็นอัมพาตอย่างจนปัญญา

 “ข้า ก็บอกแล้วอย่างไร ว่านายท่านของพวกเจ้าให้ข้ามาเอง”

 นี่มันบ้าบอสิ้นดี!

 ไม่ยอมให้นางเข้าไปอย่างนั้นหรือ

หลานเยาเยาโมโหจนกัดฟันเสียงดัง “กรอด กรอด”

 ใครจะรู้ล่ะว่า......

 องครักษ์ผู้นั้นยังคงพูดอย่างหน้าตายดังเดิมว่า “นายท่านกล่าวว่า ผู้ใดที่ไม่มีกิจไม่มีสิทธิ์เข้า!”

 กล่าวเช่นนี้อีกแล้ว!

ตั้งแต่มาถึงที่นี่จวบจนถึงยามนี้ เขาพูดประโยคเดิมวนมาสิบกว่ารอบแล้ว ไม่ขาดไม่เกินสักคำ แม้กระทั่งน้ำเสียงก็ยังคงเดิมไม่เปลี่ยนแปลง

 ดี!

 เยี่ยมมาก!

 “ไม่ให้ ข้า เข้าไปใช่ไหม เจ้ากล้ามาก แล้วอย่ามานึกเสียใจทีหลังล่ะ!”

นางชี้หน้าเขาพลางเดินถอยหลังไปทีละก้าว จากนั้นจึงหมุนตัวเดินจากไปอย่างสง่างาม แต่แท้จริงแล้ว นางแอบเดินอ้อมไปยังประตูหลังของจวนอ๋องเย่ ก่อนจะปีนข้ามกำแพงเข้าไป

จวนอ๋องเย่มีการคุ้มกันอย่างแน่นหนาเสียจริง เห็นได้ชัดว่าองครักษ์เหล่านี้ลาดตระเวนตามรูปแบบเฉินฝ่า มีองครักษ์ลับซ่อนอยู่ในมุมมืด แม้ว่าจะไม่หนาแน่นนัก แต่กลับสามารถดูแลได้ทั่วทุกสารทิศ