หวางเฟยเสด็จ ท่านอ๋องหลีกไป นิยาย บท 11

บทที่ 11 สัมผัสสังหาร

ท่านหานรู้สึกว่านี่เป็นปัญหาอย่างหนึ่ง จึงได้หยิบยกขึ้นมาพูด

“เรื่องนี้ง่ายมาก ก่อนจะเริ่มการประมูล ข้าจะเป็นคนอธิบายให้ฟังว่า ผู้ที่สามารถชนะการประมูล ข้าจะเป็นผู้ตั้งรหัสลายนิ้วมือให้กับเขา นอกจากเขาแล้ว แม้แต่ข้าก็ไม่สามารถเปิดออกได้”

หลานเยาเยาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบง่าย แต่กลับทำให้ดวงตาของผู้จัดการร้านเป็นประกาย

ถึงแม้จะมีบางอย่างที่เขาฟังไม่ค่อยเข้าใจ แต่โดยรวมแล้วก็พอจะเข้าใจได้ จริงๆแล้วสิ่งที่นางถามไปนั้น ไม่ใช่สิ่งที่เป็นปัญหาเลย

อีกทั้งในความรู้สึกลึกๆแล้ว ยังรู้สึกหลานเยาเยาจะต้องเป็นคนที่โดดเด่นอย่างแน่นอน

“ถ้าอย่างนั้นตกลงตามนี้”

ขณะที่ท่านหานกำลังจะเดินออกไป เสียงอันไพเราะของหลานเยาเยาก็พูดขึ้นว่า “รบกวนท่านช่วยเตรียมหมวกผ้าคลุมให้ข้าสักหนึ่งใบ”

ถึงแม้ว่าจะมีหลายคนในร้านประมูลเสินตู เคยเห็นใบหน้าของนาง แต่นั่นเป็นเพียงส่วนน้อยเท่านั้น เพราะนางเข้าใจถึงหลักการข้อหนึ่งว่า ผู้ที่โดดเด่นเกินไปมักจะนำภัยมาสู่ตัว

ดังนั้น!

นางจึงไม่อยากให้ใครเห็นตัวตนที่แท้จริงของนางมากเกินไป

ท่านหานพยักหน้าด้วยความเข้าใจ ไม่นานก็ให้คนนำหมวกผ้าคลุมมาให้ และยังฝากชุดกระโปรงมาให้อีกหนึ่งชุด

หลานเยาเยารู้สึกเลื่อมใสในวิสัยทัศน์ของท่านหานมาก

เพราะจริงๆแล้วหมวกผ้าคลุมกับงอบ มีลักษณะที่ใกล้เคียงกัน มีปีกหมวกกางออกคลุมทั้งสี่ด้าน ภายใต้ปีกหมวกเย็บด้วยผ้าบางสีชมพู คลุมยาวลงมาจนถึงเอว เหมาะแก่การอำพรางใบหน้า อีกทั้งรูปแบบของชุดกระโปรงก็ไม่ซับซ้อน เมื่อใส่ร่วมกับหมวกแล้วช่างดูเข้ากันอย่างมาก อีกทั้งการสวมใส่ก็ไม่ยุ่งยาก

นางชอบชุดที่ไม่ยุ่งยากเช่นนี้

ดังนั้นนางจึงแอบรู้สึกชื่นชมท่านหานอย่างมาก

เมื่อแต่งตัวเสร็จ ก็เริ่มการประมูลอย่างรวดเร็ว

วันนี้ของที่จะใช้ประมูลมีทั้งสิ้นแปดชิ้น ของทุกชิ้นล้วนแต่มีราคาสูงและหายาก ของเหล่านั้นค่อยๆถูกประมูลออกไปทีละชิ้น บางชิ้นมีราคาประมูลหลายแสนเหรียญเงิน

เหรียญเงินมากมายขนาดนั้น ทำให้หลานเยาเยารับอย่างไม่หวาดไม่ไหว

เป็นเวลาเกือบหนึ่งชั่วโมง

เมื่อสิ้นเสียงเคาะค้อนประมูลครั้งสุดท้ายของผู้ควบคุมการประมูล ของชิ้นสุดท้ายก็ถูกประมูลออกไป มีผู้ร่วมประมูลหลายคนที่พลาดการประมูลกำลังเตรียมตัวกลับ

ถึงตอนนี้!

ท่านหานได้เดินขึ้นไปบนแท่นประมูลอย่างสง่างาม ใช้มือลูบเคราอย่างเป็นธรรมชาติ แล้วพูดด้วยท่าทีที่ยิ้มแย้ม

“ช้าก่อนแขกผู้มีเกียรติทุกท่าน ของที่เราเตรียมไว้สำหรับการประมูลทั้งแปดชิ้น ได้ถูกประมูลไปหมดแล้ว แต่วันนี้ เพื่อที่จะให้ทุกท่านได้เห็นเป็นบุญตา ทางร้านประมูลของเราได้เตรียมสมบัติลึกลับหายากอีกชิ้นหนึ่ง ไว้ให้แก่ผู้ร่วมประมูลทุกท่าน”

หลังจากนั้น ท่านหานก็กล่าวนำเสนอกล่องพยาบาลอย่างน่าสนใจ และทำให้ดูลึกลับน่าค้นหา เมื่อดึงดูดความสนใจของเหล่านักประมูลได้แล้ว จึงให้หลานเยาเยานำกล่องพยาบาลออกมา

“ตอนนี้เราจะนำสมบัติหายากออกมาให้ทุกท่านได้ชมเป็นบุญตา”

เมื่อท่านหานพูดจบ ก็มีหญิงสาวถือถาดวางของประมูลออกมา นางแต่งกายด้วยชุดผ้าโปร่งสีขาว เผยให้เห็นรูปร่างอันสวยงามที่ซ่อนอยู่ภายใน

ผ้าคลุมหน้าบางเบาคล้ายดั่งหมอกจางๆ ยิ่งทำให้ดูลึกลับน่าค้นหา ทำให้เข้าใจผิดได้ว่าเป็นนางฟ้าที่ลงมาจากสรวงสวรรค์

งาม ช่างงามจริงๆ!

และแน่นอน หญิงผู้นี้คือ ผู้ที่ใครหลายๆคนไม่เคยเห็นใบหน้าที่แท้จริงของนาง

หลานเยาเยา

เพียงแค่ถือกระเป๋าพยาบาลคลุมด้วยผ้าไหมออกมา ก็ถูกจับจ้องด้วยสายตานับไม่ถ้วน

นางกำลังจะส่งยิ้ม แต่ทันใดนั้น สีหน้าก็พลันเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน

มีสายตาคู่หนึ่งกำลังจ้องมองนาง ราวกับว่าจะมองทะลุเข้าไปในกระดูก ทำให้นางรู้สึกเย็นวาบไปทั่วแผ่นหลัง อีกทั้งนางยังรู้สึกถึงแรงสังหารบางอย่างที่อธิบายไม่ถูก

เมื่อเงยหน้าขึ้นมอง กลับมองหาที่มาของสายตาคู่นั้นไม่เจอ แต่ยิ่งรู้สึกว่า ดวงตาคู่นั้นมองมาด้วยความโกรธแค้นมากขึ้น เป็นสายตาที่เหมือนกับว่ากำลังจ้องมองดูเหยื่อ ทำให้นางรู้สึกไม่สบายใจอย่างยิ่ง

นางเดินขึ้นไปบนแท่นประมูล ใช้มือสัมผัสที่กระเป๋าพยาบาล แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น หลังจากนั้น จึงให้ผู้ร่วมประมูลขึ้นมาสัมผัสกระเป๋าพยาบาล กลับมีสัญญาณเตือนภัยดังขึ้นทันที

ทำให้ทุกคนประหลาดใจเป็นอย่างมาก!

หลังจากนั้น หลานเยาเยาก็กดปุ่มบนกระเป๋า กระเป๋าพยาบาลก็เปิดขึ้นเองโดยอัตโนมัติ

“ว้าว......”

บางคนรู้สึกตกตะลึงจนยืนขึ้นอย่างไม่รู้ตัว บางคนก็กล่าวว่ามันช่างน่าอัศจรรย์จริงๆ

ในที่สุด หลานเยาเยาพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลชวนฟังว่า:

“เมื่อของชิ้นนี้ถูกประมูลเรียบร้อย ข้าจะเป็นผู้ตั้งรหัสลายนิ้วมือ ให้แก่ผู้ที่ประมูลได้ด้วยตนเอง และของชิ้นนี้ ก็จะกลายเป็นของเขาผู้นั้นแต่เพียงผู้เดียว แม้แต่ตัวข้าเอง ก็จะไม่สามารถเปิดมันออกได้อีก ขอให้ทุกท่านร่วมประมูลด้วยความสบายใจ”

พูดจบ!

นางรีบลงจากแท่นประมูลอย่างรวดเร็ว แต่กว่าที่จะกลับถึงห้องส่วนตัว การประมูลก็เริ่มขึ้นก่อนแล้ว

“ห้าพันเหรียญเงิน!”