หวางเฟยเสด็จ ท่านอ๋องหลีกไป นิยาย บท 3

บทที่ 3 หลบหนี

ไม่รู้ว่านานแค่ไหน แสงยามเย็นของดวงอาทิตย์หายไปแล้ว แสงอันสว่างไสวของดวงจันทร์ลอยขึ้นสูง

หลายเยาเยาเก็บเข็มเงิน ถอนหายใจยาว

“สำเร็จแล้ว！”

เงยหน้าขึ้นเหลือบเห็นการแสดงออกที่เย็นชาของชายคนนั้นอย่างประหลาด มุมปากยกขึ้นทันที โน้มตัวเข้าหาเขา “อย่าศรัทธาพี่ชาย พี่ชายเป็นเพียงแค่ตำนาน”

“……”

หลานเยาเยาลุกขึ้นมองไปรอบด้าน จากนั้นไปตรวจสอบระบบ ยังไม่มีการแจ้งเตือนเสร็จสิ้นภารกิจ ดูเหมือนว่ายังไม่ผ่านช่วงวิกฤต

และแล้วก็เอายาพิษที่มีหนึ่งเดียวในระบบออกมา โปรยผงยาที่ต้นไม้ใหญ่และข้างหลุมฝังศพของเสี่ยวจู๋

แบบนี้ก็ไม่ต้องกลัวงู แมลง หนู มด ในตอนกลางคืน ไม่ต้องกังวลว่าสัตว์ป่ากินเนื้อพวกนั้นโจมตีพวกเขาแล้ว เพราะฉะนั้น กลางคืนเธอมีเรื่องหนึ่งที่ต้องทำ ก็คือต้องดูแลชายผู้นั้นให้ดี ป้องกันไม่ให้เขาไข้ขึ้น

แต่……

อาจเพราะเสียเลือดมากเกินไป ก่อนหน้านี้ฝืนร่างกายตลอด ตอนนี้พอปล่อยวางก็เริ่มรู้สึกสะลึมสะลือแล้ว

เธอพิงหลุมศพของจู๋ แล้วหลับไปโดยไม่รู้ตัว

ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่

หลังจากที่หลานเยาเยาได้กลิ่นคาวเลือดคลุ้ง และยังถูกปลุกให้ตื่นขึ้นด้วยความเจ็บปวดเป็นพักๆ ทันทีที่ลืมตาขึ้นก็ถูกแสงจ้าส่องเข้าใส่……

เธอต้องการยกมือบังแสงแดด แต่พบว่ามือหนักมาก เหมือนมีบางสิ่งบางอย่างกัดเธออยู่

เธอใช้แรงทั้งหมดที่มี ลุกขึ้นนั่ง และรีบจับผู้ร้ายที่กัดบาดแผลของเธอ

“อ๊าก——”

“อ๊าก——”

รู้สึกมีอะไรดำๆ ตรงหน้า มีนกสีดำไม่กี่ตัวกางปีกแล้วบินหนีไปแล้ว และมือก็สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างที่เป็นขนๆ

ทำให้หลานเยาเยาเย็นสันหลังทันที หัวใจตกไปที่ตาตุ่ม แต่เธอก็ไม่กล้าปล่อยมือ แต่ดันกดอย่างแน่น

เมื่อสายตาเธอปรับแสงได้แล้ว ถึงจะเห็นชัดว่าสิ่งที่จับอยู่คืออะไร

อีแร้ง？!

“เฮ้อ……”

ยังดีที่เป็นแค่อีแร้ง ไม่ใช้สัตว์กินเนื้อขนาดใหญ่ ไม่งั้นคงจบเห่แล้ว

“อ๊าก——”

“อ๊าก——”

อีแร้งหลายตัวบินว่อนอยู่บนท้องฟ้า ดูเหมือนจะส่งสัญญาณถึงเพื่อน เสียงที่แหบแห้ง เยือกเย็นและน่ากลัว

ดูแผลที่ถูกฉีกออก เลือดไหลไม่หยุด หลานเยาเยาหักคออีแร้งทันที โยนมันทิ้งไป ทำให้อีแร้งที่บินว่อนอยู่เหนือฟ้าตกใจและบินหนีไป

นึกถึงอีแร้งพวกนั้นที่กัดกินเนื้อเธอในขณะที่หลับ สั่นอย่างช่วยไม่ได้

โชคดีที่เธอไม่ได้ถูกมัดอยู่ ไม่เช่นนั้น……

หลานเยาเยาเหมือนนึกอะไรออก รีบเงยหน้ามองไปยังชายที่ถูกมัดติดกับต้นไม้ใหญ่ พบว่าชายกำลังมองเธออย่างเย้ยหยัน

อดไม่ได้ที่จะเบะปาก

ผ้าที่ผูกบนตัวเขาไม่ได้ถูกแตะต้องแต่อย่างใด เลือดก็ไม่ได้ซึมออกจากผ้า บนต้นไม้ใหญ่ที่เขาพิง มีอีแร้งที่โหดร้ายหลายตัวกำลังจ้องมองเขาอยู่ แต่ก็ลังเลไม่กล้าบินถลาโถมเข้าไป ราวกับว่าบินเข้าไปก็จะตายยังไงอย่างงั้น

ยุคสมัยนี้ ยังมีอีแร้ง

แบ่งแยกเพศเหรอ?

หรือว่า เขามีรัศมีที่แข็งแกร่งเกินไป แรงข่มขู่เขาน่ากลัวเกินไป?

และแล้ว！

ลุกขึ้นเดินไปที่ด้านหน้าเขา เพิกเฉยต่อสายตาอันตรายของเขา วางมือทาบบนหน้าผากเขาโดยตรง

“ไม่มีไข้ ผ่านช่วงวิกฤตแล้ว”

ทันใดนั้นผ้าที่ถูกยัดเข้าไปในปากของเขาก็ถูกเอาออก พูดขึ้นแบบง่ายๆ ：

“ฟ้าสว่างแล้ว ข้าไปจัดการกับบาดแผลก่อน พร้อมกับหาน้ำและอาหารมา มีเรื่องก็ตะโกน ข้าไปไม่ไกล หลังจากนั้นข้าจะแก้มัดให้เจ้า แล้วเราก็จะแยกทางกัน”

ทีแรกก็อยากแก้มัดให้เขาตอนนี้ แต่เมื่อวานตอนจับชีพจรให้เขา พบว่ากำลังภายในเขาแข็งแกร่งมาก เธอไม่กล้าแก้มัดโดยภาระการณ์

ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่ได้รับแจ้งจากระบบนั่น ดังนั้นเธอจึงต้องเตรียมพร้อมรับมือ