หวางเฟยเสด็จ ท่านอ๋องหลีกไป นิยาย บท 8

บทที่ 8 โปรยเหรียญเงิน

หลังจากนั้นไม่นาน ในห้องเหลือแค่หลานเยาเยากับหลานเฉินมู๋

ขณะนี้ฝนฝนตกหนักขึ้นเรื่อยๆ หลานเยาเยามองเลือดที่อยู่บนโต๊ะขณะนี้ถูกน้ำฝนชะล้างจนสะอาดแล้ว และมองหลานเฉินมู๋ที่ยืนเปียกฝนอยู่ในห้องใต้สายฝนอีกครั้ง เปิดปากพูด:

“ท่านไม่ต้องกังวล เรื่องของพี่สี่ข้าไม่มีวันพูดออกไปแน่นอน”

เธอรู้จุดประสงค์ที่หลานเฉินมู๋ยังอยู่ ไม่รีรอให้เขาพูด เธอก็พูดออกไปก่อน

“เฮ้อ！เยาเยา ข้าสั่งคนไปตามหมอด้วยตนเองแล้ว ห้องนี้คนอยู่ไม่ได้แล้ว สักครู่ข้าให้คนมาซ่อม เจ้าไปอยู่ห้องฝั่งตรงข้ามชั่วคราวก่อนเถิด！”

ดูเหมือนตรงหน้าจะเป็นลูกสาวที่แปลกหน้าสำหรับเขาแล้ว หลานเฉินมู๋รู้ว่าเป็นความผิดพลาดของเขาถึงเป็นแบบนี้ ภายในใจรู้สึกติดค้าง

“ข้ารู้แล้ว！”

หลานเยาเยาท่าทางอ่อนแรง และไม่อยากสนทนากับเขา

หลังจากนั้นทั้งสองก็เงียบไป!

ในไม่ช้าหมอก็มา หลังจากวัดชีพจรรู้สึกเหลือเชื่อ พูดอีกว่าที่เธอรอดมาได้เป็นเรื่องที่ปาฏิหาริย์

เรื่องนี้ หลานเยาเยาเพียงแค่ยิ้ม

หลังจากหมอจ่ายยา หลานเฉินมู๋ก็ไม่ได้อยู่ต่อ เพียงแค่สั่งคนส่งของบำรุงให้บ้างแล้วเดินจากไป！

หลานเยาเยายื่นมือออกมา มองดูขวดยาขนาดเล็กในมือหายไปในมือของตน ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย

ผลลัพธ์ของยาที่สามารถทำให้คนหงุดหงิดได้ก็ไม่เลวนี่นา！

คาดว่าหลายวันนี้พวกเธอคงจะไม่มาหาเรื่อง เธอจะได้พักผ่อนรักษาตัว

ผ่านไปสี่วันติด เธอใช้เฉพาะยาในระบบ ยาที่หมอจ่ายเธอไม่แตะต้องแม้นิดเดียว

เช้านี้ สาวใช้คนหนึ่งเพียงแค่ส่งยาอย่างเช่นเคยเสร็จก็เดินจากไป หลานเยาเยาถือถ้วยยาเปิดหน้าตา “ซ่า” เทออกนอกหน้าต่าง

มองดูนอกหน้าต่างที่หลายวันมานี้หญ้าบริเวณที่เธอเทยาก็เฉาตายหมดแล้ว เธอก็ไม่สนใจ

ตั้งแต่ครั้งแรกที่ส่งยา เธอก็พบว่ายามีปัญหา ในยาถูกคนใส่ยาพิษปนมาด้วย

แต่แค่ไม่รู้ว่าเป็นฝีมือของหนิงซื่อ หรือฝีมือของหลานชิวหยุน？

ยังไงซะ！

เธอไม่อยู่ที่จวนแม่ทัพเป็นระยะยาวแน่ เมื่อหาโอกาสที่เหมาะสมได้ก็จะไปจากจวนแม่ทัพ ตัดขาดความสัมพันธ์พ่อลูกกับหลานเฉินมู๋

ก่อนอื่นใด เธอต้องมีเงินมากพอถึงจะไม่มีความกังวลในภายหลัง

และแล้ว！

เธอแอบปีนกำแพงหลังบ้านออกไปอย่างเงียบๆ

บนถนนมีคนไปมาอย่างไม่สิ้นสุด และครื้นเครงแออัด สองข้างทางคือโรงน้ำชา โรงเตี๊ยม โรงจำนำ โรงงาน

นอกจากนี้ยังมีผู้ค้าขนาดเล็กจำนวนมากที่กางร่มขนาดใหญ่ในพื้นที่เปิดโล่งทั้งสองด้าน ที่กำลังตะโกนเสียงดัง

หลานเยาเยารู้สึกตื่นตาสงสัยกับของสมัยโบราณพวกนี้มาก มีของแปลกมากมายที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน เธอมายังที่หน้าแผงลอยหนึ่ง มือถือหวีไม้อันหนึ่ง กำลังจะถามราคา

ทันใดนั้น！

เสียงเกือกม้าดังขึ้น จากที่ไกลเข้าใกล้เรื่อยๆ เสียงดังขึ้นเรื่อยๆ

“จา……”

“จา……”

“จา……”

“……”

มีชายหนุ่มแต่งตัวหรูหราหลายคนอยู่เบื้องหน้าไม่ไกล ขี่ม้าวิ่งอยู่กลางถนน ฝูงชนต่างพาหลบหลีก

อื้อฮือ!

บนถนนคนเยอะขนาดนี้ พวกเขาขี่ม้าแบบนี้ ไม่กลัวเหยียบคนรึไง?

แต่ที่แปลกก็คือ ว่าจะเป็นคนที่เดินอยู่บนถนน หรือร้านค้าแผงลอย ทุกๆ คนก็แสดงออกถึงสีหน้าที่มีความสุข “เถ้าแก่ คนเหล่านั้นที่ขี่ม้าอย่างภาระการอยู่บนถนน lร้างความวุ่นวาย ทำไมพวกท่านถึงดีใจขนาดนี้?”

“แม่นาง เจ้าอย่าขวาง เหล่าคุณชายจะโปรยเหรียญเงินแล้ว!”

เวลานี้เถ้าแก่ไม่มีกะจิตกะใจพูดกับเธอ！สายตามองเพียงม้าแข็งแรงที่วิ่งอยู่ ไม่แม้แต่กะพริบตา กลัวว่าจะพลาดเหรียญเงิน

โปรยเหรียญเงิน?

คือเงินเยอะจนไม่รู้จะใช้ที่ไหนรึไง?

ขณะกำลังคิดเสียง “ตุ๊บๆๆ” ในสมองเหมือนถูกหินจำนวนมากขว้างเข้าใส่ ขว้างใส่เธอเหมือนฝนตก