ห้วงอาวรณ์ คืนสู่วันวาน นิยาย บท 46

มรุเดชวางกระเป๋าลงเสร็จ เบญญาก็เริ่มกินแล้ว นั่งลงบนที่นั่ง ดื่มซุปตีนหมูไปทีละคำด้วยท่าทางน่ารักน่าเอ็นดูในทางตรงกันข้าม นันท์นลินนั่งล่างสุด ก้มหัวลงสองมือวางไว้บนหัวเข่า เหมือนกับถูกกลั่นแกล้ง ตรงหน้ามีถ้วยวางไว้สองใบ ล้วนแต่ตักข้าวเอาไว้ให้แล้วพอเห็นมรุเดช สองตาดำสนิทของนันท์นลินก็ส่องแสงสว่างขึ้นมา"เดช กินข้าวแล้ว"มรุเดชพยักหน้า นั่งลงข้างๆนันท์นลินอย่างเป็นธรรมชาติมาก หยิบตะเกียบมองอาหารรสเผ็ดเต็มโต๊ะไม่รู้ว่าจะคีบจานไหน เขาขมวดคิ้วหันมองเบญญาที่กำลังกินอย่างเอร็ดอร่อย สงสัยว่าผู้หญิงคนนี้จงใจใช่ไหมอาหารที่"วางกระจัดกระจาย"เต็มโต๊ะไม่มีอันไหนที่เขาชอบกินเลยสักอย่างแถม...เบญญาก็ท้องไส้ไม่ดี ปกติแล้วหมอก็สั่งกำชับให้ลดน้ำมันลดของเผ็ด แต่เธอกลับไม่ลดเลยสักอย่างนันท์นลินกะจิตกะใจไม่ได้อยู่ที่อาหาร ตอนที่ก้มหน้าลงกินข้าวก็แอบชำเลืองตามองไปที่เบญญา มีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่นใครๆก็รู้ว่ามรุเดชนั้นเป็นคนจุกจิกเลือกกินมาก แต่ทั้งโต๊ะไม่มีอาหารที่ถูกปากของเขาเลยสักอย่าง ดูแล้วไม่เข้าใจเลยแม้แต่นิดเดียวสีหน้าของมรุเดชนิ่งขรึมมาก เป็นสัญญาณว่ากำลังจะโมโห "ลืมที่หมอสั่งกำชับไปหมดแล้วหรือไง? ท้องของเธอกินของพวกนี้ได้เหรอ?"พอเขาพูดจบลง ไม่ใช่แค่นันท์นลินเท่านั้น แม้แต่เบญญาเองก็อึ้งตะลึงไปไม่น้อย เดิมทีนึกว่ามรุเดชจะต่อว่าออกมาว่าอาหารที่เธอทำนั้นมันไม่ถูกปากของเขาด้วยความโมโหเสียอีก แต่คิดไม่ถึงว่าคำพูดแรกที่ออกมาจากปากของเขาจะเป็นห่วงว่าท้องของเธอกินของพวกนี้ไม่ได้เสียอย่างนั้นเบญญาหยุดตะเกียบลง ยิ้มอย่างมีเลศนัย"ถ้ากินไม่ได้แล้วฉันจะทำทำไม?"พูดจบเธอก็ยังทักทายนันท์นลินอย่างกระตือรือร้น ชี้ไปยังจานตับหมูที่อยู่ตรงหน้าของเธอพร้อมกับพูดขึ้น"คุณนลินก็กินด้วยกันสิ เพื่อฉลองที่คุณย้ายเข้ามา ฉันตั้งใจผัดตับหมูกินแล้วบำรุงเลือดให้กับคุณเป็นพิเศษเลยนะคะ ร่างกายที่เอะอะก็โลหิตจางของคุณเหมาะที่จะกินอาหารแบบนี้นะ กินส่วนไหนก็บำรุงส่วนนั้น เดี๋ยววันหลังฉันค่อยไปซื้อเลือดหมูกับเลือดเป็ดมาทำซุปให้คุณกินทุกวันเลย"นันท์นลินสีหน้าแข็งชะงักไปเล็กน้อย กัดริมฝีปากล่างสีหน้าดูไม่สบาย เบญญายื่นมือออกมาเลื่อนผัดไตไปอยู่ตรงหน้าของมรุเดช ใบหน้ายิ้มแย้ม"ไตหมู กินส่วนไหนก็บำรุงส่วนนั้นนะ"ผิวหน้าดูเอาอกเอาใจ แต่แอบเสียดสีอย่างลับๆ

นันท์นลินกำมือแน่นเล็กน้อย พูดขึ้นอย่างแผ่วเบา"คุณเบญญา ฉันรู้ว่าคุณไม่อยากให้ฉันย้ายเข้ามา...แต่คุณไม่จำเป็นต้องทำอาหารแบบนี้เพื่อมาทำให้ฉันรู้สึกกระอักกระอ่วนก็ได้นะคะ"เบญญาถามเธออย่างยิ้มแย้ม"ฉันทำอาหารยังไงเหรอคะ?"นันท์นลินชี้อาหารตรงหน้าเหล่านี้"อาหารพวกนี้อมน้ำมันรสชาติเลี่ยนทั้งนั้น ฉันไม่ได้อะไรหรอกค่ะ แต่ว่า..."เบญญามองเธออยู่เงียบๆ รอเธอพูดคำคำพูดต่อไปให้จบนันท์นลินลังเลอยู่สักพัก ก่อนจะพูดอธิบายขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน"แต่เดชไม่ชอบกิน เขาชอบกินอาหารรสไม่จัด แล้วก็พยายามอย่าใส่ผักชีลงไปในอาหารด้วย พวกเครื่องในเขาก็ไม่ชอบเหมือนกัน ขาหมูยิ่งไม่ต้องพูดถึง ถ้าคุณเบญญาต้องการล่ะก็เดี๋ยวฉันจะเขียนของที่เดชชอบและของที่เขากินไม่ได้ให้ก็ได้นะคะ"ตอนที่พูดคำพูดส่วนหลังยังแฝงไปด้วยความรู้สึกที่โอ้อวดอยู่นิดหน่อย รอยยิ้มที่มุมปากของเบญญากว้างมากขึ้น พูดถามขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน"ถ้าอย่างนั้นคุณนลินหมายความว่าอาหารที่ฉันทำในวันนี้มันไม่ถูกปากของพวกคุณเหรอคะ?"นันท์นลินพยักหน้าพร้อมกับตอบ"อื้อ"กลับมาหนึ่งคำ"ฉันเข้าใจแล้ว"เบญญาฟังจบก็แค่ยิ้มเท่านั้น หลังจากที่ตักซุปตีนหมูให้กับตัวเองหนึ่งถ้วยแล้ว ก็ยกอาหารหนึ่งจานเทลงไปในถังขยะ ท่าทางคล่องแคล่วว่องไว ไม่นานอาหารบนโต๊ะก็เกลี้ยงหมดแล้วปลายนิ้วเลอะน้ำมัน เบญญาดึงกระดาษมาหนึ่งแผ่นเช็ดนิ้วมือที่เรียวยาวของตัวเองอย่างช้าๆ ท่าทางสง่างาม มองเหยียดลงไปยังใบหน้าเล็กๆที่ซีดขาวของนันท์นลิน"ในเมื่ออาหารที่ฉันทำมันไม่ถูกปากของพวกคุณ ถ้าอย่างนั้นก็รบกวนพวกคุณไปทำเองก็แล้วกันนะคะ ฉันเชื่อว่าคุณนลินจะต้องทำอาหารที่ถูกปากของมรุเดชได้แน่นอนค่ะ"