ฟันต่อฟันเบญญาแววตาเยือกเย็น ส่วนลึกในดวงตาราวกับแฝงไปด้วยพิษสง มรุเดชรู้สึกหมดเรี่ยวแรงต่อท่าทีแบบนี้ของเบญญา เขาอารมณ์ไม่ค่อยจะดี ใครไม่ยอมก็จะถูกเล่นงานจนยอมถึงจะหยุด วิธีการโหดเหี้ยมอำมหิต จนถึงตอนนี้ไม่มีใครกล้ามาต่อกรกับเขาซึ่งๆหน้าขนาดนี้ให้ลงมือกับคนอื่นไม่มีปัญหา แต่ให้ลงมือกับเบญญา เขาเพิ่งจะตบเธอจนล้มลงไปกับพื้น ให้ลงมืออีกรอบจะต้องย่อยยับป่นปี้แน่ๆมรุเดชเปิดปากพูดขึ้น"ถ้าเกิดเป็นคนอื่นไม่รู้ว่าป่านนี้ตายไปกี่รอบแล้ว มีแค่เธอคนเดียวนี่แหละ"เบญญาโกรธถึงขั้นยิ้มออกมา"ถ้าอย่างนั้นฉันก็ต้องขอบพระคุณที่นายไม่ฆ่าฉัน? ขอบคุณที่นายเมตตากรุณาไว้ชีวิตของฉัน?"ความเจ็บปวดที่ใบหน้านั้นทำให้ทั้งหน้าเริ่มชา มุมปากที่ยกก็เจ็บปวดอย่างรุนแรง เบญญาใช้ลิ้นแตะ เป็นเลือดอย่างที่คิดเอาไว้จริงๆเดิมทีเธอก็มีเวลาอีกแค่ไม่ถึงสองปีแล้ว มาถูกมรุเดชตบแบบนี้อีก จะช้าจะเร็วยังไงก็จะตายด้วยมือของเขาอยู่ดีเบญญาประคองตัวลุกขึ้นมาจากพื้นอย่างสั่นเทา พูดไล่เขา"ถ้าไม่มีเรื่องอะไรแล้วนายก็ลงไปอยู่เป็นเพื่อนกับนันท์นลินของนายเถอะ ที่ฉันตรงนี้มันเล็กไม่เหมาะกับคนใหญ่โตระดับนายหรอก""คิดจะไล่ฉัน?""หรือฉันพูดไม่ชัดเจนอีกเหรอ?"ต้องยอมรับว่า มรุเดชกับนันท์นลินเป็นคู่ที่เหมาะสมกันมาก คนหนึ่งก็ตาบอดอีกคนก็หูหนวก"เรื่องของพวกเรายังไม่จบก็คิดจะไล่ฉันไปแล้ว?"มรุเดชยกมือขึ้นมาปลดเนกไทการกระทำนี้ของเขา...เบญญารู้สึกกลัวอยู่ภายในใจ หันตัวคิดจะหนี ขาเพิ่งเหยียบลงบนพรมในห้อง มรุเดชก็เอามือมาคว้าผมที่ยาวจนถึงเอวของเธอเอาไว้ดึงเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดมือเลื่อนลงบีบเอวที่เรียวเล็กของเธอ เจ็บจนแขนขาอ่อนแรง เบญญาหลบไปข้างหลังอย่างรับไม่ไหว แต่กลับถูกเขาจับท้ายทอยเอาไว้ตามด้วยจูบที่รุนแรงและโหดร้ายเบญญาสีหน้าซีดขาว ผลที่ตามมาหลังจากออกแรงดิ้นรนขัดขืนคือได้รับการปฏิบัติที่หยาบคายมากกว่าเดิม น้ำตาไหลออกมาจากขอบตาไม่หยุดมรุเดชชำเลืองมองน้ำตาตรงหางตาของเธอ ยิ้มอย่างเย้ยยันพลางปลดเข็มขัด ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น"เก็บน้ำตาของเธอไปร้องบนเตียงเถอะ"เขาบีบเอวของเบญญา อุ้มเธอขึ้นมาทิ้งลงไปบนเตียงไปตรงๆ ร่างกายที่สูงใหญ่กดทับลงมาตอนที่มือของมรุเดชยื่นออกมาที่หอของเธอนั้น เบญญาก็ก้มลงกัดไปที่มือของเขาอย่างแรงมรุเดชขมวดคิ้วขึ้นมาทันที ไม่ได้หลบปล่อยให้เบญญาระบายออกมาเดิมทีเบญญาก็เหนื่อยล้าจนสายตัวแทบขาดอยู่แล้วบวกเข้ากับเพิ่งจะกินยามะเร็งเข้าไปอีก เธอเงยขึ้นมามองมรุเดชที่สีหน้าสบายๆไม่เปลี่ยนแปลงอะไรเลยสักนิดของมรุเดชด้วยความไม่เต็มใจ กรามเริ่มเจ็บมากขึ้นเรื่อยๆ ลำคอขยับเขยื้อนมรุเดชบีบกรามของเบญญาอย่างทันเวลา ก่อนจะปล่อยออกมา มองรอยฟันที่มีเลือดซึมออกมาตรงแขนเบญญาใช้ความจริงมาพิสูจน์ว่ากระต่ายมันก็กัดคนเหมือนกัน มรุเดชปาดเลือดที่มุมปากของเธอ ก่อนจะพูดถามขึ้นด้วยเสียงแหบแห้ง"ระบายพอแล้วยัง? ถ้าพอแล้วก็ถึงตาของฉันบ้างแล้ว"กรามของเบญญาปวดบวมพูดอะไรไม่ออกมาอยู่สักพัก ทำได้แค่จ้องเขม็งใส่เขาด้วยสองตาที่ดุร้ายเท่านั้นมรุเดชหัวเราะเยาะ"เบญญา ท่าทางโมโหเกรี้ยวกราดแบบนี้ของเธอ มันทำให้ฉันรู้สึกสนใจมากกว่าท่าทางที่เหี่ยวเฉาไร้ชีวิตชีวาก่อนหน้านี้ของเธอเยอะเลย! เดิมทีก็กะว่าจะรอให้สุขภาพของเธอหายดีก่อนแล้วค่อยจัดการกับเธอ ตอนนี้ดูเธอสภาพจิตใจดีขนาดนี้ คิดว่าไม่จำเป็นต้องรอแล้วก็ได้มั้ง!"พูดจบก็ฉีกกระชากเสื้อของเบญญา กระดุมกระเด็นตกลงบนพื้นเกิดเสียงดังฟังชัดการต่อต้านขัดขืนทั้งหมดของเบญญาภายใต้ร่างกายของมรุเดชล้วนแต่ไม่มีประโยชน์ทั้งสิ้น เธอเกลียดตัวเองที่อ่อนแอแบบนี้ ถูกมรุเดชบีบบังคับยอมจำนนได้อย่างง่ายดายตอนที่มรุเดชจูบเธอเธอก็กัดปากของเขาไปหลายที ในปากเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดแม้แต่ส่วนลึกในลำคอก็ยังเต็มไปด้วยกลิ่นคาว เธอเบี่ยงหน้าไปถุยเลือดออกมาเลือดไหลออกมาจากมุมปากของเธอมาถึงติ่งหูหยดลงบนหมอนสีขาวที่อยู่ข้างล่างหัว ราวกับกุหลาบแดงหนึ่งดอกที่เบ่งบานอยู่บนหิมะเลือดของเบญญาทำให้มรุเดชรู้สึกตกใจ ความโหดร้ายรุนแรงหายไปจนหมดเกลี้ยงในทันทีเพราะว่าเห็นเลือดของเธอ มรุเดชบีบกรามของเธอบังคับให้เบญญาอ้าปาก ตรวจดูช่องปากของเธอด้วยการกระทำที่แข็งกร้าวเขานึกว่าเบญญากัดลิ้นตัวเอง แต่พอเห็นว่าที่ลิ้นไม่ได้มีบาดแผลอะไร เลือดก็ไม่ได้ออกมาจากในคอ เขาก็ถอนหายใจออกมาทันทีดูเหมือนว่าเบญญาจะมองความคิดภายในใจของเขาออก เธออ้าปากพ่นน้ำที่ผสมเลือดลงไปบนพื้น"มรุเดช นายมองฉันขนาดนี้ ทำไม...นายกลัวว่าฉันจะกัดลิ้นฆ่าตัวตายหรือไง..."
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ห้วงอาวรณ์ คืนสู่วันวาน