หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1005

ในตอนแรกรษิกาคิดว่าพวกเขาทั้งคู่คงจะไม่สามารถรับมือกับงานทั้งหมดได้อย่างแน่นอน

แต่เนื่องด้วยเด็กๆ ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ดังนั้นเธอจึงไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะของฝากที่เธอเตรียมมาหรือไม่

ทั้งรษิกาและเจตนินจัดการกับเด็กๆ ได้อย่างเป็นระเบียบ

บางทีอาจเป็นเพราะสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนี้อยู่ในเมืองและมีสิ่งอำนวยความสะดวกที่ดีกว่าเมื่อเทียบกับสถานที่ที่ผ่านมา

นอกจากความพิการตั้งแต่กำเนิดแล้ว เด็กๆ ส่วนใหญ่สบายดี

เมื่อจำนวนของเด็กๆ ที่กำลังต่อแถวอยู่ลดลง รษิกาจึงรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น

ขณะที่เด็กคนสุดท้ายของแถวเดินเข้าไปในเต็นท์ รษิกาก็เอื้อมมือไปหยิบตุ๊กตากระต่ายน้อยออกมามอบให้เขา

เด็กชายเงยหน้าขึ้นมองเธอก่อนจะพูดขอบคุณด้วยความสุภาพ “ขอบคุณครับ คุณรษิกา!”

จากนั้นเขาก็หยิบตุ๊กตากระต่ายจากมือรษิกาด้วยความอ่อนโยน

รษิกาอดไม่ได้ที่จะลูบหัวเขาด้วยความเอ็นดูพร้อมกับยิ้มแย้มขึ้นมา ทันใดนั้น เธอก็สังเกตเห็นว่าเขาดูหน้าตาซีดเซียวเป็นอย่างมาก เมื่อเห็นเช่นนั้นเธอก็รู้สึกใจไม่ดีขึ้นมาทันที เธอถามเด็กชายอย่างกังวลว่า “หนูรู้สึกไม่ค่อยสบายตัวใช่ไหมจ๊ะ?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นเด็กชายก็ขมวดคิ้วพร้อมกับครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบด้วยท่าทีลังเลว่า “บางครั้งผมก็รู้สึกว่าใจของผมมันสั่นๆ ครับคุณรษิกา”

คำพูดของเด็กชายทำให้รษิกาขมวดคิ้วขึ้นมาทันที เธอะจึงถามต่อว่า “หนูช่วยบอกรายละเอียดของอาการเพิ่มเติมอีกหน่อยได้ไหม?”

เด็กชายครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ “บางครั้งใจมันก็เต้นเร็วมาก แต่สักพักมันก็กลับมาเป็นปกติครับ”

นี่เป็นอาการทั่วไปของภาวะหัวใจเต้นผิดจังหวะ

รษิกามองเจตนินก่อนจะบอกเด็กชายตรงหน้าว่า “หนูน้อย หนูขึ้นไปนอนบนเตียงนี้ได้ไหมจ๊ะ? ฉันอยากจะตรวจหนูเพิ่มเติมน่ะ”

เด็กชายปีนขึ้นไปบนเตียงด้วยความเชื่อฟัง

จากนั้นรษิกาก็เริ่มวัดชีพจรของเขา

ในขณะเดียวกันเจตนินก็กำลังเปิดใช้งานเครื่องมือที่อยู่ข้างๆ พวกเขา

หลังจากนั้นไม่นานความสงสัยที่พวกเขาทั้งสองคนมีก็ได้รับการยืนยัน