หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1775

“แม่ มันคือความจริง ไม่ว่าแม่จะเชื่อหรือไม่ อชิกับเบนนี่เป็นลูกของผมเอง พวกเขาเกิดมาเมื่อหกปีก่อนพร้อมกันกับไอวี่ แล้วมันก็มีเหตุการณ์แปลกๆ เกิดขึ้น ทำให้รษิกาคิดว่าไอวี่ตายไปตั้งแต่แรกคลอด ผมคิดว่าคนที่ได้รับหน้าที่ให้พาไอวี่กลับมาตอนนั้นเป็นคนของคุณปู่ เขาคงไม่คิดเหมือนกันว่ารษิกาจะให้กำเนิดแฝดสามแล้วพาลูกชายผมสองคนนั้นจากไปพร้อมกับเธอ”

ความจริงนั้นในบางครั้งก็แปลกประหลาด

กระนั้น การเปิดเผยของคมสัน การยอมรับของรษิกา และความรักตามสัญชาตญาณระหว่างเขา อชิ และเบนนี่ก็ทำให้เลอศิลป์เชื่อว่ามันคือความจริง

แต่ศศิตาไม่มีทางเชื่อได้ลง

เธอขึ้นเสียงและพูดอย่างเข้มงวดว่า “เลอศิลป์ ลูกอาจจะหูหนวกตาบอดหลงเชื่อทุกอย่างที่รษิกาบอกลูก แล้วมันสำคัญตรงไหน? นี่มันก็แค่เรื่องที่เธอสร้างขึ้นมาเล่าให้ลูกฟังอีกแบบนึงใช่ไหมล่ะ? มันไม่พอเหรอที่เธอทำให้เด็กสองคนนั้นเป็นลูกทูนหัวของลูกเมื่อไม่นานมานี้ ตอนนี้เธอยังหลอกลูกให้เชื่ออีกว่าพวกเขาเป็นลูกแท้ๆ ของลูกงั้นเหรอ? ผู้หญิงคนนั้นแต่งเรื่องเก่งจริงๆ!”

แม้แต่สายตาของศศิตาที่มองเลอศิลป์ก็ยังเปลี่ยนไปในขณะที่เธอพูด

เธอสงสัยว่ารษิกาหลอกลวงเลอศิลป์ด้วยการให้ยาบางอย่าง รษิกาเก่งเรื่องการแพทย์เป็นอย่างมาก มันก็คงไม่ยากเย็นอะไรถ้าเธอจะทำยาสักอย่างที่สามารถจูงใจคนอื่นได้ ทำให้คนที่โดนยาเสียสติไป

“ไม่ครับแม่ ไม่ใช่อย่างนั้น ผมรู้ว่ามันยากที่จะเชื่อสิ่งที่ผมพูดไป แต่มันเป็นความจริงครับ”

เลอศิลป์ไม่คิดว่าเขาจะทำให้แม่เข้าใจได้อย่างแจ่มแจ้งในคราวเดียว

“เลอศิลป์ ลูกต้องคิดเรื่องนี้ให้ดีๆ รษิกาเป็นผู้หญิงเจ้าเล่ห์ที่น่ากลัว เธอจะพอใจแค่ให้เด็กสองคนนั้นเป็นลูกทูนหัวของลูกได้ยังไง? นี่เธอคิดจะหลอกให้ลูกเชื่อว่าพวกเขาเป็นลูกแท้ๆ ของลูก เพื่อที่จะฮุบสิทธิ์ในการสืบทอดทรัพย์สมบัติของตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์ใช่ไหม?”

ศศิตาไม่ได้เอ็นดูรษิกามาตั้งแต่แรก ดังนั้น คำพูดของเลอศิลป์กลับยิ่งทำให้เธอสงสัยมากยิ่งขึ้น และเธอก็คิดไปเองว่าทุกเรื่องนั้นเป็นสิ่งที่รษิกาวางแผนไว้มาโดยตลอด

“เธอคงหาทางแก้แค้นครอบครัวของเราที่ทิ้งเธอไปเมื่อหกปีก่อน แม่ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้หญิงที่เต็มไปด้วยความแค้นคนนั้นจะน่ากลัวอย่างนี้!”