หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1774

สีหน้าของศศิตาแข็งค้างและเย็นชาไปทันที “แม่ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น แม่ไม่ได้บอกว่าชีวิตของรษิกาไม่สำคัญ แม่แค่สงสัยว่าลูกได้คิดถึงผลที่จะตามมาของการทำแบบนี้บ้างไหม ถึงพ่อแม่ของอรอุษาเขาจะเชื่อว่ามันเป็นความจริง แต่ชื่อเสียงของอรอุษาหลังจากลูกประกาศออกไปจะเป็นยังไง? เราไม่ต้องคิดถึงเรื่องนี้กันเลยเหรอ?”

เลอศิลปืไม่อยากจะขัดแย้งกับแม่ของเขา

เขาครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่หนึ่งก่อนจะมีน้ำเสียงอ่อนลงขณะที่ตอบว่า “ผมคิดถึงเรื่องนั้นไว้แล้ว แม่ถามอรอุษาเองก็ได้ ผมทำลงไปหลังจากที่เธอให้ความยินยอม”

ศศิตาเลิกคิ้ว “แน่นอนว่าเธอจะตอบตกลง อรอุษามักจะดูแลลูกดีเสมอตั้งแต่ยังเด็ก เธอยอมตามใจลูกโดยปล่อยให้ลูกได้ของเล่นทุกอย่างที่ลูกอยากได้ เธอเป็นคนใจดี”

เลอศิลป์พูดไม่ออก

เขารู้สึกว่าศศิตาเตรียมตัวจะอาละวาดกับเรื่องนี้

“แม่พูดผิดเหรอ?” ศศิตาก้าวร้าวมากขึ้น “ถึงอรอุษาเห็นด้วยกับเรื่องนี้ ลูกก็ยิ่งไม่ควรจะเฉยเมยแบบนั้น อย่างน้อยก็ควรจะไปบ้านลีลาพลเพื่ออธิบายเรื่องนี้กับพ่อแม่ของเธอหน่อยไหม?”

“แม่พูดถูก ผมละเลยในการจัดการเรื่องนี้จริงๆ ผมจะเดินทางไปที่บ้านตระกูลลีลาพลเอง” เลอศิลป์พูดอย่างอ่อนโยน เขายอมรับว่ามองข้ามเรื่องนี้ไป

ศศิตาได้ยินคำพูดของลูกชายที่เต็มไปด้วยน้ำเสียงประนีประนอม แต่เธอก็ยังโมโหอยู่ จึงโวยวายต่อไป “แม่ใช้เวลาไปมากมายในการพูดคุยเรื่องงานแต่งงานและงานฉลองกับรัชตะ ลีลาพล พ่อของอรอุษา แล้วมันก็ยิ่งใหญ่มากด้วย ตอนนี้แม่ขายหน้ามากจริงๆ!”

เลอศิลป์รู้สึกปวดใจ ดูเหมือนแม่จะสนใจแต่เรื่องกำจัดรษิกาออกไป และอยากให้ฉันแต่งงานกับคนอื่นเร็วๆ เท่านั้น

แต่เขาก็ยอมจำนนต่อผู้อาวุโส จึงตอบไปว่า “แม่ครับ ผมทำลงไปอย่างหุนหันพลันแล่นจริงๆ ผมเสียใจ โอเคไหม? ทำไมแม่ไม่เลือกเวลาแล้วเชิญคุณรัชตะออกมาข้างนอกล่ะครับ? ผมจะแสดงความขอบคุณและขอโทษพวกเขาเมื่อพบกัน”

ศศิตาไม่คิดเลยว่าเลอศิลป์จะพูดจาอ่อนโยนและยอมผ่อนปรนในทันทีเช่นนี้

เมื่อก่อน พวกเขามักจะประจันหน้ากันอย่างหัวแข็ง แต่ตอนนี้เขากลับเข้าหาเธออย่างโอนอ่อนมากกว่าเดิม

เธอพูดไม่ออกและไม่รู้จะระบายความไม่พอใจอย่างไรดีหลังจากนั้น ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ารษิกายังเกาะติดได้เหนียวแน่นขนาดนี้!