หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1007

“รษิกาอยู่ไหน?”

ในที่สุดเสียงของเลอศิลป์ก็ดังขึ้นอีกครั้งหลังจากที่เงียบไปสักพัก

เจตนินเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะหัวเราะแล้วพูดออกมาว่า “ตอนนี้คุณรษิกากำลังยุ่งอยู่ มีอะไรคุณบอกผมไว้ได้เลย เดี๋ยวผมจะไปบอกเธอให้ครับ ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นเลอศิลป์ก็ทำสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นทันที

รษิกากับเจตนินอยู่ด้วยกันอีกแล้วเหรอ? แล้วเธอก็ทิ้งของส่วนตัวไว้กับเขาเนี่ยนะ?

เมื่อเขานึกได้ว่าเขาโทรมาเพื่ออะไร จู่ๆ บรรยากาศรอบตัวของเลอศิลป์ก็เปลี่ยนไปด้วยความน่ากลัว

ขณะเดียวกัน ครรชิตที่ยืนอยู่ตรงข้ามเลอศิลป์กลับรู้สึกหัวใจเต้นแรงขึ้น เมื่อเห็นใบหน้าบึ้งตึงของเจ้านาย

บ้าเอ๊ย ใครหน้าไหนมันมารับโทรศัพท์เนี่ย? ใครกันที่ทำให้คุณเลอศิลป์โกรธได้ขนาดนี้?

“ไม่จำเป็น” เลอศิลป์ตะคอกกลับด้วยความเย็นชา “ถ้าตอนนี้เธอยุ่ง เดี๋ยวผมจะโทรไปคุยกับเธอใหม่เอง”

ในขณะเดียวกันเจตนินขมวดคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย “ผมเกรงว่าคุณอาจจะเข้าใจอะไรบางอย่างผิดไปนะครับคุณเลอศิลป์ ผมแค่มาทำงานกับคุณรษิกาอยู่ข้างนอก หากคุณไม่เชื่อผม ผมจะไปเรียกเธอมารับสายตอนนี้ก็ได้นะ”

ขณะที่พูด เจตนินก็สั่งคนที่อยู่ข้างๆ เขาให้ไปเรียกรษิกามา “ช่วยไปตามคุณหมอรษิกามาที…”

ก่อนที่เขาจะพูดจบเลอศิลป์ก็พูดขัดจังหวะขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “เอาล่ะ ผมเชื่อว่าคุณแค่ไปทำงานกับรษิกาเฉยๆ ยังไงก็ตามผมหวังว่าอย่างน้อยคุณก็ควรรู้ว่าอะไรควรไม่ควรด้วย อยู่ห่างจากเธอถ้าเกิดว่าไม่ได้มีงานอะไร ผมบอกไว้เลยว่าผมไม่รังเกียจที่จะสั่งสอนคุณหรอกนะ”

พูดจบเขาก็กดวางสายโดยไม่รอคำตอบจากเจตนินที่กำลังมองหน้าจอโทรศัพท์ที่ดับลงด้วยความขบขัน

ฉันแค่ล้อเขาเล่นนิดหน่อยเอง ใครจะไปรู้ว่าคุณเลอศิลป์เขาจะเป็นกังวลและมาข่มขู่ฉันจริงๆ ดูเหมือนว่ารษิกากับคุณเลอศิลป์จะสนิทสนมกันมากกว่าที่ฉันคิดไว้มาก หรือเขาอาจจะคิดแบบเดียวกับที่ฉันคิดกับรษิกานะ

เมื่อคิดได้เช่นนั้น เจตนินจึงชำเลืองมองต้นเสียงของรษิกาที่อยู่นอกเต็นท์อย่างมีเลศนัย

ฉันสงสัยเหลือเกินว่าเลอศิลป์มีความหมายกับเธอยังไง

เลอศิลป์อย่างนั้นเหรอ?