หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1047

วันจันทร์ ศศิตาก็ไปส่งไอรดาที่โรงเรียนอนุบาล

โรงเรียนอนุบาลแห่งใหม่นี้ไม่ได้หรูหรามากว่าโรงเรียนเดิมมากนัก

อย่างเดียวที่ต่างกันคือคุณครูและเพื่อนๆ ร่วมชั้น

อย่างไรก็ตามศศิตารู้สึกพอใจกับการตัดสินใจของเธอ

ในที่สุดหลานของฉันก็อย่างห่างจากลูกๆ ของรษิกา! อย่างไรก็ตามเธอสามารถมีเพื่อนใหม่ๆ มากมายได้ที่นี่

ศศิตาคิดวนเวียนอยู่กับอนาคตอันสดใสของไอรดา จนเธอละเลยความรู้สึกของไอรดาไปโดยสิ้นเชิง หลังจากส่งเด็กหญิงให้กับคุณครูแล้ว ศศิตาก็หันหลังและเดินจากไป

คุณครูขมวดคิ้วขณะที่ก้มลงมองดูใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาของไอรดา

เด็กๆ ที่เข้าเรียนที่นี่มักจะมาจากครอบครัวที่ร่ำรวยหรือมีชื่อเสียง ดังนั้นพวกเขานั้นจะได้รับการเลี้ยงดูและเติบโตมาอย่างดี

พอแม่ของพวกเขาแทบจะจัดการทุกสิ่งทุกอย่างไว้ให้กับลูกๆ ราวกับไข่ในหิน

หากพ่อแม่เหล่านั้นพบว่าลูกๆ ของพวกเขาร้องไห้อยู่ที่โรงเรียน วันรุ่งขึ้นเธอเองออาจจะถูกไล่ออกได้เลย

เมื่อคิดได้เช่นนั้น คุณครูจึงย่อตัวลงเพื่อปลอบโยนเด็กหญิง “เป็นเด็กดีนะคะไอวี่ เพื่อนๆ กำลังรอหนูอยู่ในห้อง หนูเป็นเด็กที่น่ารักมาก ครูมั่นใจว่าเพื่อนๆ จะชอบหนู!”

ตอนที่ครูกำลังปลอบใจไอรดาอยู่นั้น เธอก็รู้ได้ในทันทีว่าเด็กหญิงเป็นคนอ่อนไหวและเป็นคนเงียบๆ ดังนั้นการร้องไห้ของเธอจึงไม่ได้ทำให้ใครต้องรำคาญ แต่อาจทำให้คนอื่นรู้สึกไม่ดีกับเธอเท่านั้น

คำปลอบใจของคุณครูนั้นไม่ได้ช่วยอะไรเลย ไอรดายังคงเอาแต่ก้มหน้าร้องไห้

คุณครูถึงกับชะงัก สิ่งเดียวที่ครูทำได้คือการพาเธอเข้าไปในห้องเรียนและแนะนำให้เธอรู้จักกับเด็กคนอื่นๆ

ไอรดานั้นดูอ่อนหวานและน่าเอ็นดู เด็กๆ คนอื่นๆ จึงพากันมารวมตัวล้อมรอบเธอเพื่อปลอบใจ

แต่ไอรดากลับเมินเฉยใส่พวกเขา เธอเอาแต่บีบมือตัวเองขณะที่ยังคงร้องไห้ไม่หยุด

ด้วยความเป็นห่วง เด็กคนหนึ่งจึงจับมือไอรดาเพื่อหวังว่าเธอหันจะสนใจพวกเขา

อย่างไรก็ตามการสัมผัสนั้นทำให้ไอรดาตกใจ เธอถอยห่างออกจากเพื่อนๆ และกรีดร้องออกมา

เด็กคนนี้…ดูไม่ปกติเอาเสียเลย

คุณครูยอมแพ้และคิดว่า ไม่เป็นไรหรอกตราบใดที่เธอไม่รบกวนเพื่อนคนอื่นๆ