หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1049

ไอรดาสะอื้นอย่างเงียบๆ ตลอดทางกลับบ้านใหญ่ของตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์

ขณะเดียวกันนั้นเองศศิตาก็กำลังสงบใจตัวเองให้เย็นลง

เธอปวดใจเมื่อเห็นไอรดาร้องไห้ออกมา

“ย่าไม่ได้อยากจะโมโหใส่หนูเลยนะ อย่าแค่ทำให้หนูกลัว อย่าร้องไห้ไปเลย”

แน่นอนว่าไอรดาไม่เชื่อใจเธออีกต่อไป เธอเม้มปากขณะที่น้ำตายังคงไหลพรากอาบแก้ม

ศศิตาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพยายามเกลี้ยกล่อมเธอ

อย่างไรก้ตามนอกจากจะไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นแล้ว ตอนนี้ดวงตาของไอรดายังบวมจัดเนื่องจากการร้องไห้หนักมากอีกด้วย

ขณะที่เลอศิลป์ที่กำลังเป็นห่วงไอรดานั้น เขามาหาเธอหลังจากที่เสร็จงานในวันนั้นแล้ว

“ทำไมเธอถึงร้องไห้หนักขนาดนี้?”

เขาขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าดวงตาของไอรดาบวมปูดมากเพียงใด

ศศิตาอดที่จะรู้สึกผิดไม่ได้ “มันเป็นเพราะว่าเธอยังเข้ากับสังคมใหม่ไม่ได้ แต่ถึงยังไงมันก้แค่วันแรก วันต่อๆ ไปเธอก็น่าจะค่อยๆ ดีขึ้น”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เลอศิลป์ก็เหลือบมองไอรดาด้วยความสงสัย

ฉันเคยไปส่งไอวี่ที่โรงเรียน เนื่องจากเธอเป็นออทิสติก เธอจึงอาจไม่เข้าใจว่าสังคมภายนอกเป็นอย่างไร แม้ว่าไอวี่จะรู้สึกว่าเธออยู่ในสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคย แต่เธอก็จะซ่อนตัวอยู่ที่มุมหนึ่งของห้องและหลีกเลี่ยงที่จะพูดคุยกับคนอื่น เธอร้องไห้หนักขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน?

อย่างไรก็ตามเนื่องจากไอรดาไม่ยอมพูดอะไรเลย เลอศิลป์ก็ไม่อาจรู้ได้ว่าความจริงคืออะไร

“ถ้าไอวี่เข้ากับที่นั่นไม่ได้ ก็ไม่ต้องให้เธอไปอีก ผมจะให้ไอวี่อยู่ที่บ้านและหาครูมาสอนที่บ้านเธอเอง”

เขาเอ่ยเช่นนั้นพร้อมกับยื่นมือให้ลูกสาวของเขา

แม้ว่าไอรดาจะยังโกรธพ่อของเธออยู่ แต่ตอนนี้เธอไม่ชอบย่าของเธอยิ่งกว่า เธอกอดแขนของพ่อเอาไว้แน่น น้ำตาไหลอาบหน้า

เมื่อเลอศิลป์สังเกตเห็นปฏิกิริยานั้น เขาก็รู้ในทันทีว่าการคาดเดาของเขานั้นถูกต้อง แม่ของฉันน่าจะทำให้เธอร้องไห้ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง