หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1092

ฝนทิพย์ไม่กล้าถามอะไรต่อหลังจากนั้น

เช้าวันต่อมา เธอเชิญให้จิตแพทย์มาที่บ้าน

“เขาเป็นจิตแพทย์ที่เก่งที่สุดในโรงพยาบาลของเรา คุณจะถามอะไรเขาก็ได้”

ชายร่างผอมสูงที่อยู่ข้างๆ ฝนทิพย์ทักทายอัญชสาอย่างสุภาพ “สวัสดีครับ คุณอัญชสา”

อัญชสาพยักหน้า “ขึ้นไปคุยกันข้างบนเถอะ”

เช่นนั้นแล้ว เธอก็เดินนำฝนทิพย์และจิตแพทย์ไปที่ห้องทำงานที่ชั้นสอง

ฝนทิพย์เดินตามเธอไปอย่างสับสน

เธอคิดว่าอัญชสามีอะไรบางอย่างที่เป็นความลับหรือไม่ก็เป็นเรื่องส่วนตัว

แต่ท่าทางที่อัญชสาทำนั้นชัดเจนว่าเธอไม่ได้รังเกียจที่ฝนทิพย์จะได้ฟังเรื่องของเธอด้วย

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่น่ะ? อัญชสา”

อัญชสาไม่ได้ตอบเธอในทันที

หลังจากเข้าไปในห้องทำงานแล้ว อัญชสาก็หันกลับมาถามจิตแพทย์ว่า “ฉันจะต้องพูดคุยยังไงบ้างกับเด็กที่เป็นออทิสติก? แล้วฉันจะทำยังไงให้เธอชอบฉันเร็วๆ?”

คำพูดเหล่านั้นทำให้ฝนทิพย์รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น “คุณกำลังพูดถึงไอรดาอยู่เหรอ?”

อัญชสาพยักหน้ายืนยัน แต่สายตาของเธอยังคงจับจ้องจิตแพทย์อยู่

จิตแพทย์ขมวดคิ้วและเริ่มพูดช้าๆ ว่า “เอ่อ… เด็กทุกคนมีความแตกต่างกัน และสัญญาณในการแสดงออกก็แตกต่างกันไปด้วย ผมไม่รู้ถึงแผนการที่เจาะจง แต่สิ่งหนึ่งที่คุณต้องมีระหว่างพูดคุยกับเด็กที่เป็นออทิสติก นั่นคือความอดทน”

“มีอย่างอื่นอีกไหม?”

จิตแพทย์ส่ายหน้า “ผมไม่สามารถให้คำตอบที่เหมาะสมได้หรอกครับ จนกว่าผมจะได้คุยกับเธอเอง”

สรุปแล้วก็คือ คำพูดของเขานั้นไม่มีประโยชน์สำหรับอัญชสาเลย

อดทน อดทน อดทน มีแต่อดทนทั้งนั้น! ฉันเบื่อจะได้ยินคำว่าอดทนแล้ว! ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเลอศิลป์ย้ำคำนี้กับฉันไปกี่ครั้งเมื่อวานนี้ นังเด็กนั่นน่ารังเกียจสำหรับฉันจะตายไป ฉันไม่มีโอกาสจะได้ใกล้ชิดเธอด้วยซ้ำ แล้วมันจะมีประโยชน์อะไรที่จะมานั่งอดทนอยู่แบบนี้? ถ้าฉันยังล่าช้าต่อไปล่ะก็ ใครจะยืนยันได้ว่าเลอศิลป์จะไม่เปลี่ยนใจไปอีกหน?