หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1108

“กินข้าวให้เสร็จ แล้วคุณอัญชสาจะส่งลูกไปโรงเรียน”

เลอศิลป์ละสายตาจากไอรดา โดยไม่ให้โอกาสเด็กหญิงถามอะไรเพิ่มเติม

แม้ว่าไอรดาจะสับสน แต่เธอก็ไม่กล้าถามอะไรต่อเมื่อเห็นใบหน้าบึ้งตึงของพ่อ เธอกลับทานอาหารเช้าอย่างเชื่อฟังแทน

เมื่อถึงเวลาอาหารเช้าเสร็จ เธอก็สายแล้ว

อัญชสาบอกลาเลอศิลป์ก่อนจะไปส่งเด็กหญิงที่โรงเรียน

เลอศิลป์ขมวดคิ้วขณะที่เขาจ้องมองร่างที่กำลังจะจากไปของทั้งคู่ก่อนที่จะพูดว่า "เดี๋ยวก่อน"

อัญชสาชะงักฝีเท้าไปทันทีเมื่อได้ยินเสียงของเขา หัวใจของเธอบีบรัดแน่น

เลอศิลป์ไม่ได้จะเปลี่ยนใจใช่ไหม?

แม้ว่าเธอจะกลัว แต่อัญชสาก็ยังคงยิ้มแย้มแจ่มใส “มีอะไรอีกหรือเปล่าคะ? เลอศิลป์”

ขณะที่อัญชสาจูงมือเธอไว้ ไอรดาก็จ้องมองพ่อของเธอด้วยสายตาที่สดใสและชัดเจน นอกจากนี้ เธอยังรู้สึกว่าพ่อของเธอจะเปลี่ยนใจและยินยอมให้เธอโดดเรียน

เลอศิลป์ลังเลอยู่ครู่หนึ่งขณะที่เขาสบตาพวกเธอ

หลังจากผ่านไปหลายวินาที คิ้วของเขาก็ผ่อนคลายลงราวกับว่าเขาได้ตัดสินใจแล้ว

“อย่าดื้อกับครูและเพื่อนร่วมชั้นใหม่เหมือนครั้งก่อนนะ ไอวี่ พ่อจะติดต่อกับครูของลูกเป็นครั้งคราว ว่าลูกเป็นยังไงบ้างที่โรงเรียน”

เด็กหญิงพองแก้มของเธออย่างไม่เต็มใจ “หนูเข้าใจแล้วค่ะ”

อัญชสาถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความโล่งอก รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอก็จริงใจมากขึ้นเช่นกัน

“ฉันจะคุยกับครูของเธอให้ค่ะ มีอะไรอีกไหม? ถ้าไม่มีแล้ว ฉันจะไปกับไอวี่ก่อนนะคะ เธอสายแล้ว”

เลอศิลป์พยักหน้าอย่างไม่คิดอะไรมาก

อัญชสาพาเด็กหญิงออกไปด้วยรอยยิ้ม

เมื่อขึ้นรถ ไอรดาก็นั่งอย่างระมัดระวังที่เบาะหลัง และเม้มปากโดยไม่ยอมพูดอะไรสักคำ

อัญชสาพยายามพูดเพื่อสร้างสายสัมพันธ์กับเด็ก

นักเรียนคนอื่นๆ คงจะคิดว่าฉันเป็นคนประหลาด ไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่มีคิดว่าจะอยู่ในโรงเรียนนั้นได้นาน ฉันจะกลับมาอยู่กับอชิและเบนนี่ เมื่อพ่อกับแม่กลับมาคืนดีกัน!