หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1134

ระหว่างนั้น ไอรดากับภัคจีราคือสองคนที่เหลืออยู่ตรงทางเข้าโรงเรียน

“ไอวี่ วันนี้ใครจะมารับหนูเหรอจ๊ะ? มีคนมารับหนูช้าแบบนี้ไหมตอนที่อยู่โรงเรียนเก่า?” ภัคจีราพยายามสอบถามไอรดาอย่างอดทน เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เจอกับสถานการณ์แบบนี้

ไอรดาเม้มปากและเงียบไปราวกับไม่ได้ยินภัคจีราเลยแม้แต่น้อย

เธอไม่เคยอยากจะมาโรงเรียนใหม่เลย และตอนนี้เธอถูกปล่อยให้รอเป็นเวลานาน เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหดหู่

ขณะที่ภัคจีรากำลังคิดว่าจะโทรหาเลอศิลป์ รถคันหนึ่งก็ค่อยๆ เคลื่อนเข้ามาจอดข้างๆ พวกเธอ

อัญชสาลงมาจากรถด้วยสีหน้าเป็นกังวล

“ฉันขอโทษที่มาช้าค่ะ ครูภัคจีรา พอดีรถติดมากๆ เลย” หลังจากพูดเช่นนั้นกับภัคจีราแล้ว เธอก็หันไปมองไอรดาเป็นเชิงขอโทษ “ฉันขอโทษที่ทำให้เธอต้องรอนะไอวี่ ต่อไปฉันจะออกมาเร็วขึ้น!”

ไอรดายังคงเบะปากอยู่เงียบๆ

เมื่อเห็นเช่นนั้น ภัคจีราก็พยายามคลี่คลายสถานการณ์ด้วยรอยยิ้ม “เป็นปกติที่เด็กๆ จะงอนเวลาที่ต้องรอนานๆ ค่ะ เดี๋ยวอีกไม่นานก็ดีขึ้น”

อัญชสาพยักหน้ารับรู้ เธอดึงไอรดาไปอยู่ข้างๆ จากนั้นก็บอกลาภัคจีราแล้วพาไอรดาไปขึ้นรถ

อัญชสากล่าวขอโทษไอรดาไปตลอดทางกลับบ้าน

“ฉันขอโทษจริงๆ นะ ฉันอยู่ไกลจากโรงเรียนมาก แล้วก็ไม่คิดเลยว่ารถจะติดหนักขนาดนั้น”

ไอรดาก้มหน้านิ่ง เธอไม่สนใจคำพูดของอัญชสาขณะกำลังไขว้นิ้วตัวเองเล่น

เมื่อพวกเธอมาถึงบ้านฟ้าศิริสวัสดิ์แล้ว เลอศิลป์ก็กำลังจะโทรหาอัญชสาพอดี

พอได้เห็นรถของเธอจอดนิ่ง เขาก็ขมวดคิ้ว

คุณอัญชสาพูดด้วยน้ำเสียงนั้นในรถ ถ้าทั้งหมดนี้เป็นแค่การแสดง ทำไมเธอถึงต้องเสแสร้งต่อหน้าฉันด้วยล่ะ?