หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1146

ยี่สิบนาทีต่อมา รถของเลอศิลป์ค่อยๆ เคลื่อนเข้ามาจอดหน้าโรงเรียน

สีหน้าของชายคนนั้นยังคงไร้อารมณ์ขณะที่เขาลงจากรถและปิดประตูรถอย่างแรง จากนั้น เขาก็เดินตรงไปที่ห้องเรียนของไอรดาพร้อมกับสายตาที่เหมือนว่ามีพายุกำลังก่อตัวอยู่

รษิกา จารุวิทย์! เธอมาทำอะไรที่นี่ในห้องเรียนของไอวี่? เธอพูดเองไม่ใช่เหรอว่าเธอจะไม่ยุ่งเกี่ยวเรื่องของไอวี่อีกต่อไป?

เลอศิลป์โกรธมากเมื่อคิดถึงการแยกทางที่ไม่น่าพอใจครั้งล่าสุดและคำพูดของภัคจีราก่อนหน้านี้

ในขณะเดียวกัน รษิกาก็ตามภัคจีราไปที่ห้องทำงานและรอให้เลอศิลป์มาถึง

รอยแดงบนมือของไอรดาไม่ได้หายไป เมื่อเห็นเช่นนั้น ภัคจีราก็ขอให้ใครสักคนเอาชุดปฐมพยาบาลมาให้

รษิกาอุ้มไอรดาไว้ในอ้อมแขน เธอใช้ยาทาบริเวณรอยแดงและถูยาเบาๆ เพื่อให้ยาซึมได้ดียิ่งขึ้น

ในระหว่างนั้น ภัคจีราก็กำลังมองพวกเขาจากอีกฝั่งด้วยความระมัดระวัง

ความเงียบสงัดเข้าปกคลุมห้องทำงาน

จนกระทั่งมีบางคนเคาะประตูห้อง

ผู้คนในห้องทำงานกลับมารู้สึกตัวและมองไปที่ประตูพร้อมกัน

ภัคจีราเดินไปเปิดประตู

ในทางกลับกัน รษิกากระวนกระวายใจมาก มือของเธอที่กำลังทายาบริเวณรอยแดงของไอรดาก็ชะงักเช่นกัน

“คุณเลอศิลป์ สวัสดีค่ะ” หัวใจของภัคจีราเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อเธอเห็นบุคคลนี้ที่ประตู หลังจากทักทายเขาอย่างสุภาพแล้วก็พาเขาเข้ามาด้านใน

รษิการู้สึกหัวใจเต้นแรง เธอจึงก้มหน้าลงและไม่กล้ามองที่ประตู