หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1149

เลอศิลป์หันมาหารษิกา เหมือนสัมผัสได้ถึงสายตาของเธอ

รษิกาตกตะลึงเมื่อสบตากับเขา เธอใช้เวลาครู่หนึ่งถึงจะได้สติกลับมาและส่งสัญญาณให้เลอศิลป์ห้ามผู้อำนวยการ

“ผมมีเวลาไม่มาก บอกพวกเขาให้รีบหน่อย” ราวกับว่าเขาไม่เข้าใจความหมายในสายตาที่เธอส่งให้เขา

เป็นบ้าอะไรของเขา!

ผู้อำนวยการรีบตอบตกลงและโทรหาพ่อแม่ของเด็กทันที

เมื่อชายอีกคนออกไปแล้ว รษิกาก็หันไปหาเลอศิลป์อย่างผิดหวัง “คุณไม่จำเป็นต้องทำเรื่องเล็กอย่างนี้ให้เป็นเรื่องใหญ่เลยนะ”

พวกเด็กเหล่านั้นอาจจะโกรธไอวี่หลังจากโดนพ่อแม่ของพวกเขาดุว่า บทเรียนที่ฉันจะสอนพวกเขามันก็มากพอแล้ว

สายตาของเลอศิลป์จับจ้องเด็กหญิงในแขนของรษิกาก่อนความโกรธจะหายลงไป “พ่อแม่พวกนั้นไม่สั่งสอนลูกของพวกเขาให้ดีพอและปล่อยให้มารังแกไอวี่ มันจึงเป็นเรื่องปกติสำหรับพวกเขาที่จะต้องชดเชย แล้วผลกรรมของพวกเขาจะรุนแรงมากขึ้นถ้าพวกเขาไม่ขอโทษพวกเราภายในวันนี้”

ไม่มีทางที่เขาจะยอมให้พ่อแม่ที่ปล่อยให้ลูกตัวเองรังแกคนอื่นรอดไปได้ง่ายๆ

รษิกาเปิดปากขึ้นมาแต่เธอนึกขึ้นได้ว่าเธอเป็นเพียงคนนอก เธอจึงก็ปิดปากลงอีกครั้ง

“มีอะไรหรือเปล่า? คุณรษิกา คุณได้ขู่เด็กพวกนั้นแล้วแต่คุณไม่อยากจะสอนบทเรียนให้กับผู้ใหญ่เหรอ?” เลอศิลป์ถามและมองเธอด้วยสายตาแปลกประหลาด

พวกเขาสบตากันพักหนึ่งก่อนที่รษิกาจะรีบก้มหน้าลง

“นั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันจะสื่อ นี่เป็นเรื่องของตระกูลของคุณนะ คุณเลอศิลป์ มันจะดีที่สุดถ้าคุณตัดสินใจเรื่องนี้ด้วยตัวคุณเอง”

ท้ายที่สุดแล้ว เธอก็เพียงขู่เด็กๆ เพราะเธอโกรธมาก

เลอศิลป์คอยมองเธอด้วยสายตาที่น่ากลัว ทันทีที่เขากำลังจะถามเธอว่าทำไมเธอถึงอยู่ตรงนั้น ผู้อำนวยการก็กลับเข้ามาด้านในห้องอย่างกะทันหัน

“ผมได้แจ้งพ่อแม่เกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว พวกเขาบอกว่าพวกเขาจะรีบมาที่นี่ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ได้โปรดรอพวกเขาสักครู่นะครับ คุณเลอศิลป์”

หลังจากนั้น เขาก็หันไปหารษิกาด้วยความสงสัยและถามระแวดระวังว่า “คุณคือ…”

รษิกาหันไปหาเลอศิลป์ตามสัญชาตญาณ