พอมาถึงทางเดินที่อากาศถ่ายเทมากขึ้น เจตนินถามรษิกาเกี่ยวกับอาการของเธอด้วยความกังวล “คุณรู้สึกยังไงบ้าง?”
เขาอยู่ใกล้กับขวดแก้วที่เปิดอยู่เช่นกัน แต่อาการเป็นพิษของเขาไม่รุนแรงมากนักเพราะเขาตอบสนองได้ทันเวลา
รษิกาปวดหัวมาก แต่เธอยังฝืนตัวเองเพื่อไม่ให้เวียนหัว เมื่อมองไปที่ทางเข้าของสถาบันวิจัย เธอก็ถามว่า “ทุก… ทุกคนออกจากตึกแล้วใช่ไหม?”
ก๊าซมีพิษมากและกระจายอย่างรวดเร็ว
เธอกลัวว่าจะมีนักวิจัยคนอื่นโดนสารพิษด้วยเช่นกัน
สายตาของเธอยังคงเป็นห่วงคนอื่นๆ เธออยู่ในสภาพที่อ่อนแอจนทำให้เจตนินสงสารเธอ “คุณหมอคมสันพาอพยพออกไปแล้ว ไม่ต้องห่วงนะ”
หลังจากตอบเธอ เขาก็จับข้อมือของเธอเพื่อตรวจสอบอาการ
รษิกาอยากหลีกเลี่ยงการสัมผัสทางกายภาพตามสัญญชาตญาณ แต่เธอไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงที่จะยกแขน
“มีบางอย่างผิดปกติกับปฏิกิริยานี้ ก๊าซพิษนี้ไม่ควรจะเกิดขึ้นไม่ว่าการทดลองของเราจะผิดพลาดแค่ไหนก็ตาม” เจตนินอธิบายการทดลองให้เธอฟังอย่างละเอียด
แน่นอนว่าเธอก็รู้สิ่งนั้นเช่นกัน แต่เธอไม่มีแรงที่จะพูดเรื่องนั้นกับเขาในตอนนี้
ไม่นานนัก คมสันก็เริ่มนำกลุ่มนักวิจัยออกไปจนเกือบหมด เหลือแต่นักวิจัยที่มากประสบการณ์ไว้สองสามคนเพื่อรับมือกับสถานการณ์ฉุกเฉิน
พวกเขายืนล้อมรษิกาไว้ขณะที่พูดคุยกันอย่างเผ็ดร้อน
“คุณหมอรษิกาเป็นยังไงบ้าง?”
“การทดลองที่ดูอันตรายแบบนี้ควรทำในห้องปฏิบัติการที่กำหนดไว้ไม่ใช่เหรอ? วันนี้มันเกิดอะไรกันขึ้น? ก๊าซพิษนี้มันมาจากไหน?”
คำถามมากมายเริ่มเข้ามาขณะที่ทุกคนแสดงความสงสัย
การไหลเวียนของอากาศช้าลงเมื่อมีคนมากขึ้นอยู่ที่นี้
สีหน้ารษิกาซีดลง แม้แต่เสียงไอของเธอก็เริ่มเบาลง
“คุณหมอรษิกา! ” คมสันนั่งยองลงข้างเจตนินกับรษิกา และแสร้งทำเป็นห่วง “คุณเจตนิน คุณหมอรษิกาเป็นยังไงบ้าง?”
เมื่อคมสันเห็นท่าทีที่สนิทสนมของพวกเขา สายตาของเขาก็ไม่พอใจ เจตนินควรเป็นคนที่ถูกพิษสิ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม
ขาด 1867,1868...
ขาด1860, 1861...
ขาด1804...
อัพๆๆ ค่ะ แอดดดดดดด แอดดดดดดดด อัพๆๆๆ ค่ะ แอดดดดด ^_^...
ขาด1773,1774...
ขาด1768,1770...
ขาด1663,1664,1665,1666,1668...
คนที่อัพเดท ถ้าเปนเจ้าของเว็บก็แล้วไปค่ะ แต่ถ้าเปนพนักงานกินเงินเดือน ต้องพิจารณาการทำงานตัวเอง คุณทำงานได้แย่มาก อัพขาดๆหายๆในแต่ละบท ขาดเยอะมาก หัดตรวจทานเสียหน่อยค่ะ...
ขาด1748 ค่ะ...
ขาด1748...