หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1171

แต่ละวินาทีผ่านไป แต่ประตูห้องฉุกเฉินก็ยังคงไม่เปิดออกมา

เลอศิลป์หนักใจมากขึ้นเรื่อยๆ ขณะที่รออยู่ที่ทางเดินอย่างเงียบเชียบ

ในนั้นมีผู้เชี่ยวชาญอย่างน้อยก็ห้าคน! ทำไมถึงได้นานนักนะ? ตอนนี้รษิกาเป็นไงบ้าง? บางทีฉันน่าจะเปิดประตูไปเช็คเธอหน่อย! ไม่ ฉันทำอย่างนั้นไม่ได้! ฉันต้องมีเหตุผล ใจเย็นไว้นะ เลอศิลป์…

เมื่อสลัดความคิดนั้นออกไปได้แล้ว เลอศิลป์ก็ทรุดตัวนั่งลงที่ม้านั่งตรงทางเดินอีกครั้ง

เหมือนกับที่ผู้อำนวยการนั่นพูด รษิกาเป็นหมอที่ช่วยชีวิตคนมามาก เธอเป็นคนใจดี ฉันแน่ใจว่าเธอจะไม่เป็นไร เพื่อเห็นแก่ลูกทั้งสองคนของเธอ เธอจะต้องผ่านมันไปให้ได้!

เขาหลุดออกจากภวังค์ขณะที่โทรศัพท์เริ่มดังขึ้นมา

ด้วยคิดว่าเป็นเรื่องสำคัญ เลอศิลป์จึงรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า

แต่สีหน้าเขาก็สลดลงไปเมื่อเห็นชื่ออัญชสาบนหน้าจอโทรศัพท์ เขากดตัดสายทิ้งไปโดยไม่ลังเลอะไรเลย

เขากำลังจะเก็บโทรศัพท์ไป แต่ก็เห็นเวลาและตระหนักได้ว่ามันเย็นแล้ว

ตายแล้ว เด็กๆ กำลังจะเลิกเรียน…

เขากุมขมับและเหลือบมองประตูห้องฉุกเฉิน ซึ่งยังคงปิดอยู่ และพยายามจะสงบสติอารมณ์ลง

หลังจากใช้เวลาตั้งสติอยู่พักหนึ่ง เลอศิลป์ก็กดเบอร์โทรของครรชิต

ครรชิตรับสายหลังจากโทรศัพท์ดังอยู่สองสามครั้ง

“มีอะไรให้ผมช่วยครับ? คุณเลอศิลป์” ครรชิตถามอย่างเป็นกังวล

เขาเป็นคนบอกเลอศิลป์เองว่ารษิกาโดนสารพิษ และเลอศิลป์ก็หายตัวไปนานนับตั้งแต่นั้น

เด็กทั้งสองคนยังเล็กมาก ฉันจะพาพวกเขามาเจอแม่ที่หมดสติอยู่ได้เหรอ? หัวใจเล็กๆ ของพวกเขายังไม่พร้อมรับข่าวที่น่าตกใจอย่างนี้หรอก!

ฉันก็ไม่รู้ว่ารษิกาจะหายดีและกลับบ้านได้หรือเปล่า อีกอย่าง ก็ไม่มีใครบอกได้ว่าเธอจะ… ฉันเองก็ไม่แน่ใจว่าเธอจะออกมาจากห้องฉุกเฉินโดยที่ยังมีชีวิตอยู่ได้ไหม