หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1196

ตอนนั้นเป็นเวลาดึกแล้ว รษิกาจึงคิดว่าเลอศิลป์จะไม่กลับมาหลังจากพาเด็กๆ เข้านอน ดังนั้นเธอจึงนอนบนเตียงและปล่อยให้ความคิดของเธอฟุ้งซ่านไปไกล

เธอคิดว่าเธอไม่รักเลอศิลป์แล้ว

หลังจากได้ยินคำบอกเล่าของผู้เชี่ยวชาญและเด็กๆ รวมถึงความทรงจำเล็กๆ น้อยๆ เกี่ยวกับเสียงของเลอศิลป์ตอนที่เธอหมดสติไป เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงอารมณ์ที่ปั่นป่วนอย่างรุนแรง

เลอศิลป์คิดยังไงกับฉันกันแน่?

อารมณ์ที่ปั่นป่วนทำให้จิตใจของรษิการู้สึกท่วมท้นทุกครั้งที่เธอคิดถึงเรื่องนั้น

“บอกหน่อยสิว่าคิดอะไรอยู่” ทันใดนั้นเสียงของเลอศิลป์ก็ดังก้องเข้ามาในหูของเธอ

รษิกาผงะไป เธอรีบสงบสติอารมณ์อย่างรวดเร็ว

ฉันหมกมุ่นอยู่กับความคิดมากเกินไป ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเลอศิลป์เข้ามาเมื่อไร!

“ผู้เชี่ยวชาญบอกว่าคุณต้องไม่อารมณ์เสีย ถ้ามันไม่ใช่เรื่องสำคัญ คุณควรหยุดคิดไปก่อนนะ”

เสียงของเลอศิลป์ดูสงบลงกว่าเดิม ซึ่งทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย

รษิกาใช้เวลาตั้งสติอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะพูดออกมาว่า “ทำไม… ทำไมคุณถึงกลับมาล่ะ? ดึกแล้วนะ..."

เลอศิลป์เปิดเผยอย่างตรงไปตรงมาว่า “คุณเพิ่งฟื้นและต้องการคนเฝ้าไข้ ผมปล่อยให้คุณอยู่ที่นี่คนเดียวไม่ได้หรอก”

ดวงตาของรษิกาเบิกโพลง เธอแทบไม่เชื่อหูตัวเอง

เลอศิลป์รู้ไหมว่ากำลังพูดอะไร? เขารู้ความหมายของคำพูดตัวเองไหม?

ด้วยความไม่แน่ใจในความคิดของเขา เธอจึงไม่ถามอะไรเพิ่มเติม เธอพยายามปัดเรื่องนี้ให้ตกไปโดยพูดว่า “ฉันรู้สึกดีขึ้นแล้ว คุณเลอศิลป์คะ คุณคงเหนื่อยมาก คืนนี้คุณควรจะรีบกลับนะคะ”

ดวงตาของเลอศิลป์แดงเกินกว่าที่เธอจะมองข้ามได้

ด้วยความประหลาดใจ เลอศิลป์จึงลากเก้าอี้ไปนั่งลงข้างเตียง