หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1214

จักรภพพูดขึ้นว่า “คุณเจตนิน ผมเข้าใจว่าคุณกังวลเรื่องคุณรษิกา แต่ตอนนี้มันดึกมากแล้ว ทำไมไม่กลับมาใหม่วันหลังล่ะครับ?”

เจตนินขมวดคิ้ว และพบว่ามีบางอย่างผิดปกติเกี่ยวกับปฏิกิริยาของพวกเขา

“ผมก็กำลังเดินทางกลับเหมือนกัน ถ้าคุณไม่รังเกียจ เราลงไปชั้นล่างด้วยกันดีไหม?”

จักรภพวางแขนโอบไหล่เจตนินแล้วพาชายอีกคนเข้าไปในลิฟต์อย่างเงียบๆ “คุณปู่ของผมกำลังพูดถึงพอดี ว่าต้องการไปเยี่ยมคุณปู่ของคุณ ทำไมเราไม่คุยกันว่าจะนัดพวกท่านมาเจอกันเมื่อไรดี?”

เด็กๆ อยู่แถวนั้น แม้ว่าเจตนินจะอารมณ์เสียกับสถานการณ์นี้ แต่เขาก็ไม่สามารถแสดงความไม่พอใจออกมาได้ ดังนั้น เขาจึงเดินตามจักรภพเข้าไปในลิฟต์เงียบๆ

จักรภพมองเลอศิลป์ก่อนจะกดปุ่มปิดประตูลิฟต์

เมื่อลิฟต์เริ่มลงไปเท่านั้น เจตนินก็ตระหนักถึงสิ่งที่ดูเหมือนผิดปกติ

ทุกคนบอกเขาว่ามันดึกเกินไปที่เขาจะไปเยี่ยมรษิกา แต่เลอศิลป์กลับยังอยู่ในห้องพักฟื้นของเธอ

เขามีสิทธิ์อะไรที่จะอยู่ที่นั่น?

“คุณเจตนิน จะเป็นการดีที่สุดที่จะไม่ขัดขวางความสัมพันธ์ของคนสองคน คุณไม่คิดอย่างนั้นเหรอ?” จักรภพมองเจตนินเป็นเวลานาน “คุณเป็นทายาทของตระกูลดพรงกุลเชียวนะ ผู้หญิงแบบไหนกันที่คุณจะไม่สามารถเอาชนะใจเธอได้? คุณต้องแย่งผู้หญิงคนนึงไปจากเลอศิลป์งั้นเหรอ?”

เจตนินกลับมามีสติสัมปชัญญะอีกครั้ง และมองจักรภพอย่างไม่แยแส “คุณจะไปรู้อะไร?”

จักรภพเลิกคิ้วขึ้น “ถ้ามันไม่ใช่อย่างที่ผมคิดไว้ นั่นก็คงจะดีที่สุด”

หลังจากพูดอย่างนั้น ความเงียบก็เข้าครอบงำ

แม้จะไปถึงชั้นหนึ่งแล้ว ชายทั้งสองก็ไม่พูดอะไรกันขณะเดินไปขึ้นรถของตัวเองและขับออกไป

ในขณะเดียวกัน ที่ด้านนอกห้องพักฟื้นของรษิกา เด็กทั้งสามคนก็ลดการระวังตัวลงเมื่อเจตนินจากไปแล้ว

“คุณเลอศิลป์ เราเข้าไปดูแม่ได้ไหม?”