หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1246

ทั้งสองคนก้มหน้าและกัดฟันแน่นขณะที่เดินออกไปข้างนอก พวกเธอพยายามอย่างมากที่จะไม่สนใจสายตาตัดสินที่คนเหล่านั้นส่งมา

ทันใดนั้น เสียงรถเบรกก็ดังลั่นเสียดแทงเข้าไปในหูของพวกเธอ ก่อนที่รถคันหนึ่งจะเข้ามาจอดอยู่ตรงหน้า

นาทีต่อมา พวกเธอก็ได้ยินเสียงกระแทกปิดประตูรถ

ฝนทิพย์กับอัญชสาเงยหน้ามาอย่างระมัดระวังและเห็นจักรภพยืนอยู่ต่อหน้า ใบหน้าของเขาบูดบึ้งด้วยความโมโห

“พวกเธอสองคนไปทำอะไรมา? ทำไมถึงได้อยู่ในสภาพแย่แบบนี้?”

จักรภพเห็นสภาพที่น่าสังเวชของหญิงสาวทั้งสอง ขณะที่เขาพินิจพิเคราะห์มองพวกเธอ ก่อนจะกวาดตามองคนที่สอดรู้สอดเห็นซึ่งกำลังกระซิบกระซาบกันอยู่

ด้วยความตกใจจากรังสีที่ชายหนุ่มแผ่ออกมา ผู้คนเหล่านั้นก็สลายตัวกันไปในทันที

จักรภพขมวดคิ้วและมองผู้หญิงทั้งสองคนด้วยความสับสน “พวกเธอมาหาเรื่องคุณหมอรษิกากันเหรอ?”

ตั้งแต่วันที่เขาเห็นน้องสาวอยู่กับอัญชสาที่โรงพยาบาล จักรภพก็เป็นกังวลว่าเธออาจจะทำอะไรโง่ๆ และให้คนคอยติดตามเธออยู่ตลอด

ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา แม้ว่าฝนทิพย์จะได้รับเชิญให้ไปที่บ้านของอัญชสาอยู่บ่อยๆ แต่พวกเธอก็ดูเหมือนจะไม่ได้ลงมือทำอะไรกัน เช่นนั้นแล้ว จักรภพจึงเลือกจะทำเป็นมองไม่เห็น

แต่ในช่วงบ่ายก่อนหน้านี้ จู่ๆ ลูกน้องของเขาก็โทรมาบอกว่าฝนทิพย์กับอัญชสามาที่บ้านของรษิกา

จักรภพรู้สึกไม่ค่อยดีเมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาจึงรีบจบการประชุมแล้วตรงมายังบ้านของรษิกา

แต่เขากลับมาช้าเกินไป!

แขนของฝนทิพย์ยังคงเจ็บอยู่ตอนที่เธอมองสบตาพี่ชาย ด้วยความหงุดหงิดและโศกเศร้า เธอจึงพูดขึ้นมาว่า “เราแค่อยากมาบอกเธอว่าอย่ายุ่งกับเลอศิลป์อีก มันผิดตรงไหน? ยังไงซะ เลอศิลป์กับอัญชสาก็ยังหมั้นกันอยู่นะ!”

อัญชสาเต็มไปด้วยความอับอาย เธอเหลือบมองจักรภพอยู่พักหนึ่งก่อนจะกัดฟันเบือนหน้าหนีไป

เขาจะต้องแอบดีใจหลังจากเห็นฉันอยู่ในสภาพที่น่าสังเวชแบบนี้แน่ๆ!