หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1274

ระหว่างนั้น อัญชสาพักฟื้นอยู่ที่โรงพยาบาลถึงสองวันเต็ม กว่าที่อาการของแขนเธอจะเริ่มดีขึ้นมาได้

เมื่อรู้ว่าลูกสาวได้รับบาดเจ็บ จันทราก็เร่งมาที่โรงพยาบาลตั้งแต่เช้าตรู่

“เกิดอะไรขึ้น? ทำไมลูกถึงเจ็บตัวล่ะ? ดีขึ้นหรือยัง? แล้วทำไมไม่บอกแม่ก่อนเลย?”

พอได้เห็นอัญชสาในชุดของโรงพยาบาล ความเสียใจก็ทำให้ใบหน้าของจันทราบูดบึ้ง

อัญชสาส่ายหน้า น้ำเสียงของเธอแหบแห้ง “หนูไม่เป็นอะไร ที่เจ็บอยู่ก็หายแล้ว ดังนั้นบอกแม่ไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา”

ในช่วงสองวันที่ผ่านมา เธอทำอะไรไม่ได้เลยเพราะแขนที่บาดเจ็บ เมื่อเธอตื่นขึ้นมาแล้ว เธอก็เอาแต่ร้องไห้อยู่ตลอด

ด้วยเหตุผลนั้นเองที่เธอไม่อยากให้พ่อแม่ของเธอมา

ตอนที่จันทราได้ยินเสียงเธอก็สังเกตได้ว่าลูกสาวของเธอกำลังจะร้องไห้ เมื่อมองดูใกล้ๆ ก็เห็นว่าใบหน้าของอัญชสานั้นบวมมาก

ในชั่วพริบตา เธอก็ใจหาย “เกิดอะไรขึ้น? ทำไมถึงร้องไห้มากขนาดนี้? แล้วใครรังแกลูก?”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ น้ำตาของอัญชสาก็รื้นขึ้นขึ้นมามากกว่าเดิม

ความคับข้องใจของเธอพุ่งสูงขึ้นต่อหน้าแม่

“นี่ เกิดอะไรขึ้นถึงบอกแม่ไม่ได้? อย่าเก็บเอาไว้คนเดียวสิ!”

จันทรานั่งลงข้างเตียงโรงพยาบาลอย่างเป็นกังวล

ในที่สุด อัญชสาก็กลั้นไม่อยู่และโผเข้าหาอ้อมแขนของแม่พลางร้องไห้ “แม่คะ เลอศิลป์… เลอศิลป์ต้องการยกเลิกการหมั้น!”

ทันทีที่จันทราได้ยินเช่นนั้น สีหน้าเธอก็แข็งค้างไป เธออ้าปากค้างทั้งที่ลูกสาวอยู่ในอ้อมแขน “เมื่อกี้ลูกว่าอะไรนะ?”

อัญชสาสะอื้น เธอพูดซ้ำอีกครั้งหนึ่ง

จนกระทั่งตอนนั้นเองที่จันทราเชื่อสิ่งที่ได้ยิน เธอตกใจมากจริงๆ

หา เลอศิลป์อยากจะยกเลิกการหมั้นเหรอ? นั่นมันไม่มีเหตุผลเลย! ไม่ว่าเขาจะต่อต้านการหมั้นมากแค่ไหน แต่มันก็ลากยาวมาหกปีเต็มๆ แล้ว! เขาจะมายกเลิกในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่ออย่างนี้ได้ยังไง?

เลอศิลป์อนุญาตให้เธอไปดูแลไอวี่แล้ว และอีกก้าวเดียวก็จะได้เป็นนายหญิงของบ้านฟ้าศิริสวัสดิ์! ทำไมถึงไม่เลิกยุ่งกับนังผู้หญิงคนนั้นสักที? คราวนี้เธอไปก่อเรื่องให้ผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว!

อะไรกัน? เขายังไม่ยอมถอยเรื่องผู้หญิงคนนั้นอีกเหรอ?