หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1326

“เดี๋ยวผมจะไปส่งคุณที่บ้านนะ”

เลอศิลป์จ้องมองคนรักทั้งสี่คนของเขาด้วยสีหน้าที่อ่อนโยน เขามีความสุขอย่างเห็นได้ชัด

เด็กๆ ต่างก็ดีใจกันใหญ่เมื่อพวกเขาได้ยินว่าเลอศิลป์จะไปส่งพวกเขาที่บ้าน พวกเขาดีใจมากจนตะโกนเสียงดังออกมา

ในตอนแรก รษิกาลังเลกับคำแนะนำของเลอศิลป์ แต่เมื่อเธอเห็นว่าเด็กๆ มีความสุขมากเพียงใดและสายตาแห่งความรักของผู้ชายคนนั้น เธอก็ไม่อาจบังคับตัวเองให้ปฏิเสธเขาได้

เธออุ้มไอรดาด้วยแขนหนึ่งข้าง เธอกำลังจะเอื้อมมือไปจับมือของเด็กชายทั้งสองขณะที่เลอศิลป์โน้มตัวไปอุ้มพวกเขาขึ้นมา

“ว้าว! สูงมากเลย”

ความตื่นเต้นอยู่เต็มหน้าของเบนนี่เมื่อเลอศิลป์อุ้มเขา

อชิอยู่ในอ้อมแขนของเลอศิลป์อย่างอ่อนน้อม เขาพยายามระงับความตื่นเต้นของเขา

รษิกาอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเมื่อเธอเห็นว่าเด็กชายทั้งสองตื่นเต้นมากแค่ไหน เธอก้าวเดินตามหลังเลอศิลป์ไป

เมื่อศศิตาเข้ามาในบ้าน รษิกาและคนอื่นๆ ก็หายไปแล้ว

“เลอศิลป์อยู่ไหน?" เธอถามคติยาอย่างเย็นชา

ศศิตาไม่พอใจที่ได้เห็นเลอศิลป์ขอรษิกาแต่งงานและอยากจะคุยกับลูกชายของเธอ

คติยาเต็มไปด้วยความโล่งใจเมื่อเธอเห็นรอยยิ้มแห่งความสุขที่เกิดขึ้นได้ยากบนใบหน้าของเลอศิลป์และรษิกาตอนที่พวกเขาออกไป

“คุณเลอศิลป์ออกไปเมื่อสักครู่นี้ค่ะ แต่เกรงว่าฉันจะไม่รู้ว่าเขาไปที่ไหน” เธอตอบอย่างคลุมเครือ

ศศิตาเป็นคนฉลาด และเธอจะไม่ยอมปล่อยเรื่องนี้ไป เธอจึงหรี่ตาลงและถามต่อ “แล้วรษิกาล่ะ?"

คติยารู้สึกไม่สบายใจทันที แต่เธอไม่มีทางเลือกนอกจากพูดความจริงว่า “เธอกลับบ้านค่ะ”

สีหน้าของศศิตาไม่พอใจเมื่อเธอได้ยินเช่นนั้น

รษิกากำลังกลับบ้านในเวลาดึกแบบนี้ ฉันยังต้องถามอีกเหรอว่าลูกของฉันไปที่ไหน? เขาต้องไปส่งนังนั่นกลับบ้าน! เธอปฏิเสธคำขอแต่งงานของเขา แต่เขาก็ยังจะทำดีกับเธออยู่อีก!

ความโกรธของศศิตาระอุขึ้นเมื่อเธอคิดถึงความเป็นไปได้ที่เลอศิลป์จะพาไอรดาไปด้วย

ทำไมลูกชายที่ฉันเลี้ยงดูมาจนโตต้องขยันเอาใจผู้หญิงคนนี้มากขนาดนี้? ที่แย่กว่านั้นคือ นังนั่นปฏิเสธเขาอีกรอบ!