“คุณจะไปทำงานที่เจตมณีเหรอ?” รษิกาอดถามไม่ได้ขณะที่รถค่อยๆ เร่งความเร็วไป
เลอศิลป์พยักหน้าตอบคำถามเธอ ดวงตาเขาไม่ละไปจากถนน “มีปัญหากับเรื่องบัญชีสาขาน่ะ ผมต้องไปตรวจสอบดู”
ดวงตาของรษิกามีแววสงสัย “แล้วคุณต้องไปเองเลยเหรอ?”
เธอคิดว่าการที่เลอศิลป์ต้องไปดูบัญชีด้วยตัวเองนั้นเป็นเรื่องที่มากเกินไปหน่อย แม้ว่าเธอจะไม่ได้รู้เรื่องธุรกิจมากนักก็ตาม
สีหน้าของเลอศิลป์ยังคงไม่เปลี่ยนแปรไป “คนดูแลต้องเป็นคนในครอบครัวฟ้าศิริสวัสดิ์ คนอื่นอาจจะไม่สามารถจัดระเบียบทุกอย่างได้ ผมก็เลยต้องไปเอง”
มันเป็นคำอธิบายที่สมเหตุสมผล ซึ่งรษิกาก็เชื่อไปแม้จะไม่เต็มใจก็ตาม
เธอเดาว่างานของเลอศิลป์ก็คงไม่มีอะไรมากไปกว่าการนั่งในห้องทำงานและวางแผนกลยุทธ์ โดยที่เธอไม่สนใจข้อเท็จจริงที่ว่าเรื่องเล็กๆ น้อยๆ มากมายในธุรกิจยังคงต้องการเวลาและความเอาใจใส่จากเขา
“ว่าแต่คุณล่ะ? ทำไมถึงได้เดินทางไปทำงานหลังจากเพิ่งหายป่วย?” เลอศิลห์หันมามองเธอด้วยสายตาที่ยากจะหยั่งถึง
ความรู้สึกผิดทำให้เธอกลับจากภวังค์ เธอพยายามเตรียมใจที่จะบอกความจริงกับเขา แต่คำพูดเหล่านั้นก็หลุดลอยไปเมื่อเธอนั่งอยู่ข้างๆ เลอศิลป์
“ฉัน...” รษิกาลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะตอบอย่างเลี่ยงๆ “ฉันจะไปช่วยเรื่องฉุกเฉินที่บ้านพักคนชราในเจตมณี”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม
ขาด 1867,1868...
ขาด1860, 1861...
ขาด1804...
อัพๆๆ ค่ะ แอดดดดดดด แอดดดดดดดด อัพๆๆๆ ค่ะ แอดดดดด ^_^...
ขาด1773,1774...
ขาด1768,1770...
ขาด1663,1664,1665,1666,1668...
คนที่อัพเดท ถ้าเปนเจ้าของเว็บก็แล้วไปค่ะ แต่ถ้าเปนพนักงานกินเงินเดือน ต้องพิจารณาการทำงานตัวเอง คุณทำงานได้แย่มาก อัพขาดๆหายๆในแต่ละบท ขาดเยอะมาก หัดตรวจทานเสียหน่อยค่ะ...
ขาด1748 ค่ะ...
ขาด1748...