หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1427

ครรชิตเพิ่งจะผล็อยหลับไปบนเตียงตอนที่มีสายเรียกเข้า เขาเหลือบมองโทรศัพท์และเห็นว่าเลอศิลป์โทรมา

ชายหนุ่มเด้งผึงขึ้นจากเตียงทันควันและใช้เวลาสองสามวินาทีตั้งสติก่อนจะรับสาย “คุณเลอศิลป์”

เสียงเย็นเยียบของอีกฝ่ายดังขึ้น “ติดต่อแผนกประชาสัมพันธ์และสั่งการให้พวกเขาเผยแพร่เรื่องความสัมพันธ์ของฉันกับรษิกา ฉันต้องการให้ทุกคนรู้เรื่องของเรา!”

ครรชิตตะลึงกับคำสั่งของเลอศิลป์จนตื่นเต็มตา

เกิดอะไรขึ้น? ทำไมจู่ๆ คุณเลอศิลป์ถึงอยากป่าวประกาศเรื่องความสัมพันธ์ของเขากับคุณรษิกา? แถมต้องเป็นกลางดึกแบบนี้ด้วย?

ครรชิตตอบเสียงสั่น “คุณเลอศิลป์ ลูกสองคนของคุณรษิกายังไม่ได้รับการยืนยันตัวตนนะครับ ผมเกรงว่าคนทั่วไปจะไม่ยอมรับคุณรษิกากับตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์ถ้าคุณประกาศเรื่องความสัมพันธ์ออกไป”

เลอศิลป์หน้าดำคร่ำเครียดอยู่ที่ปลายสายเมื่อนึกถึงลูกทั้งสองคนของรษิกา

เขารู้ว่าต้องขอบใจอชิกับเบนนี่ที่ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับรษิกาเป็นอย่างทุกวันนี้

ถ้าพ่อแท้ๆ ของเด็กทั้งสองไม่ปรากฏตัว เขาก็พร้อมจะดูแลเด็กชายทั้งคู่เหมือนเป็นลูกของตัวเอง

อีกอย่าง สองคนนั้นก็อายุรุ่นราวคราวเดียวกับไอรดา

เมื่อคิดได้ เลอศิลป์บอกครรชิต “ถ้างั้นก็ยืนยันความถูกต้องของพวกเขาที”

อีกฝ่ายทำอะไรไม่ถูก “คุณหมายความว่า…”

“นับจากวันนี้ไป ทั้งคู่คือลูกชายของตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์ที่รษิกาพาไปด้วยตอนที่เราหย่ากันในครั้งนั้น” เลอศิลป์ตอบง่ายๆ

น้ำเสียงของเขาราบเรียบและเฉยเมยราวกับกำลังคุยเรื่องที่ไม่มีผลกระทบอะไร

แต่ครรชิตงุนงงสุดขีด

เขารู้ว่าเลอศิลป์มีใจให้รษิกา แต่ไม่เคยคิดว่าอีกฝ่ายจะไปไกลถึงขนาดยอมรับลูกของเธอว่าเป็นลูกตัวเอง

มันเกิดบ้าอะไรขึ้น?

ครรชิตยังไม่ทันพูดอะไร เสียงของเลอศิลป์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง

เราต้องปลุกทุกคนในแผนกประชาสัมพันธ์ตอนนี้จริงๆ เหรอเนี่ย? กลางดึกแบบนี้น่ะนะ?