เมื่อเลอศิลป์ได้ยินคำพูดของเมธินีเขาก็เข้าใจในสิ่งที่เธอจะสื่อและหยุดชะงักอยู่กับที่ทันที
“เหตุการณ์ทั้งหมดนี้อาจจะเป็นระเบิดก็ได้ ถ้าคุณอยู่เฉยๆ ระเบิดก็จะไม่ทำงาน แต่ถ้าคุณปรากฏตัวล่ะก็ มันจะต้องเลวร้ายอย่างแน่นอน พวกเขาอาจจะรวมตัวกันมาที่ฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ปและบ้านของรษิกาก็ได้!” เมธินีเตือนเขา
เธอรู้ถึงความคิดของนักข่าวเหล่านั้นเป็นอย่างดี
เลอศิลป์กำหมัดแน่น เขารู้สึกโมโหจนเลือดขึ้นหน้า “แล้วผมควรทำยังไงดี?” เขาถามขณะที่พยายามระงับความโกรธ
ฉันคงไม่ทำอะไรหุนหันพลันแล่นแบบนี้หรอกถ้ารู้ว่าเรื่องจะเป็นเช่นนี้น่ะ!
เมธินีมองเลอศิลป์เป็นคำตอบ ทำไมเขาต้องขอให้ฉันหาทางแก้ไขด้วยล่ะ? ในเมื่อตัวเองเป็นคนก่อเรื่องเองแท้ๆ
“คุณเลอศิลป์ ถ้าเราส่งคนไปรับคุณรษิกาออกมาจากที่นั่นจะดีไหมครับ?” ครรชิตพูดแนะนำ
“จะทำอย่างนั้นได้ยังไง? ในเมื่อมีนักข่าวมากมายขนาดนั้น!” เมธินีตะคอกใส่เขา
ครรชิตเงียบพลางมองหน้าเธอด้วยสายตาเคอะเขินเป็นคำตอบ
“ถ้าคุณส่งคนไปไม่มากพอ คุณก็อาจจะผ่านนักข่าวจำนวนนั้นไปไม่ได้ แต่หากว่าคุณส่งคนไปจำนวนมาก ผู้คนก็จะบอกว่าฟ้าศิริสวัสดิ์ส่งคนมาข่มขู่” เมธินีพูดต่อ
เธอรู้กลอุบายสกปรกทั้งหมดที่สื่อมวลชนจะใช้
“แล้วคุณมีความคิดอื่นบ้างไหม?” ครรชิตถามขณะที่เขาคิดอะไรไม่ออกเลย
“อืม… ฉันขอคิดดูก่อนนะ…” เมธินีตอบพลางเอามือลูบคางไปด้วย
จากนั้นทั้งสองคนก็ก้มหน้าลงพร้อมกับระดมสมองเพื่อหาไอเดียอื่นๆ
เลอศิลป์ขมวดคิ้ว เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาและพยายามโทรติดต่อหารษิกา
เธอคงปิดเครื่องไปเพราะทนไม่ได้ที่นักข่าวโทรหาขนาดนั้น ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันจะเป็นต้นเหตุที่ทำให้เธอลำบากขนาดนี้…
นักข่าวพวกนั้นอาจจะมีเบอร์ของรษิกา แต่ไม่มีทางที่พวกเขาจะมีเบอร์ของเด็กๆ แน่นอน!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม
ขาด 1867,1868...
ขาด1860, 1861...
ขาด1804...
อัพๆๆ ค่ะ แอดดดดดดด แอดดดดดดดด อัพๆๆๆ ค่ะ แอดดดดด ^_^...
ขาด1773,1774...
ขาด1768,1770...
ขาด1663,1664,1665,1666,1668...
คนที่อัพเดท ถ้าเปนเจ้าของเว็บก็แล้วไปค่ะ แต่ถ้าเปนพนักงานกินเงินเดือน ต้องพิจารณาการทำงานตัวเอง คุณทำงานได้แย่มาก อัพขาดๆหายๆในแต่ละบท ขาดเยอะมาก หัดตรวจทานเสียหน่อยค่ะ...
ขาด1748 ค่ะ...
ขาด1748...