หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1461

เมื่อเห็นว่ารษิกายังคงมึนงง เลอศิลป์ก็อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปลูบไล้ใบหน้าเธออย่างแผ่วเบา

“คุณ…”

รษิกาตกอยู่ในภวังค์หลายวินาทีก่อนที่จะดึงสติกลับมาได้ ความเขินอายปรากฏเต็มดวงตาของเธอ

ชายคนนั้นแอบมาหาเธอนับครั้งไม่ถ้วนในขณะที่พวกเขาอยู่มิราลีน เธอสามารถเดาจุดประสงค์เขาได้ไม่มากก็น้อย

แต่ครั้งนี้ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยนะ ทำไมเขาถึงจูบฉันแบบนี้ล่ะ?

เลอศิลป์พูดด้วยสีหน้าไร้เดียงสา “ขอโทษครับ ผมคุมตัวเองไม่อยู่”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ดวงตารษิกาก็เบิงโพลงด้วยความโกรธ แต่เธอก็ไม่สามารถต่อว่าอะไรเขาได้เลย เธอทำได้เพียงหันกลับไปเก็บจานชามที่ล้างแล้วให้เรียบร้อย

ทั้งสองคนใช้เวลาล้างจานอยู่พักหนึ่ง เมื่อทั้งคู่เดินออกมาจากห้องครัว อชิ เบนนี่ และไอรดา ก็ออดอ้อนให้เลอศิลป์เล่นกับพวกเขาก่อนสักพัก

และเมื่อเป็นเวลาค่อนข้างดึกแล้ว เลอศิลป์ก็ขับรถกลับบ้าน

รษิกาและเด็กๆ เฝ้ามองเขากลับไปโดยไม่ต้องพูดอะไรกันมาก

เมื่อพวกเขาเข้าบ้าน รษิกาเฝ้าอชิกับเบนนี่เข้านอน ก่อนที่จะเดินกลับห้องนอนเพื่อดูแลไอรดา

“ไอวี่ พรุ่งนี้ลูกอยากกลับบ้านกับคุณปู่คุณย่าไหมจ๊ะ?”

รษิกานอนลงบนเตียง และเริ่มเกลี้ยกล่อมลูกสาวหลังจากที่รวบรวมจิตใจมาสักพัก

เมื่อไอรดาได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าที่กำลังเปื้อนยิ้มก็สลายหายไปทันที เธอกอดแขนรษิกาไว้แน่น “ไม่เอา! หนูอยากอยู่กับแม่!”

รษิกากอดเธอเป็นการปลอบโยน “แม่ก็อยากอยู่กับลูกนะจ๊ะไอวี่ แต่คุณปู่คุณย่าท่านคิดถึงหนูมาก แม่ว่าลูกไปอยู่กับคุณปู่คุณย่าสักสองวันดีไหม? แล้วเดี๋ยวแม่จะไปรับลูกกลับบ้านเรา โอเคไหม?”

รษิกาต้องโน้มน้าวอยู่นานสองนาน กว่าไอรดาจะยอมใจอ่อนให้กับเรื่องนี้